CSI dokter

Cartoon geleend van www.nrc.nl van 28 maart 2011

Een tijd geleden werd de documentaire Longstay uitgezonden bij de Publieke Omroep. Een ontluisterende documentaire, waarin een beeld van de mannen van de Longstay wordt geschetst.

Helaas lukt embedden van het filmpje niet... Voor de documentaire klik  HIER 


Longstay

In de Brabantse bossen bij het dorpje Zeeland staat een hoog hek afgezet met prikkeldraad. Achter het hek leven zo’n 40 mannen. Het zijn psychiatrische patiënten die vreselijke delicten hebben begaan. Ze hebben een gevangenisstraf en een tbs-behandeling achter de rug en zijn uitbehandeld. Ze komen niet vrij omdat ze te gevaarlijk worden geacht om terug te keren in de samenleving. Verblijf in de Longstay wordt ook wel verborgen levenslang genoemd. Wie zijn deze mannen en hoe leven ze met het vooruitzicht dat ze waarschijnlijk levenslang binnen de hekken zullen verblijven? In NCRV Dokument Longstay van Maria Mok en Meral Uslu een uniek portret van levenslang gestraften achter het prikkeldraad, die voor het eerst open en bloot gefilmd worden.

Straffen. Is het nu wel of niet zinvol? Geen eenvoudige discussie. De enige zekerheid die we hebben is dat een straf een vergelding is. Maar heeft het verder nut voor de maatschappij? En voor het individu?

PVV-politica Lilian Helder zet haar vraagtekens bij het onderzoek dat verricht is naar het vergelijken van taakstraf versus gevangenisstraf. Hoewel het betoog op zijn zachts gezegd niet goed uit de verf komt, ben ik het eens dat er aan de manier waarop de studies zijn uitgevoerd (retrospectief groepen vergelijken) heel wat valt aan te merken.

De meest ideale vorm om gevangenisstraf versus taakstraf te vergelijken is om at random mensen voor dezelfde misdaad een taak- of gevangenisstraf te geven. Maar dat stuit - terecht - op enorm veel ethische bezwaren.

Mijns inziens kunnen we aan retrospectieve onderzoeken waarop veel valt af te dingen, niet echt conclusies verbinden.

Wat overigens niet wegneemt dat de conclusies die nu getrokken, wel heel waar kunnen zijn.


Interessante leesmateriaal over het nut van straffen:

Werkt gevangenisstraf?

Taakstraf niet beter dan korte celstraf - NRC

Onderzoek naar recidive na taakstraf of vrijheidsstraf - tijdschrift voor criminologie

Interessant stuk uit conclusie van bovenstaand onderzoek

Onze resultaten zijn niet gebaseerd op een experiment met volledige random toewijzingvan werk- en gevangenisstraffen en daarom blijft voorzichtigheid geboden bij het interpreteren van de gevonden verschillen in termen van causaliteit.

Vandaag komt nieuwsblog Geenstijl met het bericht dat een ‘GHB-junk’, met een heterdaadje op zak, was vrijgelaten uit zijn cel wegens kans op psychische ontsporing. Het bericht is gebaseerd op een krantenbericht van BN de Stem. Een inbreker die op heterdaad werd betrapt door de bewoners, werd niet veel later wegens gezondheidsproblemen vrijgelaten. Een GGZ arts had dit aan de politie geadviseerd.

Verontwaardiging alom. Verontwaardiging die ik overigens heel goed begrijp. Zijn we nu helemaal gek geworden? Gaan we nu verslaafde boeven vrijuit sturen om ‘gezondheidsredenen’?

De toelichting in het krantenartikel met betrekking tot de vooralsnog ongebrijpelijke vrijlating van de inbreken is als volgt:

Een gewaarschuwde GGZ-arts adviseerde de politie dringend om de man direct vrij te laten. Ghb-verslaafden die stoppen met het gebruik, krijgen ontwenningsverschijnselen en worden daardoor heel lastig hanteerbaar. Bij het afkicken moeten medicamenten toegediend worden en de verslaafde moet daarbij begeleid worden, anders kan hij doordraaien en in een psychose raken. "In een politiecel ziet men dat niet graag op zich afkomen", zegt Roel Hermanides van de Raad van Bestuur van verslavingszorginstelling Novadic-Kentron.

