CSI dokter

Het loopt tegen achten en ik heb nog niet gegeten. Snel de Albert Heijn in om een kant-en-klaar-maaltijd te scoren. Gelukkig zijn de Appies in het centrum tot laat open. Ik zet snel mijn auto achter de Dam neer.

Binnen krioelt het van de mensen. Ik haat deze toeristen Albert Heijn. Na tien bijna-botsingen met verdwaasde of gedrogeerde stadsbezoekers heb ik mijn oude vertrouwde Rijst Tikke Massala gevonden.

Op naar de kassa. Voorbij de kratten bier word ik opgehouden door een man. Mager, stinkend, vermoedelijk dakloos. Hij heeft een blik bier in zijn handen. Het allergoedkoopste bier. Een halve liter. "Heb je wat geld voor me?" Ik kijk hem verbaasd aan. Meent hij dit nou serieus?

De beste man heeft het benodigde bedrag voor zijn blik bier schijnbaar nog niet bij elkaar verzameld. Meestal gaat het andersom: eerst bedelen, dan bier halen. Deze man heeft de volgorde omgegooid. "Maar je gaat er bier van kopen. Ik ga je bier niet betalen!"

Ik loop door.

Aan de kassa zie ik hem de volgende klant alweer aanspreken.

Ik blijf verbaasd.

Maar ik ben wel getroffen door zijn eerlijkheid.

“Ik sta hier te schouwen maar ik begrijp helemaal niet hoe mevrouw P. nu aan een verwonding op haar dij komt. Kun jij komen kijken?” vraagt de huisarts me. De 83-jarige vrouw werd vanochtend niet meer wakker. De dienstdoend huisarts is gevraagd te komen schouwen. Behalve de wond op de dij heeft de huisarts niks vreemds of verdachts opgemerkt.  

Ik rijd naar de etagewoning in West. De politie is reeds ter plaatse. De familie is door de politie opgetrommeld en is voltallig aanwezig. Ze vullen de hele woonkamer op. De dame ligt in haar bed. Ze ziet er rustig uit. Haar huid lijkt wel van papier. Zo broos.

Ze heeft een winkelhaak in de huid op haar dij. Verder is ze ongehavend. Ik zie alleen de tanden des tijds die de sporen op haar lijf hebben nagelaten. Bij navraag blijkt ze kort geleden met haar dij achter een nare scherpe punt van een tafel te zijn blijven hangen. De buurvrouw vertelt ons dit. Hechten of een dokter bezoeken was uit den boze. Ze was nogal mensenschuw. En doktersschuw.

Op de eettafel ligt een uitdraai van het medisch dossier. Kennelijk heeft de huisarts dit achter gelaten. Ik zie dat de vrouw lang geleden met schizofrenie gediagnosticeerd is. Een chronische – en helaas niet te genezen – psychische ziekte. Een goede verklaring voor de mensenschuwheid.

De vrouw is een natuurlijke dood gestorven. Haar hart heeft het begeven. In het dossier lees ik dat de functie van haar hart toenemend afnam. Dat verklaart haar overlijden heel goed. De winkelhaak is slechts een ongelukkige bijkomstigheid. Ik breng de politie op de hoogte van mijn bevindingen.

Ik maak aanstalten om te vertrekken. De agenten lopen met mij mee. Ik vertel de familie dat zij contact met een uitvaartverzorger kunnen opnemen. De familie kijkt mij verbaasd aan. Een zoon vraagt me: “betekent dit nu dat wij nog moeten gaan zitten wachten?” “Hoe lang duurt dat wel niet?”

“Hangt af van de uitvaartverzorger en hoe druk ze op dit moment zijn. Ik denk hooguit een uurtje.” De familie kijkt me verbaasd en teleurgesteld aan. Ze willen duidelijk weg.

Ik ga de kronkelende trap af.

Het oude besje zal met haar pyschische ziekte geen makkelijke vrouw zijn geweest.

Maar nog een uurtje wachten, kan zelfs dat er dan niet vanaf?

