CSI dokter

Ontheemd, maar wel woonachtig in een huis. Vereenzaamd, tussen een miljoen mensen. Ontspoord, terwijl vijf hulpinstanties je proberen te begeleiden. Het is een triest maar veel voorkomend verschijnsel in onze hoofdstad.

Van tijd tot tijd heb ik ontmoetingen met deze ontheemden, eenzamen en ontspoorden. Soms gaan ze zich te buiten aan middelen en komen ze in aanraking met justitie. Dan kom ik – ter beoordeling van hun lichamelijke en geestelijke toestand – in beeld. Vaker is het zo dat ik er pas bij gehaald word als ze levenloos blijken te zijn. Buren maken zich zorgen om hun teruggetrokken buurtgenoot die niet meer buiten komt. Er lijkt geen levensactitiveit meer te zijn. Dood door vreemden in eigen huis aangetroffen.
 
Vandaag trof ik het boek ‘Extreme overlast’ van Paul Teunissen in de boekenwinkel aan. Teunissen is werkzaam bij de afdeling Extreme Overlast van het Leger des Heils en heeft dientengevolge veel met bovengenoemde groep te maken. Zijn ervaringen tekende hij op in een boek, waar hij 22 korte hoofdstukjes zijn ontmoetingen met bijzondere Amsterdammers deelt.

Hoewel de beelden die hij schetst voor mij niet nieuw zijn, is het erg leuk en boeiend om de onwaarschijnlijke situaties die hij meemaakt, te lezen. Van ontspoorde asielzoeker tot dysfunctionerend gezin, werkelijk alles passeert de revu.

Helaas niet zo pakkend geschreven als ‘Van miljonair tot krantenjongen’ maar zeker de moeite waard voor wie geinteresseerd is in deze randgroep van onze maatschappij.


Bestellen? Klik hieronder op de bol.com link.

Van tijd tot tijd word ik erdoor overvallen. Serieus werk. De dagen waarop zalvende woorden, aandacht en respect niet volstaan. Dagen waar handelen noodzaak is. Een goede inschatting van levensbelang is.  

Zo ook toen ik gevraagd werd een zestienjarig meisje te zien. Weggelopen. Radeloos. Op zoek naar hulp en ondersteuning. De politie regelde opvang. Toch waren er zorgen om haar gezondheid. Aanhoudend braken was reden om mij te bellen.

Ze was echt ziek. Van de wereld. Half hangend in de plant die naast de wachtstoeltjes staat. Moeilijk aanspreekbaar. Hondsberoerd. Continu brakend. De conclusie ‘goed mis’ trok ik vrij snel. Na een paar vragen was het beeld me duidelijk. Hersenvliesontsteking. Tijd voor een ambulancerit naar het ziekenhuis.

Ondanks mijn verzoek voor een spoedrit, liet de komst van de spoedbroeders lang op zich wachten. Zeker meer dan een kwartier. Soms moeten ze van ver komen. Ik blijf bij haar. Ze gaat voor mijn ogen achteruit. Het bewustzijn daalt steeds meer. Ik kan niks doen. Pas als een reanimatie nodig is, kan ik handelen. Dat is toch wel het laatste wat ik wil.

Compleet machteloos.

Dan komen de broeders. Ze ontfermen zich over de jongedame. Ze verzet zich eerst. Het ziektebeeld tast haar oordeelsvermogen aan. Vrij snel geeft ze zich over. De broeders nemen haar mee.

Eenmaal thuis kan ik niet slapen. Ik bel de Eerste Hulp om te vragen wat er met haar is gebeurd. Ze is opgenomen voor hersenvliesontsteking en wordt nu behandeld met antibiotica. Goed ingeschat. Ik kan er alleen maar van schrikken. Een overweldigend besef dat je keer op keer een inschatting moet maken die van levensbelang is, overspoelt me. Wat als ik het niet door had gehad? Wat als ik de volgende keer niet de juiste diagnose stel?

De volgende dag deel ik mijn gevoel met goede vriend Pim. Pim is ook dokter.

“Angela, soms staan we op kruispunten van mensenlevens.”

Hij heeft helemaal gelijk.

Ik kan alleen maar hopen dat ik mensen keer op keer in de juiste richting wijs.

Vandaag doe ik een wel heel bijzondere ontdekking. Crimelink laat een TBSer bloggen. TBSer Ferdi Pijnboom (pseudoniem) zit vast wegens een pedoseksueel delict. Sinds gister mag hij op crimelink schrijven over zichzelf, het delict en het wel en wee in zijn TBS-kliniek. Ik ben zeer benieuwd.