Mocht ik een buitenstaander zijn en dit artikel in mijn krant lezen, dan zouden mijn haren volledig overeind gaan staan. Waar zijn we mee bezig in dit land? Gaan we misdadigers omdat ze misschien wel eens psychisch niet lekker kunnen worden, alvast preventief naar huis sturen? Omdat we dit niet voldoende kunnen (of willen?) begeleiden. Wat een malloten!

De werkelijkheid ligt echter, zoals altijd, een stuk genuanceerder. GHB, een voormalig narcosemiddel dat vanwege de moeilijke hanteerbaarheid in de operatiekamers uit zwang geraakt is, is in Nederland enige jaren terug als partydrug op de markt gekomen. Veelal werd het recreatief gebruikt in de uitgaansscene. De drugs is goedkoop en makkelijk zelf te maken via recepten of Youtube-filmpjes op internet. De ingredienten zijn in iedere bouwmarkt te koop.

Het idee dat GHB alleen maar voor de leuk als partydrug wordt gebruikt, is inmiddels verlaten. Steeds meer en meer (veelal jonge) mensen melden zich aan de poorten van verslavingsinstellingen om af te kicken van de GHB. GHB blijkt enorm verslavend te zijn. Gezien de relatieve nieuwheid van dit probleem zijn er nog geen cijfers hoeveel mensen er nu daadwerkelijk aan GHB verslaafd zijn. Maar uit praktijkervaring kan ik vertellen dat het er veel zijn en dat het een toenemend en ernstig probleem in onze samenleving is.

GHB-verslaafden kunnen de drug niet meer recreatief gebruiken. Om nog ‘normaal’ te kunnen functioneren hebben zij iedere 2 uur zo ongeveer 5 ml (een slokje) nodig om geen ernstige afkickverschijnselen te krijgen. Ze moeten vierentwintig uur door ‘slokjes’ innemen. Normaal slapen is er ook niet meer bij. De onthoudingsverschijnselen in geval van afwezigheid van GHB gaan veel verder dan een psychose.  Afkickers krijgen een totale ontregeling van hun lichaam, beginnende met onrust, hartkloppingen, hoofdpijn, meestal overgaand in een psychische ontregeling (psychose of delirant beeld) dat onbehandeld kan eindigen in overlijden. Wie niet tijdig nieuwe GHB innneemt, zal deze hevige vorm van afkick ingaan. En deze afkick is met geen enkel medicijn (behalve dus het innnemen van de eigen GHB) te bestrijden. Indien de afkick zich in een ernstig stadium bevindt is opname op een intensive care, waar de patient volledig onder zeil wordt gebracht, noodzakelijk. Zelfs dan is het de vraag of de afkicker het overleven zal.

Verslavingsinstellingen zijn al enige tijd bezig met het probleem van GHB-verslaafden en afkick van GHB. Na pogingen om ze te laten afkicken met hooggedoseerd benzodiazepinen (dempende medicatie) lijken de instellingen nu langzaam maar zeker over te stappen op afkicken met de eigen GHB, in afnemende doseringen. Dit betekent nog steeds dag en nacht ‘slokjes’ innemen, maar telkens met minder GHB in het ‘slokje’ totdat er uiteindelijk geen GHB meer nodig is. Een soort van uitsluipen.

Gezien de potentieel dodelijke afloop bij het rigoreus afkicken van GHB, kan de afkick alleen onder toezicht van medisch personeel, met de eigen GHB, worden bewerkstelligd.

Zolang er geen medisch professionals met ervaring in de buurt is, is (noodgedwongen) afkick onmogelijk en levensgevaarlijk.

Dus tenzij de overheid voornemens is om ‘GHB-junks’ in de cel  staats-GHB te gaan verschaffen, vrees ik dat  boeven verslaafd aan dit voormalig narcosemiddel vooralsnog vrijuit zullen gaan.

