CSI dokter

Nog een screenshotje:

Shit, hier heb ik helemaal geen zin in, schiet door mijn hoofd als de meldkamer me belt om een zojuist voltrokken euthanasie door te geven. Bijna alle euthanasieen worden vooraf door de huisarts bij ons aangekondigd. Ik heb waarschijnlijk niet goed opgelet en het briefje met de vooraankondiging gemist. Bezoek na een euthanasie is niet geliefd. Geen enkele collega loopt er warm voor. We gaan langs omdat het nu eenmaal moet. Onderweg naar het huisadres van de - inmiddels overleden - patiënt schieten vaak vele vragen door mijn hoofd. Hoe is het om te weten dat je diezelfde dag niet meer zult leven? Tot op de minuut af? Is dat geen ondraaglijke gedachte? Wat doe je met je laatste uren en minuten? Hoe is het voor de huisarts om afscheid te nemen? En zijn patiënt te doden?

Veel vragen, maar geen antwoorden…

In ieder huis dat ik na euthanasie binnenga, voel ik me een indringer. Een huis gevuld met familie en geliefden. Maar wat voor mens was de overledene eigenlijk? En waarom is er voor euthanasie gekozen? Dat laatste maakt de huisarts mij, meestal aan de keukentafel, duidelijk. Familie biedt me vaak een kopje koffie en een koekje aan. Ik heb de familie uiteraard al gecondoleerd, maar vind het lastig dat ik niet weet wie ze in relatie tot de overledene zijn. Na het doornemen van het papierwerk, een eindeloze reeks aan paperassen, mag ik de officier van justitie bellen om te vragen of het lichaam van de overledene kan worden vrijgegeven. Het betreft immers een onnatuurlijke dood. Vrijgave is nog nooit een probleem geweest.

Ik werp een blik op de overledene. Het betreft ditmaal een uitgemergelde vrouw van 40 jaar. In een paar maanden tijd zijn drie verschillende tumoren ontdekt. Het valt gewoon bijna niet te bevatten. Na het vergewissen van de dood, keer ik me tot de familie. In principe kan ik na de controle van het papierwerk en het aanschouwen van de overledene mijn biezen kunnen pakken. Maar dat voelt niet goed.

Ik praat na over het gebeurde. Is de familie tevreden met deze manier van afscheid nemen? Bijna altijd wel. Ook bij deze patiënte is dat het geval. Ze hadden het niet anders gewild en zijn erg blij dat de huisarts bereid was om een euthanasie te verrichten.

Veelal ervaart de familie het als een opluchting. "We hoeven onze geliefde niet meer te zien lijden," hoor ik het meest. Hoe was hun geliefde? Meestal is er wel ruimte om erachter te komen wie die sereen ogende, zojuist overleden persoon is. De huiskamer geeft veel weg en geeft me vaak een opening tot deze discussie. Langzaam wordt de onbekende overledene in woord, en soms beeld, een persoon voor me. Iemand die gemist zal worden. Iemand met eigenaardigheden. Een mens.

In de loop naar buiten hoop ik van de huisarts nog te horen hoe hij het allemaal ervaren heeft. De meeste dokters valt het zwaar. Ze verliezen een patiënt. Een enkele keer zelfs een geliefde vriend. Of ze voltrekken voor de 25e keer in hun carrière een euthanasie. Ik zou niet graag in hun schoenen staan. Ditmaal tref ik een huisarts die er goed mee om lijkt te kunnen gaan. Desalniettemin zie ik verdriet in zijn ogen.

De telefoon gaat. Nog een euthanasie… Pfffffffff, nog een! Op een 'slechte' dag heb ik er drie. Dat overkomt me met enige regelmaat. Drie op een dag valt me echt zwaar. 

Dan denk ik maar weer aan die huisartsen en hun patiënten. Die hebben het pas echt zwaar. Mijn betrokkenheid is na een half uur weer beëindigd. Maar het is wel een intensief half uur.


Voor wie interesse heeft in verdere verdieping:

Holland Doc 'Dodelijk dilemma' - documentaire over euthanasie vanuit het perspectief van artsen


 

Na heel langdurig verzet ben ik over op Twitter. Vond het eerst totale onzin (vertaling: ik begreep er helemaal niks van) maar nu ik er op zit ben ik verkocht. Updates gaan nu ook via Twitter, dus wie geen zin heeft om telkens op de site te kijken voor nieuws...



Volg me op twitter!

www.twitter.com/csidokter

Met verbijstering aanschouw ik de wonden van de man bij wie ik geroepen ben. De politie in het centrum heeft me gevraagd te komen voor een ‘binnenloper’. Zo af en toe wandelen zorg- of hulpbehoeftigen het bureau binnen om hun hulpvraag kenbaar te maken.

Een half uur geleden kwam de heer R. onder het bloed binnen. “Ik heb gesneden. Kan iemand me helpen?” was zijn kalme – bijna koelbloedige verzoek – toen hij zicht fors bloedend bij de balie meldde. Een ziekenhuisbezoek was echter geen optie. “Ze zeuren daar de hele tijd over het snijden en daar zit ik niet op te wachten.” Hij was met geen stok naar de Eerste Hulp te slaan. Vandaar dat ik erbij werd gevraagd.