Om twee uur ‘s nachts word ik wakker gebeld. Ik heb nachtdienst. “Ja, we hebben een man meegenomen wegens huiselijk geweld maar hij zegt een hartkastje te hebben en we hebben een hele trolley met accu’s mee moeten nemen. Volgens mij kan hij zo niet in de cel blijven,” vertelt de agent me. “Kom je?”  

Ik ga mijn bed uit en trek – enigzins slaapdronken – mijn kleren aan. Snel een verse koffie uit esspressomachine. Na een kwartiertje kan ik er tegen aan. Ik rijd naar het bureau, dat niet eens zo heel ver van mijn huis verwijderd is.

“Koffietje, dokter?” wordt mij al bij binnenkomst toegeroepen. “Nee, bedankt, heb er net eentje op.” Ik loop mee naar de cel. De 40-jarige man laat me zijn apparatuur zien. Onder iedere oksel zit een accu. In holsters. Accu-holsters. De draden van de accu’s lopen naar zijn buik. Rechtsonder zijn ribbenboog gaat een draad zijn lichaam in. “Die draad gaat naar mijn LVAD. Die ondersteunt mijn hart. Als de accu’s leeg zijn, klopt mijn hart niet meer.”

Dat klinkt niet heel bemoedigend. Maar de vraag is altijd of het echt waar is. Ik werp een blik op de meegenomen trolley. De trolley reikt tot aan mijn middel en zit vol met accu’s. Het ziet er niet flauw uit.

Ik controleer of het verhaal van de man wel klopt. Ik ben geen hartchirurg dus moet even wat nazoekwerk doen. Op internet ben ik er al snel achter dat de LVAD inderdaad een apparaat is dat de hart ondersteunt. En dat je hart zonder dat ding niet klopt. De man moet gewoon ieder moment over zijn accu’s kunnen beschikken. In de cel kan dat niet.

“Die man kan hier niet blijven,” vertel ik aan de agent. Hij had ook al het vermoeden. Iemand die na het leeglopen van zijn accu theoretisch dood kan neervallen is best eng. Daar zit niemand op te wachten.

De agent gaat rondbellen. Een man die net een robbertje met zijn vrouw gevochten heeft, kan natuurlijk niet weer thuis afgezet worden. Gelukkig kan hij bij zijn broer terecht.

De man wordt – met LVAD en accu-trolley – in een dienstauto ‘geladen’. Dienders van de nachtdienst brengen hem thuis. Althans bijna thuis. Bij-zijn-broer-thuis.

Ik ga ook richting huis. Terug naar mijn bedje.

In de auto denk ik nog aan de man met zijn opmerkelijke hartapparaat. Zonder stroom zou hij dood neervallen. Continu twee accu’s onder zijn armen. Het is niet mis.

Toch was hij nog wel in staat om met zijn vrouw te vechten..

 

 

Wow, wat een mooie diensten levert de Gemeente Amsterdam.

Goed bedoeld, maarre... waar ergens staat je computer als je dakloos bent?

Iksnaphetniet.

"Hij ontkent iedere vorm van drankgebruik," vertelt de verpleegkundige me aan de telefoon. Eens in de zoveel tijd is het weer zover. Een alcoholist die toch echt niet drinkt. Echt niet. Ondanks de alcoholwalm die je tegemoet komt als je de celdeur opent. Ondanks de blikken bier die hij bij zich had. Ondanks honderd registraties in het politie-systeem wegens dronkenschap.

Noch ik, noch de verpleegkundige maakt het uit of de beste man nou wel of niet drinkt. Of het nou twee biertjes of tien liter is, het maakt mij niet uit. Ik oordeel er in ieder geval niet over. We vragen het ook niet om te oordelen. We proberen alleen maar goede zorg te leveren. Zodat hij niet al te veel in de afkick schiet. En die is bij alcoholisten fors. Zweten, gigantisch trillen, versnelde pols en oplopende bloeddruk. Je zou het niet zeggen, maar van niet drinken word je hondsberoerd. En in het ergste geval, ga je ze zien 'vliegen'. Beestjes op de muren, geluiden in de cel. Een delirant beeld. En delieren zijn gevaarlijk. Genoeg reden om naar het ziekenhuis te gaan en er een tijdje te blijven.