Meer informatie:

Artikel Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde over GHB-afhankelijkheid- en onthoudingssyndroom


Case report van opname op IC na afkicken van GHB uit NTVG

CSI dokter heeft weer les gehad. Ditmaal over alle soorten drugs en hun effecten. Van partydrug tot heroine. Interessant en zeer leerzaam. De presentatie werd gelardeerd met een aantal boeiende filmpjes. De volgende over cocaine snuiven van een WC-bril wil ik jullie niet onthouden.

In de Telegraaf van afgelopen weekend een artikel over 'oorlog in CSI land'. Idenpendent Forensic Services (IFS) beweren fors te worden gedwarsboomd door het NFI in hun werkzaamheden. Lees het verhaal over NFI & IFS in onderstaand artikel:

Reactie NFI: "Wij hinderen niemand. Niet wij, maar het OM beslist welke zaken naar welke partijen gaan. De onderzoeksmaterialen en dossiers zijn niet van ons. Het OM geeft het NFI opdracht van overdracht van dergelijke zaken en beslist aan wie dat moet gebeuren. Dit voeren wij vervolgens uit. In 2010 heeft het NFI 41 keer een opdracht tot overdracht aan IFS gekregen. Ook andere instituten ontvingen materialen in opdracht van het OM . Alleen IFS heeft klachten over de overdracht." Over de mail zegt het NFI: "In 2007 kregen we een directeur die concurrentie omarmt. Het NFI van 2011 is volstrekt niet het NFI van 2004. Het is volstrekt niet aan de orde dat een partij gehinderd wordt. " Sinds wanneer de 'gedragslijn' ten opzichte van IFS zou gelden, kon der woordvoerster niet zeggen. 

Moet ik nou de eerste zijn, die ontdekt dat je niet lang meer zult zijn?

De eerste die verneemt dat het leven je door een ziekte zal worden ontnomen? De eerste die doorheeft dat een sluipmoordenaar bezit van je lichaam heeft genomen?

Ik heb hem gezien.

Voordat ik het je kan vertellen, moet ik eerst me ervan vergewissen, dat  mijn handen, ogen, oren en mijn gevoel mij niet in de steek hebben gelaten. Pas dan maak ik jou deelgenoot van mijn vondst.

Ik wou dat ik je eerder ontmoet had.

Dan had ik je misschien nog kunnen redden.

Nu kan ik je alleen meedelen wat er komen gaat.

En je hand vasthouden.

Je zult vast enorm schrikken. Evenals je familie en je geliefden. Jullie zullen verdrietig zijn. En boos.

Het doet mij ook verdiet. Waarschijnlijk meer dan je weten zal.

Interview met CSI dokter


Vind je het niet eng? Om zo aan die dode mensen te zitten? Ze aan te raken.

Eigenlijk niet nee.


Maar doet dat dan niks met je?

Nee, het lijkt net een film. Films zijn niet echt. Fictie. Zoals een film eindigt met een zwart doek. Mijn doek wordt zwart zodra ik wegloop.


Maar hoe zit dat dan met De Dood? Die zie je toch?

Om heel eerlijk te zijn niet. Ik zie een lege huls. De mens is niet meer. Een schaduw van wie hij of zij ooit was. Keer op keer zie ik het op de paspoortfoto’s die ik ter identificatie moet bekijken. De huls en het eens mooie, levende lichaam zijn geen vergelijk. Kortom, de dood is al vertrokken. Ik zie alleen wat de dood achtergelaten heeft.

 
Heb je De Dood dan ooit gezien?

Ja, een keer in mijn leven. Bij een levende patient. Ik zag de dood in haar ogen. Het was angstaanjagend. De Dood keek me recht in de ogen. Niet heel veel later had ze het leven gelaten.


Wat ga je doen met De Dood?

Helemaal niets. Eens gezien en nooit meer. Het was wat mij betreft een eenmalige ontmoeting. Als je De Dood gezien hebt, weet je een ding zeker: ik wil haar niet meer recht in de ogen kijken.

Ik word er doodsbenauwd van.