In de gauwigheid zie ik zo’n twintigtal snijwonden op beide armen en buik. Ik bestudeer ze en kijk welke er wel en niet diep zijn. De hoeveelheid littekens van oude snijwonden – honderden – is indrukwekkend. Ik maskeer mijn verbazing terwijl ik alle wonden bekijk.

“Een aantal moeten gehecht worden. Ik weet ook welke,” zegt de man me tijdens mijn onderzoek. Ik heb de hechtkoffer al klaar staan. Zeven snedes zal ik echt moeten hechten. De rest is te oppervlakkig en kan aan de lucht drogen of bijeen ‘geplakt’ worden.

Ik zet de steriele kit klaar. “Die gaasjes kun je het beste gebruiken,” zegt hij geroutineerd. Hij lijkt het beter te weten dan ik. Gezien de talloze littekens, verbaast het me niet. Ik ga aan de slag. Ik leg uit dat ik eerst verdoof voor ik aan de slag ga. Zijn gezicht vertrekt. “Ik houd niet van prikken met naalden.”

Al hechtend praat ik met de man. Een discussie over de zelfverwonding start ik niet. Automutilanten weten heel goed dat verwonden niet heel verstandig is. Verwonden is dan ook niet het doel. De pijn bij het verwonden ‘leidt af’ van een grotere pijn. Een psychische pijn die geenzins onder controle te krijgen is. Vaak worden ze er rustiger van.

“Helpt het snijden je?” “Ja, alleen ik word gek dat ik telkens gehecht moet worden. Ik probeer ermee te stoppen en heb bijna alle scherpe voorwerpen uit mijn huis weggegooid, maar in geval van nood gooi ik iets stuk en gebruik ik de scherven om te snijden.”

Na een stevige sessie hechten en verbinden pak ik mijn spullen bijeen. De heer R. is tevreden. De politie zal hem zo thuisbrengen.

Op de GGD voer ik mijn verrichting in ons systeem in. Ik kijk in de geschiedenis. Al veertien keer is een collega van me opgeroepen om deze man te hechten.

Tragisch…


Voor geinteresseerden hieronder een pdf-bestand van het recent in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde verschenen artikel over zelfbeschadiging.

Een tijdje terug vond ik een artikel van het Medisch Contact (weekblad van artsenorganistatie KNMG) dat berichtte over bloggende dokters. "Dokters schrijven over alles behalve hun patienten" was de openingszin. Na vele speurtochten op het web heb ik nog geen collega dokters gevonden die over hun dagelijks werk schrijven. Is er dan echt helemaal niemand die ook schrijft?

Hebben jullie tips?

Ikbennieuwsgierig!

“Van een goed glas wijn hield ze wel,” vertelt de huisarts me. Een leeg wijnglas siert het nachtkastje. De magere vrouw ligt er rustig bij. Nog geen half uur na het drinken van de dodelijke cocktail overleed ze. Na een diepe slaap. Een chemische slaap.  

Zoals gebruikelijk is de woonkamer gevuld met familie en vrienden. Ze klinken een wijnglas op hun geliefde. “Jammer dat ze dit glaasje niet mee kan doen,” hoor ik een familielid zeggen.

De huisarts licht me de reden van euthanasie toe. Kort geleden was een tumor in de alvleesklier gevonden. Een operatie werd verricht, maar het mocht niet baten. Levensreddende maatregelen waren uitgeput. Het vooruitzicht was slecht maar onvermijdelijk. Ze besloot er het beste van te maken. Haar voorliefde voor goede wijn benutte ze maximaal. De slijter mocht de wijnrekken met de beste wijnen vullen. Iedere dag een goede fles, was het motto.

Ze besloot om de dood via de mond binnen te laten komen. Een drankje die de laatste minuten van het leven inluidt. Het was echter niet haar laatste drankje. De dodelijke cocktail werd weggespoeld met de beste wijnfles uit haar collectie, zo vertelt de huisarts me.

“De apotheker adviseerde om – indien er nog iets na de cocktail genuttigd zou worden – een drank met alcohol in te laten nemen. Dat gaat beter met de chemische samenstelling van de cocktail.” Aldus de huisarts.

Dat kwam ditmaal heel mooi uit.

Afscheid met een glas wijn. Ook nog eens op medische indicatie.

Het klonk als een waardig afscheid.

Geruime tijd zie ik het boek 'Echte mannen eten geen kaas' op de tafels van alle boekwinkels liggen. Het verhaal van Maria Mosterd - jong, naief meisje meegezogen in het ellendige kielzog van loverboy Manou - doet het goed op Nederlandse bodem.  Goede verkoopcijfers en maandenlang notering in de non-fictie boekentop waren het gevolg.

Nu blijkt er ernstig aan de opgeschreven belevenissen van Maria getwijfeld te worden. Hendrik Jan Korterink twijfelde zodanig dat hij op uitzoektocht ging. Een boek en een kritische uitzending bij Peter R. de Vries waren het gevolg. Wat is er nu waar?