Opvallend is dat de eerste blog over zijn jeugd gaat. Het verhaal is niet af. Wel klinkt er een verklarend element in door. "Kijk eens wat er in mijn jeugd gebeurd is." De titel is dan ook een 'Valse Start'. Aangezien het maar een klein begin is, kan ik nog niet echt goed oordelen. Iedereen in de wereld heeft zijn verhaal, zowel slachtoffers als daders. Ik hoop alleen dat deze blog geen uitlaatklep met een eindeloze reeks aan rationalisaties voor (mis)daden gaat worden.

Ontdekking in de avonddienst. Nieuw verkeersbord. Opmerkelijk.

Als ik niet werk of slaap, lees ik graag. Ik wil graag mijn boekenvoorraad aanvullen zodat ik weer een tijdje vooruit kan. Maar wat is nou leuk om te lezen?

Broddelwerk van Wagenaar staat op mijn verlanglijstje. Verder heeft Dijkshoorn een bundeling van zijn werk uitgebracht. Heeft iemand nog tips voor mij?

Interessegebieden: Misdaad (op persoonlijk vlak, geen verhandelingen over georganiseerde misdaad), randje van maatschappij, maatschappij en maatschappelijke ontwikkelingen, sociologie, boeken met humor a la Dijkshoorn, Kluun, Giphart, Brusselmans

Weet jij wat leuks? Laat hieronder een reactie achter! Wie weet schrijf ik er binnenkort wat over....

In mijn werk verzorg ik mensen die de regels overschrijden. Hoewel ik me vooral op de zorg focus, speelt er vaak ook een politiezaak. De zaken zijn vaak erg boeiend. Wat doen de mensen nou die de regels overschrijden? Waarom doen ze het? Ze weten immers heel goed wat wel en niet mag.

Neem een kijkje op de blog van Chris Klomp - rechtbankverslaggever voor interessant inzichten in het bijzondere gedrag van mensen die in aanraking komen met politie en justitie.

Een begeleider van het Leger des Heils maakt zich zorgen om een van de bewoners. Na zijn belletje rijd ik snel richting centrum. Daklozen piepen niet snel. Ik moet ze vaak naar het ziekenhuis sturen. En daar hebben ze vaak helemaal geen zin in. Maar wat moet, moet.  

De begeleider ontvangt me in zijn kantoortje. Hij is goed geluimd. Onder zijn korte mouwen komen tattoeages tevoorschijn. Hij is erg betrokken en maakt zich zorgen om meneer P. De beste man, 42 jaar, heeft hoge koorts en zou moeite hebben gehad met ademen. Een terecht verzoek voor mijn komst.

We lopen samen naar de kamer van dhr P. Er zijn in totaal 40 kamers voor daklozen die zowel verslavingsproblematiek als een psychiatrisch diagnose hebben. Dubbele diagnose. Hier hebben ze tenminste een beetje zorg, en een dak boven hun hoofd.

Gebruikelijk zijn de kamers van de bewoners niet om aan te zien. Vies, chaos, plakkerig, stinkend. Soms lijkt het wel een veredelde vuilnisbelt. Tot mijn verbazing is de kamer van dhr P. helemaal niet zo. Zijn kamer is de mooiste en netste daklozenkamer ooit. Supernetjes. Huiselijk. Gezellig. Honderden vlaggetjes aan de muur.

Ik vraag dhr P. hoe het met hem gaat. Hij vertelt me dat hij regelmatig moet schudden. Hij had moeite met ademen, maar dat gaat nu goed. Als ik verder doorvraag heeft hij geen noemenswaardige klachten. Wel gebruikt hij medicijnen voor epilepsie. Vrij recent heeft hij een insult gehad. Na onderzoek bleek hij epilepsie te hebben. De medicijnen helpen om nieuwe aanvallen te voorkomen.

Bij doorvragen blijkt hij vooral bang te zijn dat zijn ‘schudden’ een voorteken voor een nieuwe aanval zijn. Hij is er doodsbang voor. Zo bang, dat hij in paniek raakte en is gaan hyperventileren. Ik onderzoek de man van top tot teen. Hij heeft, behoudens een griep met flinke koorts, niks bijzonders onder de leden.

Ik leg hem uit dat het ‘schudden’ een bijverschijnsel van de koorts is. Wat paracetamol kan de koorts hopelijk wat dempen. Hij is erg blij dat zijn symptomen niks met de epilepsie hebben te maken.

“Spaar je vlaggetjes?” vraag ik voor ik vertrek. “Ja, ik wil de vlaggen van alle landen hebben!” “Mooie kamer heb je, je hebt het goed voor elkaar.” Ik zeg hem gedag.

De begeleider loopt met me mee. “Ze interviewen dhr P. regelmatig voor krantjes en tijdschriften. Hij is een echte voorbeelddakloze.”

Glimlachend loop ik weg.

Het was een mooie ontmoeting. Met een ‘voorbeelddakloze’.