Gelukkig kunnen we veel ellende voorkomen met de juiste medicijnen. Benzodiazepines en thiamine voorkomen een berg ellende. Ik begin er echter niet zomaar aan. Voor wie niet drinkt, is de medicatie een enorme berg kalmerende middelen. Die niet nodig zijn. Vandaar onze vraag 'drinkt u alcohol'?

De man blijft bij hoog en laag beweren niet te drinken. De alcoholwalm in de cel is echter penetrant. Ook bleek hij 1 maand terug toch nog echt alcoholist te zijn. Volgens ons systeem. Zo kent de politie hem ook. Hij trilt als een rietje. Zijn bekertje water vliegt na twee tellen alweer uit zijn hand. Niet stil te houden.

Tijd voor medicatie. Dan voelt hij zich een stuk lekkerder.


Dronkaards die niet drinken, ze blijven me intrigeren.

Soms zit de schaamte echt heel diep.

Een ingestuurde ansichtkaart naar Postsecret.

Hulpverleners huilen soms net zo hard als nabestaanden en slachtoffers. Je ziet het alleen niet altijd....

Ik zie het soms.

Ik bewaar het zelf voor thuis. Soms heb ik er wel zin in.

Een commentaar op de kaart:

I am a retired paramedic and former police officer.  I, too, have cried; both in my ambulance and in my squad.  I never got a chance to thank the young man, who, when he saw me crying in my squad, came over to ask if I was alright, asked if I needed a hug, and told me thank you for doing the hardest job he could think of.

Op ieder politiebureau in het centrum hangen ze. Lijstjes met pasfoto’s. De top 10 en top 50 van veelplegers uit de buurt. Alsof de Top 40 wordt aangekondigd. Maar dan met mensen.

Als ik op een bureau kom, kan ik het niet laten om er even naar te kijken. Toch vreemd, dat je bij de politie in het ‘toplijstje’ van veelplegers terecht komt. Een aantal gezichten herken ik als ik de lijsten bekijk. Veel van de veelplegers zijn dakloze verslaafden.

Na mijn bezoek aan een dronken arrestant, sta ik bij het ‘plot’. Op deze plek zit de leidinggevende van het bureau aan wie ik mijn bevindingen door moeten geven. Hij zit achter een boel schermen en op de achtergrond kwetteren de meldingen van de meldkamer voor de surveillerende dienstauto’s. Op het magneetbord achter hem hangt de top 40 van zijn district. Ik vertel hem mijn bevindingen naar aanleiding van mijn bezoek. De man is gewoon dronken. Verder niks raars aan de hand. Goed in de gaten houden en ieder uur wakker maken. Als hij wakker blijft worden na iedere ‘wekking’, is alles in orde.

Mijn ogen glijden in de richting van de top 40. Even kijken wie er op staat en of ik nog ‘bekenden’ zie. Tot mijn schrik staat de Pool W. erop. Met een kruis erdoorheen. En R.I.P. eronder. De man leeft niet meer.

Het verbaast me niet. Zo’n 7 maanden terug zag ik dhr W. meerdere malen per week op een politiebureau. Meestal in het cenrum, maar soms ook daarbuiten. Hij leek iedere keer dat ik hem zag nog dronkener dan de keer ervoor. Hij leek zich horizontaal van bureau naar bureau te verplaatsen. Een angstaanjagend beeld.

In de periodes dat hij vrij was, kan hij alleen maar bezig zijn geweest om zo veel mogelijk drank tot zich te nemen.  Tot hij – voor zijn eigen veiligheid – weer op een bureau werd vast gezet. De laatste keer dat ik hem zag, kan ik me nog goed herinneren. Hij was bijna niet te wekken. Toen ik hem eindelijk wakker kreeg, waar zijn ogen helemaal bloeddoorlopen. Hoe lang nog voor dit mis gaat, schoot destijds door mijn hoofd.

Daarna raakte hij uit beeld. Ik kwam hem nergens meer tegen.

Aan het eind van mijn dienst zoek ik in ons systeem op wat er na die keer met hem gebeurd is. Ik zie dat mijn collega hem niet veel later heeft geschouwd. Dood in de grachten gevonden. Vermoedelijk – al plassend – dronken het water in gevallen. Helaas geen uitzondering in Amsterdam.

