CSI dokter

Postsecret zondag.

“Trek je laarzen maar aan.” Ik kijk over mijn schouder, als ik uit mijn auto stap, om te kijken waar de kreet vandaan komt. Een rechercheur staat een stuk verderop in het polderlandschap bij een boom. Met eronder een ontzield lichaam. Een oude baas die zich van het leven heeft beroofd.

Eenmaal uit de auto sta ik midden in de blubber. Ik snel naar mijn kofferbak. Snel de regenlaarzen aan. Een extra jas of trui ontbreekt. Koude gure wind om mijn hals. Ik loop door het zompige gras richting de rechercheurs. Af en toe blijven mijn – veel te grote laarzen – steken in de grond.

Nog voor ik iets zeggen kan, wordt de rust en stilte doorbroken door een enorm geraas. Ik kijk op. Een vliegtuig komt over. Ik kan hem voor mijn gevoel bijna aanraken. Een onderbreking van om en nabij 100 decibel. Ik sta in de buurt van een startbaan. Praten heeft geen zin. We kunnen elkaar niet verstaan.

De politie weet al om wie het gaat. De oude baas woont niet veel verderop. Zijn moeder was hem al enige uren kwijt. Hij was vaak buiten in de weer, maar kwam altijd snel weer terug. Ditmaal kwam hij niet opdagen voor de lunch. Ze wist meteen dat er wat mis was.

Ik bekijk de grijsaard. Ik schouw hem. In zijn kleding vind ik wat spulletjes. Een kam. Een portemonnee. Een poppetje. Een briefje. In zijn binnenzak.

Ik open het dichtgevouwen briefje. Ik lees het slordige handschrift.

“Ik heb niet aan haar gezeten.”

Ik kijk nog eens naar het poppetje. Een rozekleurig stoffen poppetje. Ik pak het vast.


Een naar gevoel bekruipt me.


Ik leg het poppetje weg.


Speelgoed voor een kind.

Niet voor een oude baas.

@chrisklomp

Chris is een begrip op zich. Eigenlijk verwacht ik dat je hem al kent. Zo niet, dan heb je echt wat gemist. Twittert er druk op los vanuit de rechtbank, maar ook iedere andere plek waar zijn werk hem toe leidt. Absolute twitterpioneer. Inhoudelijk zeer deskundig. Zeer mooie bevlogen eigen stijl. Blogt ook op www.chrisklomp.nl


@jeadvocaat

Betrokken mediageniek advocaat Richard Korver (van oa de Amsterdamse zedenzaak) die veel interessant nieuws over misdaad in 020 twittert. Zou de #inmijnstad berichten niet meer willen missen.

@jeroendalli

Zelfbenoemd advocaat 2.0, tevens blogger (www.jeroendalli.com). Jeroen Dalli weet heel veel van rijbewijsrecht en het tuchtrecht. Daarnaast verblijdt hij mij met zijn mooie strandfoto's, een plek alwaar hij - naar eigen zeggen - 150 dagen per jaar vertoeft.

@joostvdwegen

Journalist die zich toegelegd heeft op true crime. Weet en schrijft veel over Joran. Richt in zijn vrije tijd geheime genootschappen op. Bijzondere schrijfstijl.

@ingeoev

Persvoorlichter van het Nederlands Forensisch Instituut. Twittert met mate, maar altijd boeiend en humorvol. Geeft een inkijkje in de boeiende forensische wereld, die normaal afgeschermd wordt door veel donker en duister glas.

@irechter

De leukste rechter van Nederland op de twitters. Is kort van stof en heeft droge humor. Twittert niet heel veel maar wel heel raak.

@mickvanwely

Misdaadjournalist bij Dagblad van het Noorden. Schreef ook over de Groninger HIV-zaak. Schrijft aan nieuw boek Levenslang. Blogt op www.mickvanwely.nl 

@mlauriks

Toekomstig PVDA-premier met een voorliefde voor strafrecht en veiligheid. Weet daar heel veel van. Mijn ultieme strafrechtvraagbaak. Twittert mijnzins momenteel nog te weinig over het geliefde strafrecht, maar ook zonder misdaad zou ik Mark niet willen missen. Blogt ook op www.marklauriks.nl

@saskiabelleman

Rechtbankverslaggever van de Telegraaf. Twittert sinds Telegraaf het nut van twitter heeft ontdekt. Zit bij veel interessante en spraakmakende rechtzaken waarover zij live twittert. Helaas laat haar krant de kleinere strafzaken - niet geheel onverwacht - links liggen. Desalniettemin absolute volgtip.

@zittingszaal14

Journalist Rob zit dagelijks in zittingszaal 14 in Groningen bij alle strafzaken. Daarover twittert en blogt hij op www.robzijlstra.nl

CSI dokter Angela stelde deze lijst zelf samen. Geheel subjectief naar haar eigen smaak en voorkeur. Aanvullingen zijn welkom. Gaan wel door een stevige ballotage.