Voor de boekliefhebbers hieronder linkjes naar de boeken bij BOL.

Daar lag ze dan. Een schone Thaise dame. Stomdronken onderuit gezakt in een witleren designer stoeltje. De heren die de dame voor een avond onder hun financiële hoede hadden genomen, leken geen interesse meer in haar te hebben.

Twee - volledig uitgedoste - Thaise vriendinnen proberen haar weer op haar benen te krijgen. Zelfs een medewerker van de  hippe hotelbar waagt zich eraan. Met zijn drieën lijkt het desalniettemin niet te lukken, ondanks veel gesjor en gesjouw. De drie Engelse heren die met de Thaise dames binnen waren gekomen, kijken geïntrigeerd naar hun flesjes bier. Niet kijken. Vooral naar het bier kijken.

Ik aanschouw het tafereel met enige verbazing vanaf mijn barkruk. De Engelse bar manager raakt zienderogen geïrriteerder. "Those fucking whores," scheldt hij vanachter de tap. Ik spiek snel of het niet goed mis is. Ze beweegt nog. Een goed teken. Alle vitale functies werken dan in ieder geval nog. Veel meer kan ik op dit moment ook niet betekenen.

"Could you do something about this?" roept de manager in de richting van de Engelse heren. Ze besluiten de eindeloos beschonken dame haar roes op hun kamer uit te laten slapen. De bar manager gaat haar echt niet onder zijn hoede nemen. Zij zijn immers met die dames binnen gekomen.

Er zit echter weinig schot in de zaak. "Those whores always pull the same crap," vloekt hij terwijl hij in hoog tempo richting de dames loopt. "Now cut the crap and get up, I've had enough of this shit." Tot mijn verbazing blijkt de dronken dame opeens wel haar ogen te kunnen openen en te kunnen lopen. Op weg naar de penthouse van de drie Engelse heren, valt ze bijna op mijn schoot. Ik vang haar op en begeleid haar richting haar hakken. Ze kan weer verder.

De tweede Thaise dame, die veel stampij maakt om onduidelijke redenen, wordt met harde hand de bar uit gegooid. "She slapped me in the face," vertelt de bar manager me. "Those whores, they always pull the same crap. They pretend to be completely wasted." "Why?" vraag ik in mijn naiviteit. "Cause they get paid without having to do the deed. It's a win-win for those girls."

De rust keer terug in de bar. 

Met "you can't trust these Thai whores, those fucking bitches" druipen de Engelse heren af.


Je zult maar uit armoede met zulke mannen moeten slapen om dagelijks te kunnen eten. 


Ik denk dat ik ook totale dronkenschap zou simuleren….

Een fles Baileys. Alhoewel, een fles is een groot woord. Een flacon van een halve liter. Opgepikt op de luchthaven waar de 'belastingvrije' winkel ze voor een leuke prijs aanbood. Handig voor op de hotelkamer, dacht ik nog bij aanschaf.

Het liep echter anders. Op een lange vlucht, starend naar een sneeuwbeeld waarop een film te zien zou moeten zijn, slaat de verveling al snel in. Na wat aangeboden versnaperingen, frisdrank en uiteindelijk echte dank besloot ik mijn aangeboden baileys aan te vullen met die uit mijn flacon. Om er daarna nog een paar in te schenken. Manlief ook een paar, en de flacon was op een gegeven moment leeg.

De avond brak aan en ik dommelde heerlijk in. Pas tegen de tijd dat de daling inzette, werd ik weer wakker. Ik was in mijn nopjes met mijn goed gekozen plek. Vooraan bij de nooduitgang. Dat betekent vijf centimeter extra beenruimte en die kan ik goed gebruiken. Opeens zie ik vanuit mijn ooghoek een nors kijkende stewardess. De daling gaat beginnen en ik moet mijn berg spullen van de lege stoel naast mij weghalen. Op de twee stoelen rechts van mij zit niemand. Als ik slaapdronken haar opdracht probeer uit te voeren, valt haar oog op mijn flacon baileys. Of die leeg is.

Ja die is leeg. Helaas. "Er mag bij de nooduitgang niet gedronken worden. Weg van deze rij stoelen. Ga maar naar de stoelen twee rijen hierachter." Ik ben totaal verbaasd. Zelfs slaapdronken realiseer ik me dat dit werkelijk nergens over gaat. De drank is de avond ervoor genuttigd. De drank werd ook door de stewardessen zelf aan ons aangereikt. Ik word weggejaagd alsof een of andere vieze alcoholist. Shaming me for drinking.

Ik raap mijn spullen bijeen en ga verderop zitten. Ik snap er niks van. Heb ik die stewardessen soms - onwetend - op de kast gejaagd?

Boos bedenk ik me allerlei revanche-scenario's voor Air Berlin. En voor de stewardess.

Ik stap uit. Ik ben op mijn vakantiebestemming.

Opeens begrijp beter hoe al die alcoholisten in de stad zich moeten voelen….







CSI DOKTER IS ER TWEE WEEKJES TUSSENUIT! TOT OVER TWEE WEKEN!