CSI dokter

‘Another penis bites the dust’ kopt een van de Engelstalige kranten in vakantieland Thailand. Een kop als velen in de Thaise krant, een kop met humor. De kop hoort bij een artikel dat verhaalt over een vrouw die haar ex-man van zijn penis ontdaan heeft met een mes, nadat zij door hem tot orale sex werd gedwongen. Een misdrijf (afsnijden van de penis) die in Thailand, naar ik begrijp uit de Thaise media, met enige regelmaat voorkomt.

Hoewel het Engels niet altijd is wat het zou moeten zijn, compenseert het gebruik van humor en allitererende koppen voldoende om het Thaise nieuws eenvoudig en aangenaam weg te lezen. Hier en daar verstoken van objectiviteit, dat wel. Regelmatig laten verslaggevers hun echte mening doorschemeren in het artikel. Het gebruik van aanhalingstekens om de lezer een indruk te geven wat de auteur er werkelijk van denkt, wordt dan ook niet geschuwd in de krant.

Misdaadverslaggeving in Thailand neemt een groot deel van de kranten in beslag: zo ongeveer de helft van alle artikelen. Weer de helft van al deze artikelen lijkt de alomtegenwoordige strijd tegen drugs te beslaan. Iedere ‘drugbust’ wordt groot uitgemeten in de krant. Verdachten komen volledig in beeld op de begeleidende foto, inclusief de in beslag genomen drugs en drugsparaphernalia. De boodschap is duidelijk: drugs zijn slecht, gevaarlijk, leiden tot iedere vorm van misdaad en dienen volledig de kop in gedrukt te worden.  Regelmatig vormt deze boodschap de slotzin van zo’n ‘drugsbust’ krantenartikel. Het enigszins verrassende nieuws dat ook met grote regelmaat de drugsopspoorders (rechercheurs) zelf, ondanks het krijgen van een levenslange celstraf, zich laten verleiden tot drugshandel, lijkt de Thai niet aan het denken zetten over de onuitroeibaarheid van drugshandel in hun land. Ook deze gevallen worden in volle glorie, met naam en toenaam en een foto, breed uitgemeten in de pers. Al waarna zij voor eeuwig worden weggestopt in de gevangenis.

Verbazingwekkend genoeg geven de kranten niet de indruk dat de Thai zich erg bekommeren om zaken waar wij ons in de Westerse wereld druk maken, zoals mensenhandel, (gedwongen) prostitutie, kindermisbruik . Heel af en toe komen de onderwerpen voorbij, maar in verhouding tot de verslaggeving omtrent drugs en drugsproblematiek wordt het slechts minimaal aangestipt.

Moord en doodslag komen regelmatig voor in Thailand, zowel bij de Thai als ook de vele toeristen die het land rijk is. De berichtgeving is totaal anders dan in Nederland. Ten eerste wordt ieder artikel begeleid met een foto van het plaats delict, inclusief lijk. Het lijk is wel wazig gemaakt (geblurd) maar de volledige plaats delict wordt aan de hele wereld getoond. Volledige namen van slachtoffers en verdachten worden genoemd. Ook een verslag van de verwondingen en beschadigingen aan het lichaam en de wijze waarop ze het hebben aangetroffen blijft niet achterwege. In Nederland is deze informatie alleen beschikbaar voor degenen die het plaats delict in het kader van hun werk bezochten (politie, recherche, forensisch arts).  Hoe een verhoor met een verdachte in Thailand verloopt, met het vrijgeven van al deze daderkennis, snap ik niet goed. Heel krantenlezend Thailand weet immers bijna alles wat de werkelijke dader weet.

Opvallend bij de berichtgeving is ook de voorbarigheid bij het trekken van conclusies door verslaggevers. Zo werd er enige dagen geleden bericht over een vrouw die dood in haar woning werd aangetroffen met bloed tussen haar benen. De kop verhaalde over een doodgebloede vrouw na een spontane abortus in haar eigen woning. Het onderzoek door een forensisch instituut moest nog verricht worden. Het idee dat er ook nog andere oorzaken konden zijn (geweld, andere medische redenen) leek niet in het artikel te worden meegenomen. De conclusie was al getrokken.

Al met al was een tijdje Engelstalige Thaise kranten lezen erg leuk en interessant. Het gaf een klein inkijkje in de manier waarop er tegen misdaad in Thailand wordt aangekeken en hoe ermee om wordt gegaan. Tot mijn verbazing komen er regelmatig mannelijke Westerse toeristen om in Thailand. Soms door drank of drugsmisbruik, maar meestal door zelfmoord of moord.