Wie schrijft, wordt gelezen. 

Klinkt heel voor de hand liggend. Toch is het dat niet. De gedachtenstromen vliegen door je hoofd. Ik zet ze op papier. Nouja, digitaal papier. Kopieren en plakken in het juiste webvenster. Ik druk op de 'send' knop. Een bericht wordt de digitale wereld in gezonden.

Stilte. Er gebeurt helemaal niets. Niets. Zoals verwacht. 

Alsof je flessenpost in de zee gooit. Tot nooit meer ziens...

Aan statistieken kan ik zien dat er af en toe mensen zijn die de teksten lezen. Of beter gezegd, vermoedelijk lezen. Wat een bezoeker op mijn site doet, weet ik niet. Binnen een tel kan de muis op het kruisje beland zijn. Weg digitaal bericht.

Opeens blijkt het tegendeel het geval. Het gevoel van weggegooide berichten blijkt niet te kloppen. Ik krijg mails met leuke reacties. Van vreemden en van naasten. Sommigen krijgen een ander beeld van mij als persoon. Geliefden spreken me aan op mijn schrijfsels en memoreren mijn verhalen. Ze kennen herinneringen die ik nooit met ze gedeeld heb. Althans niet face to face. 

Een vreemde gewaarwording.

Ik moet nog even wennen. 

Nachtdiensten. Werken als de hele wereld op een oor lijkt te liggen. Ik haat ze, maar houd tegelijk ook van ze. Haten vanwege het effect dat het – lichamelijk en geestelijk – op je heeft. Maar de liefde voor de ontroering van de nacht is er zeker ook. En die houdt me op de been.  

De verbondenheid in de nacht is groot. Samen de maatschappij draaiende houden met een kleine groep hulpverleners. Dienders van de nacht. Bondgenoot in een oogopslag. Het geeft een goed – bijna heroisch – gevoel. Maar is het wel zo heroisch? We doen immers ook allemaal gewoon ons werk. En dit is ons werk.

De nachten verlopen volgens een vast stramien. De donkerte valt in. Met het verstrijken van de uren na middernacht worden de straten leger. Het nachtpubliek druppelt richting huis. Daarna valt de echte stilte in.

Het rijden op de weg wordt steeds eenvoudiger. Minder en minder auto’s, tot uiteindelijk alleen nog maar de taxi’s mij op de weg vergezellen. Links en rechts passeer   ik een dappere jongeman die op dit eenzame tijdstip de posters in de abri’s omwisselt.
 
Naarmate de ochtend  nadert, verandert het straatbeeld. Busjes met ambachtsmannen doemen op. De bakkers rijden rond met brood. De forensen hebben hun ogen geopend en wagen zich – per fiets of automobiel – op straat. De drukte zwelt aan. De zon komt op.

De zonsopgang luidt het einde van mijn dienst in. Op het hoogtepunt van de ochtenddrukte fiets ik naar huis. In de wetenschap dat ik – terwijl een groot deel van Nederland de start voor een nieuwe dag maakt – juist aan het eind van mijn dag begin.

Thuis kruip ik lekker onder de wol.

Ik zeg de nacht en de ochtend gedag.

Ik val vredig in slaap.

 

 

Mijn dienst zit er bijna op. Mijn maag rommelt. Gelukkig kom ik op weg naar de GGD langs een uitstekend geoutilleerd benzinestation. Snel een pitstopje voor iets knabbelbaars. 

Ondanks het feit dat het voorbij middernacht is, is het een drukte van jewelste bij het station. Dit blijft me aan Amsterdam verbazen. Vaak is het 's avonds en 's nachts nog drukker dan overdag in mijn geboortedorp. Ik denk niet dat ik daar ooit aan zal wennen.

Ik reken een zak chips af en loop naar mijn auto. Een variant van een politie-auto. Het enige verschil is de opdruk met GGD en het ontbreken van dreigende strepen. Een afgetrapte Opel met vier jonge Marokkanen komt naast me rijden. Het raam staat open.

"Hey, werk jij voor de GGD?" wordt me toegeroepen door de bestuurder. "Ja," antwoord ik. "Mooi, ik heb namelijk last van...." zegt ie terwijl hij met zijn wijsvinger gebaart. Hij steek zijn wijsvinger in kromme vorm omhoog. Schijnbaar durft ie niet eens piemel te zeggen. "Misschien kan jij me helpen. Je hebt mooie handjes ervoor." Ik kijk de groep jongens aan. "Het enige wat ik voor je kan doen bij problemen, is hem amputeren." Ik loop door. "Heb je anders viagra voor me?" Ik negeer hem.

Ik stap de auto in. De Opel begint langzaam op te trekken en verdwijnt in de donkterte van de nacht.

Soms maak ik op straat nog vreemdere dingen mee dan in de cel.