In de Volkskrant van 7 maart jongstleden schreven Thijs Kleinpaste en Marcel Duyvestein in hun opiniestuk over God en de staat dat “[d]e gelovige […] stelselmatig [wordt] voorgetrokken.” In het strafrecht is dat niet anders. Daar kan de gelovige zijn godsdienst soms inzetten als joker.

Het homostandpunt van sommige gelovigen in een notendop: heb uw naasten lief, maar niet te veel. En zeker niet als uw naaste van hetzelfde geslacht is als u. Moet kunnen, want geloof is ook maar een mening. Al kan een gebezigde mening in ons strafrecht een strafbaar feit opleveren. Wanneer een uiting iemands eer of goede naam aantast, kan dit worden gekwalificeerd als belediging. Als je een christen vanwege zijn geloof een dief noemt, bijvoorbeeld. Of een moslim ‘ziek’ omdat hij de islam aanhangt. Maar ben je gelovig? Dan kom je er mee weg. En ontloop je het strafmaximum van drie maanden cel. Geloof als get out of jail free card die je kan inzetten wanneer je iemand beledigt. Dat toont o.a. het Van Dijke-arrest (NJ 2001, 203) van de Hoge Raad aan:

De voor praktiserende homoseksuelen – op zichzelf beschouwd – kwetsende en/of grievende vergelijking met fraudeurs en dieven kan een beledigend karakter missen, indien die verwijzing naar fraude en diefstal dient ter aanduiding van de in de geloofsopvatting van de verdachte verankerde opvatting omtrent het evenzeer zondige karakter van een homoseksuele levenswijze.

De Hoge Raad neemt daarbij in aanmerking dat deze uitlatingen “kenbaar in direct verband stonden met de uiting van de geloofsopvatting van de verdachte en als zodanig voor hem van betekenis zijn in het maatschappelijk debat”. Ons hoogste rechtsprekende orgaan acht je belediging dus niet zo beledigend meer als je dat doet vanuit je geloof en als onderdeel van een ‘maatschappelijk debat’. Homo’s uitschelden als debatvorm.

Overigens lijkt me dat maatschappelijk debat nu zo’n beetje wel afgerond. Tussen 1730 en 1821 werden in Amsterdam nog honderden homo’s gespietst, opgehangen of levend verbrand. In 1911 werd de leeftijdsgrens voor strafbare homoseks tussen een meerderjarige en minderjarige gesteld op 21 jaar, waar die bij heteroseks op 16 jaar was gesteld. Het was pas in mei 1971 dat die strafbaarstelling, na een stevig maatschappelijk debat, door de toenmalige minister van justitie Polak voor homo’s werd gelijkgesteld met die voor hetero’s. Inmiddels toch al bijna 40 jaar geleden. Waar zou dat maatschappelijk debat nu nog over moeten gaan?

In een tijd waar het kennelijk nodig is om een speciale alarmlijn in het leven te roepen om te voorkomen dat het ene na het andere homokoppel uit z’n huis wordt gejaagd, doet de straffeloze godsdienstige belediging van homo’s vreemd aan. Sterker: het lijkt precies het verkeerde signaal. En als maar één van de deelnemers van een spel een joker mag inzetten, is er meestal niet veel aan. Zullen we dan maar eerlijk oversteken? Gelovigen houden hun get out of jail free card. En het naar verwachting in het najaar te behandelen voorstel over een einde van het verbod op godslastering van Van der Ham (D66) c.s. komt erdoor. Dan lopen niet-gelovigen hun achterstand weer een beetje in. Of gewoon een einde aan de strafbare belediging? Dat is pas een maatschappelijk debat.

In navolging van de eerste gastblog van Anika, de doktersassistente, nu een tweede gastblog van jurist Mark Lauriks. Mark blogt sinds kort over van alles en nog wat met misdaad en strafrecht te maken heeft.

VOLG Mark op http://misdaadenstraf.wordpress.com

GHB is een toenemend probleem. Goedkoop en makkelijk zelf te maken. Tevens toenemende aantallen jonge mensen die ernstig verslaafd zijn. Hieronder filmpje van Eenvandaag over GHB. SCROLL naar 11:47