Bij alcoholisten die uit beeld verdwijnen heb ik altijd de hoop dat ze opgenomen zijn. Voor therapie in de Jellinek. Of – in geval van buitenlanders - terug naar huis..

Triest dat het zo gelopen is.

Niemand hoort herinnerd te worden als een kruis op een (top)lijst van veelplegers.

Ik loop de cel in om een jonge man te onderzoeken. De begin-twintiger is gigantisch onderuit gegaan met zijn scooter. Hij zit onder de schaafwonden. Ze zitten zelfs op zijn buik en het vocht druppelt er langzaam uit. De verwondingen zijn niet mis. 

Wat er precies gebeurd is, is mij niet geheel duidelijk. Wel heeft de politie me verteld dat er een achtervolging was geweest en dat mijn patiënt een schietgrage gozer is.

Ik bekijk zijn verwondingen en onderzoek hem. Hij is rustig en vriendelijk tegen me. Je zou niet zeggen dat hij zich nog maar net van een wapen bediende. Opeens heeft de arrestentenverzorger, die achter me staat, iets anders te doen. “Ben zo terug", hoor ik hem nog roepen terwijl hij wegloopt en de zware metalen deur achter mij sluit.

Ik kijk verbaasd om. ‘Ben zo terug??’

Inmiddels sta ik alleen in de cel met de voormalig gewapende jongeman. Ook hij kijkt verbaasd. Ik voel me niet bedreigd of geïntimideerd. Hij maakt ook geen enkele aanstalten om ook maar iets te gaan doen.

“Zo, dat ze jou zomaar met mij hier achterlaten.,” zegt hij. “En dat je dat durft.” Zijn opmerkingen zijn treffend.

Gelukkig klonk er alleen maar verbazing in door.

Na een minuut komt de arrestantenverzorger weer terug. Hij heeft duidelijk nog niet veel kaas van dit werk gegeten.

Ik ga de cel uit.

Na de eerste schrik, kan ik er weer om lachen.

Zelfs de ‘boef’ vond het raar dat ik alleen met hem in de cel werd gelaten….

"Wie vroeg sterft, is lang dood." schreef Giphart in een van zijn boeken. Een geniale zin. Grappig, en tegelijk een waarheid als een koe.

Ik moet aan deze zin denken als ik mijn post ophaal. Een stapel reclamefolders en een envelop van Dela. Dela stuurt mij driemaandelijks een herinnering aan mijn toekomstig overlijden. In de vorm van een rekening. Het bevalt me niet.

Dag in, dag uit heb ik te maken met overlijdens. En dood. En doodgaan. En alles wat ermee te maken heeft. Toch is het - vreemd genoeg - niet confronterend. Werken met 'De Dood' en met overledenen valt ontzettend mee. Veelal is het alsof ik naar een film kijk. Ik zie het voor mijn neus gebeuren maar het lijkt zich op het filmdoek af te spelen. Zodra ik ergens vertrek is de film afgelopen. Een film is geen werkelijkheid.

Zou het ontkenning zijn? Voor iemand die zeker al meer dan honderd doden in haar handen heeft gehad, is dit goed mogelijk. Ik denk helemaal nooit aan de dood. Echt nooit. Althans niet mijn dood. En aan die van anderen, slechts heel zelden. Ik wil liever niemand missen.

Mijn telefoon gaat. De meldkamer belt. Of ik langs kan komen op verzoek van de politie. Ergens in West, waar een man dood in huis is aangetroffen. De buren maakten zich zorgen om hem nu hij al dagenlang het licht 's avonds niet meer aandeed. Terechte zorgen. De man is niet meer.

Geen verhaal ditmaal.
Wel een tip voor iedereen die van geheimen houdt:  POST SECRET

Op deze blog verschijnen elke zondag een aantal kunstzinnige ansichtkaarten waarop een geheim wordt onthuld. De kaarten worden anoniem ingezonden. De beste inzendingen worden online geplaatst. De ontboezemingen zijn aandoenlijk, ontroerend en soms ook vrij heftig.

Voor de Neerlandofielen onder ons is er uiteraard ook een NL versie:  BRIEFGEHEIMEN
Een beetje gejat, maar wel leuk.