Meer informatie:

Lees over de zaak van de dode vrouw in de bosjes in Pattaya (foto hierboven) in de Daily Pattaya om een indruk te krijgen van Thaise berichtgeving omtrent moord & doodslag

Marieke komt de praktijk binnenlopen en staat aan de balie met de mededeling dat ze nu een dokter moet spreken, ik herken haar niet als patiënt van onze praktijk, maar in haar ogen zie ik dat ze hulp nodig heeft. Ik besluit haar in de lege behandelkamer te zetten tot de arts vrij is. Als ik daarna terug wil lopen naar de balie vraagt ze me te blijven, ze wil niet alleen zijn.

Ik besluit m'n collega in de koffiekamer een seintje te geven en ga in de behandelkamer zitten. Als Marieke haar jas uit doet zie ik allerlei schramen en kleine wondjes, ik vraag haar rustig plaats te nemen op de behandeltafel en maak de schramen en wondjes vast schoon. Terwijl ik dat doe observeer ik Marieke ze probeert erg rustig te blijven maar ik zie dat ze van elke aanraking schrikt.

Als de arts binnenkomt wil ik terug lopen naar mijn balie, maar de arts vraagt me te blijven, hij lijkt het niet te vertrouwen. Waarom wordt snel duidelijk, Marieke lijkt te maken te hebben met huiselijk geweld. Niet door haar partner maar door haar broer. De arts vraagt wat ze wil, dat is snel duidelijk, ze wil niet liever dan weg uit de situatie.

We bellen de politie en dragen Marieke over. We kunnen namelijk wel wat doen aan haar uiterlijke wondjes maar niet aan de grote innerlijke wondjes, daarvoor zal ze psychische hulp moeten hebben. Het allerbelangrijkste: aangifte doen en weg uit de situatie.

Enkele maanden later komt Marieke de praktijk opnieuw binnen lopen ditmaal met een grote bos bloemen en een glimlach op haar gezicht. Ze is vrij.



Heb jij ook te maken met huiselijk geweld? Doe aangifte of ga naar je huisarts of kijk op http://www.huiselijkgeweld.nl/index


Voor het eerst een gastblog op csidokter.nl Na lang zelf wekelijks een stukje te hebben aangeleverd, las ik vandaag voor het eerst de verhaaltjes van Annika, een dokters-assistente in Amsterdam. Het duurde niet lang voordat ik erachter was dat haar stukken leuk & leeswaardig zijn. Dus daarom ditmaal een blog van Annika. Moge jullie ook haar  (online) gaan volgen op http://doktersassistent.blogspot.com/

“Kun je snel komen? Die mevrouw zit hier te trillen als een rietje. Ze valt bijna van haar stoel af van het rillen.” De agente aan de lijn klinkt erg bezorgd. Ik stap in mijn auto en ben binnen een kwartier op het bureau van bestemming.

“Ze heeft bijna 24 uur in de kou buiten gezeten. Ze was opgesloten in de binnentuin van haar appartementencomplex.” Een bezorgde buur had de politie gebeld toen hij rond middernacht de vrouw, ineengefrommeld in een hoekje zag zitten.

De Marokkaanse vrouw zit inderdaad te schudden op haar stoel. Ze heeft het heel koud. Als ik haar huid voel, voelt ze warm aan. Dat zie ik wel vaker, bij daklozen die in de vrieskou buiten door blijven lopen. Haar lichaamstemperatuur is gelukkig niet extreem laag. Net iets onder de 36 graden. Een gunstig teken.

De politie heeft al getracht mevrouw wat op te laten warmen middels warme dranken en meerdere dekens. Het lijkt enig effect te sorteren, hoewel mevrouw nog steeds stevig zit te schudden.

“Kunt u ook even naar haar verwondingen kijken?” verzoekt de agente mij. Ze zit hier voor huiselijk geweld. Ze wordt regelmatig door haar man geslagen. Ook sluit hij haar op in huis. Ze mag nooit het huis uit. Daarom was ze via het badkamerraam gevlucht. Ze wilde weg uit die gevangenis.

Haar vluchtroute leidde echter naar de (gesloten) binnentuin van het appartementencomplex. Aldaar kon ze niet verder. Terug durfde ze ook niet, wat zou er wel niet gebeuren als ze terug in huis kwam?

Als de vrouw haar hoofddoek afdoet en zich deels ontkleedt zie ik meerdere blauwe plekken. Sommige vrij nieuw, andere van oudere datum. Ik leg ze vast in het kader van de aangifte.

“Komt alles goed?” vraagt ze me, al schuddend en angstig kijkend. Ik leg haar uit dat haar lichaamstemperatuur niet extreem gedaald is en dat ze met de warme dranken en vele dekens uiteindelijk weer op normale temperatuur zal komen. “Danku mevrouw,” zegt ze al knikkend terwijl ze me een handkus geeft. Ze kijkt alweer een stuk vrolijker.

De politie gaat verder met de aangifte voor huiselijk geweld. Vermoedelijk zal een tijdelijk huisverbod worden opgelegd. Dit houdt in dat de geweldpleger gedurende een bepaalde periode niet in eigen huis mag komen. Tevens wordt er hulpverlening voor het echtpaar ingeschakeld.