Zedenzaken zijn nog niet zo eenvoudig....

Een tijd geleden werd ik benaderd door een marketingdame van Crimelink. Zij deed mij een exemplaar van het blad toekomen, dat vier maal per jaar uitkomt (prijs: 6.95).

Een sneak peak in het blad belooft veel goeds: artikelen over pedofilie, hoererij, vernieuwingen bij de politie. Geschreven door deskundigen op de desbetreffende vakgebieden. Daarnaast een dagboek van een TBS-klant, die openhartig zijn leven met ons deelt. 

Interesse? Klik HIERrrrr

_ Meer dan honderd. ‘Gleden’ er door mijn handen. Op iedere denkbare lokatie. In woonkamers, portieken, badkamers, zolders, trapgaten, kelderboxen, weilanden, ziekenhuisbedden bezocht ik ze. Allen om te schouwen.

De routine sluipt erin. Snel. Misschien wel te snel. Samen met de politie. Bij een onbekend lichaam. Een individu zonder naam. Zonder stem. Vaak weet ik pas om wie het gaat als ik een identificatiekaart vind. Ik kijk. Vergelijk. Was jij nou echt diegene die ik op die pasfoto zie? Vaak herken ik je niet meteen. Het leven heeft je duidelijk verlaten.

Meestal ontmoet ik je nabestaanden niet. Een enkele keer wel. Zo vergeet ik nooit die jonge anesthesie-assistent. Levensmoe. Nog voor het leven echt was begonnen. Gevonden door zijn vriend. Hij was niet totaal verrast, wel hevig ontsteld. Je was al lange tijd levensmoe.

Terwijl ik je jonge lijf in je slaapkamer onderzoek - onder toeziend oog van twee rechercheurs - hoor ik geluiden in de ruimte naast ons. Deuren openen en sluiten. Voetstappen. Mensen druppelen binnen. Ik ga verder met mijn werk.

Dan opeens een schreeuw. Een intense schreeuw. Hij gaat door merg en been. Ik schrik op en kijk naar de rechercheurs. De deur van de slaapkamer gaat op een kier. Een ruimte vol nabestaanden. Pratend, huilend, ontredderd. Het schreeuwen wordt huilen. Ik kijk snel weg. Ik slik heel diep. Even diep doorademen. Tranen inhouden. Vanuit mijn ooghoek spiek ik snel even in de richting van de rechercheurs. Ze kijken ontzet.

Mijn werk zit erop. Terwijl ik de formaliteiten met de recherche afhandel, glijden mijn ogen af en toe in de richting van de kamer met nabestaanden. Mijn hart in mijn keel. De huilende, bijna kermende, vrouw blijkt de moeder van de jonge man te zijn. Ik doe mijn best om niet mee te huilen.

Het lukt.

Ditmaal hoef ik de familie niet te woord te staan. De politie vangt de familie op. Ik pak mijn tas en loop in de richting van de deur. De rechercheurs begeleiden me naar buiten.

Ik loop voorbij de  ‘familiekamer’. Ik minder vaart. Een grote brede brigadier spreekt troostende woorden. Tegen de familie. Tegen de moeder. Tegen de vriend. De moeder blijft onophoudelijk snikken. Hij slaat zijn armen om de kleine tengere vrouw. Ze verdwijnt helemaal in hem. Een bijzondere verstrengeling.

Ik loop naar mijn auto.

Getroost.

 

Door een grote brede brigadier.

CSI dokter schreef deze blog als reactie op de de blog 'de pizza en de dood' van Chris Klomp. *gratis verplichte leestip*

Na twee jaar bloggen zou ik voor het eerst iets van jullie - mijn lezers en incidentele bezoekers willen vragen. Ik ben op zoek naar hulp. Hulp voor - jaja - de medemens.

Dat doe ik omdat een kennis van me die op vrijwillige basis een dierenopvang runt, het water aan de lippen staat. Geld tekort. Voor het dagelijks levens-onderhoud. Ik maak me er zorgen om dat dit iets is wat nu in Nederland gebeuren kan. Ik ben niet de enige. We roepen naar de overheid, die niet altijd luistert. Nou vind ik dat ik zelf kan helpen. Dat doe ik ook af en toe. Maar zelfs dit lukt mij niet in mijn eentje. Daarom zou ik een beroep op jullie willen doen. Zie het als medelievendheid, zie het als tegenprestatie naar mij, zie het als iets waar je je even beter door voelt of verbindt er je eigen betekenis aan. Dankzij lieve mensen om mijn heen ben ik al een beetje op weg. Maar ik ben er nog niet.

Zou jij mij willen helpen een vriend in nood - die heel goed werk doet voor afgedankt huisdieren - te helpen?

Dan ben ik je zeer erkentelijk.

HELPEN? Boek een bedrag over op 48.48.43.974 t.n.v. A. Carper te Amsterdam
*alle kleine beetjes helpen, iedere eurocent*