“Helpt dat nou?” vraag ik, terwijl ik langzaam richting de deur loop.

De eerste resultaten zijn vooralsnog goed, blijkt uit evaluaties van de invoering van het tijdelijk huisverbod.

Ik hoop het van harte.

Want leven in een gevangenis, thuis of niet-thuis, lijkt me werkelijk verschrikkelijk.




Geinspireerd op het voornemen van het kabinet om een boerkaverbod in te voeren. CSI dokter is ook geen voorstander van boerka’s. Maar ze denkt ook dat het verbieden van een boerka de behoefte om een boerka te dragen niet zal doen afnemen. Hooguit verbannen we deze vrouwen dan naar hun huis, waar ze dan volledig aan gekluisterd zullen zijn als ze op straat in de boeien worden geslagen. En dan leven ze niet alleen in een kooi van kleding, maar ook nog in een thuisgevangenis.

Gemiddeld eens in de week probeer  ik jullie deelgenoot te maken van mijn belevenissen als forensisch arts. Een prachtig vak waarin ik ontzettend veel bijzondere, noemenswaardige, ontroerende, spannende, leuke en soms ook minder leuke dingen meemaak.

Totnogtoe heb ik al veel gedaan om mijn verhalen zo min mogelijk herleidbaar te maken naar het originele verhaal. Eigenlijk zijn mijn verhalen een afgeleide van de werkelijkheid. Het samenbreien van ervaringen, met een vleugje fantasie, vormen de basis van ieder verhaal. Ooit een verhaal, nu een semi-fictief blogverhaal.

Daar gaat verandering in komen. Steeds meer ontstaat er een roep om regels en regulering omtrent blogs, twittergedrag en online gedrag op ieder mogelijk sociaal medium. Zo ook op mijn werk.

Om deze regels te respecteren, zal ik vanaf nu alleen nog maar fictie schrijven. Wel gebaseerd op wat ik mee heb gemaakt, maar van nu af aan van A tot Z gebaseerd op mijn fantasie.

Zo hoop ik op een leuke manier door te kunnen gaan en een blijven kijkje te kunnen geven in de keuken van de sociale gezondheidszorg.

NB Twitter gaat ook door, maar ook daar zal ik  m.b.t. belevenissen met arrestanten, patienten, daklozen voortaan in fictievorm schrijven. Het had zo kunnen gebeuren. Maar het is niet wat ik op dat moment werkelijk meemaak.

Vier kale muren. Een kaal plafond. Een kale vloer. Een wc, als het meezit. Een plastic matras op de grond. Meestal geen raam. Geen klok. Geen kalender. Geen plaatsaanduiding. Geen tv. Geen tijdschriften. Licht vanuit een TL-buis…. Fel en flets.

Welkom in de isoleercel.

Gestript van kleren en gehuld in een drenkelingenpak (ook wel bekend als scheurpak) mag je er verblijven. Zelden uit eigen keus. Met geluk een lig je onder een deken, die niet uit elkaar te trekken is. Heel comfortabel oogt zo’n onscheurbaar deken niet. Het doet me denken aan glaswol, maar dan nog iets compacter, in een grijsgroene kleur.

Regelmatig kom ik in isoleercellen. Een naar gevoel bekruipt me als ik zo’n lege cel in kijk. Hier wil je niet zijn, schreeuwt de kale kille ruimte je toe.

Soms moet je iemand er helaas wel plaatsen. Zij die zich proberen te verhangen met kun eigen kleding. Zij die horendol door de cel rondrazen en zichzelf in een blinde woede per ongeluk beschadigen. Zij die de vastgelaste stoeltjes uit de cel los weten te rukken en rondgooien. Zij die overal met hun hoofd tegenaan slaan.

Voor zij die echt gevaar voor zichzelf opleveren, is het een goede tijdelijke oplossing. Op voorwaarde dat het zo kort mogelijk is. Zodra het gevaar geweken is, is een isoleercel een plek waar je niemand wil laten vertoeven.

Zou jij niet angstig, gedesorienteerd, boos, benauwd en paranoide worden in zo’n ruimte?

Gelukkig zijn er goede voornemens om het gebruik van de isoleercel zo veel mogelijk in te (gaan) perken.

GGZ Friesland gaat bij wijze van proef een mediazuil in de isoleercel plaatsen.

Mijns inziens een eerste stap in de goede richting.

Is er immers ooit iemand ‘beter’ geworden van totale (sociale) isolatie?






Geinspireerd door krantenbericht 'Mediazuil in isoleercel' van de Telegraaf

Spraakmakende zaken: uitzending over zin en onzin van de isoleercel

Boek 'Alleen, berichten uit de isoleercel'

GGZer Drenthe (reaguurder Telegraaf) lijkt te solliciteren naar ontslag? BLOG photojeanique