CSI dokter

Frank van de Goot, voorheen verbonden als forensisch patholoog aan het NFI, is een centrum op zijn expertisegebied gestart, nl. de forensische pathologie.

Nieuw initiatief voor forensische secties 'op bestelling'. Uiteraard niet zomaar op bestelling, dit soort secties loopt via justitie.

Neem een kijkje op www.forensischpatholoog.nl

NOOT een forensisch arts is geen forensisch patholoog. De arts komt ter plaatse waar iemand wordt gevonden. Indien een sectie (onderzoek van lichaam aan binnenzijde) nodig is, wordt de persoon vervoerd naar een plaats waar een sectie door een forensisch patholoog plaats kan vinden.

De cel die ik binnenga voor een consult bij een Engelse dame is op het eerste zicht nogal gehavend. De bovenste helft van de muur achter het houten bankje is ‘kaalgeslagen’. Ik kijk recht op het beton.

De dame houdt een groot plakkaat ‘witsel’ vast en trekt er stukjes van los. Kennelijk heeft ze in korte tijd de helft van de muurbekleding van de cel afgetrokken. Als ik de cel binnenga stopt ze nog snel een stukje van het plakkaat in haar mond. De agenten zijn niet blij met haar wonderlijke werkzaamheden in de cel. Naast een boete voor openbare dronkenschap zal haar nu ook vernieling ten laste worden gelegd.

Als ik haar nader, begint ze te huilen. “Why am I here? I am not a criminal!” Ik vraag haar waarom ze de cel beschadigd heeft. “Nobody comes when I ring the bell, I tried to get their attention.” Maar waarom dan ook nog het ‘witsel’ opeten? “How else can I get their attention?” roept ze naar me terwijl ze op de – volgens mij niet zo lekker smakende – muurbekleding kauwt. Terwijl we praten scheurt ze nog een stukje af dat ze in haar mond stopt. Terwijl ik een reeks van mijn standaardvragen stel (bent u gezond? gebruikt u medicijnen? heeft u klachten?), ontvlamt ze opeens in woede. “Where is my husband? Where did he go?" schreeuwt ze op zo’n vijftien centimeter recht in mijn gezicht.

Ik kijk de agent vragend aan. Ze hebben mevrouw in haar eentje in behoorlijk beschonken toestand in het parkje van het Rembrandtplein gevonden. Ze lag plat op haar buik met haar gezicht in het zand tussen de planten. In geen velden of wegen een man te bekennen.

We lopen terug naar voren om navraag te doen bij collega’s die mogelijk meer weten. Ook zij hebben geen echtgenoot gezien. Vooralsnog heeft ook nog niemand zich – op zoek naar haar – aan de balie gemeld.

Als ik de cel binnenga om mevrouw op de hoogte te brengen van onze bevindingen, stap ik in een grote plas. “Pas op, een plasje,” hoor ik de agent zeggen terwijl ik er al insta. De vrouw zit huilend op het bankje. “I had to pee there, how can they treat me like this, I ring the bell all the time and nobody comes. Now I had to pee here. I had to PEEEEEEE here,” roept ze huilend met lange halen.

De agent en ik kijken elkaar verbaasd aan. In de paar minuten tijd dat wij voor bij de collega’s stonden, is de bel geen een keer gegaan.

“Did you use any drugs?” “No, of course not!” schreeuwt ze.

We verlaten de cel. “Kun je Vangnet inschakelen?” vraag ik terwijl ik wegloop.

Ik denk dat die beter raad met haar weten….

 Voor meer informatie over Vangnet en Advies klik HIER

En nog een blogtipje voor de geinteresseerden onder U. Ik kreeg een leuke mail van een wijkagent die over zijn werkzaamheden blogt. Aangezien de poltie en ik veel raakvlakken hebben, nam ik snel een kijkje om vlot tot de conclusie te komen: AANRADER

Ik kan alleen maar hopen dat deze wijkagent nog meer en vaker stukjes over zijn werk schrijft. Ze zijn herkenbaar, leuk en treffend.

Blog van een wijkagent

Rondrijden door de grote stad en haar omgeving. Auto in, auto uit voor iedere melding. Onderweg eten, althans als je de kans krijgt en de drukte niet overheerst. Het leven op de weg heeft zijn eigen ritme. Zijn eigen charme. En is zeker niet saai.

Tussen de meldingen door verplaats ik me met mijn dienstauto van lokatie naar lokatie. Van politiebureau, gevangenis, daklozenopvang, privewoning tot openbare plekken waar justitie mijn aanwezigheid verzoekt. Terwijl ik mij van de ene naar de andere bijzondere plek beweeg, dein ik mee op de bewegingen van de stad.

Zo rijd ik soms op zondagmiddag in een fuik van auto's op de ringweg, bemand met vele mannen, en blijk ik opeens tussen de vertrekkers van een Ajax thuiswedstrijd te zijn beland. Of sta ik 's nachts onverwacht stil bij de RAI wegens de uitstroom van een groot dance-evenement. Met vlagen nemen de buitenlandse nummerborden van de mij omringende auto's een enorme vlucht, een teken dat een belangrijke schoolvakantie in desbetreffend buitenland is aangebroken. Al rijdend ben ik regelmatig getuige van beginnende opstootjes, samenscholingen, kleine ongelukken en onwelwordingen. De vele waargenomen ongeregeldheden geef ik door aan de meldkamer van de politie, opdat zij snel actie kunnen ondernemen.

Eenmaal aangekomen op plaats van bestemming ga ik aan de slag.

Ik verlaat mijn auto en de romantiek van een leven op de weg.

Om er bij mijn volgende melding weer volledig in te duiken.

“Heeft u uw medicijnen vandaag al ingenomen?” vraag ik aan de arrestant. “Ja, vanochtend.” De 45-jarige Marokkaanse man ijsbeert door zijn cel. Omdat hij aanhoudend zingt en soms wat raar gedrag vertoont, ben ik erbij gevraagd.

In zijn papieren zie ik dat hij met schizofrenie gediagnosticeerd is. Om de ziekte enigszins onder bedwang te houden, krijgt hij een antipsychoticum. “Hoe gaat het met u?” vraag ik de beste man. “Goed, behalve de stem die ik hoor. Ik word gek van haar, van de Djinn. Ze zegt hele vervelende dingen over me.”

Behalve het horen van de stem van de vrouw, gaat het goed. Geen klachten, lichamelijk in orde. Hij kan me ook zelf vertellen dat hij schizofreen is en daarvoor pillen heeft. Toch vindt hij de Djinn heel vervelend. Ze vertrekt zodra er iemand de cel ingaat, maar zodra de bezoeker vertrekt komt de Djinn weer terug. Hij heeft echter een effectieve oplossing voor zijn probleem gevonden: zolang hij hardop zingt, is de Djinn er niet. Hij kan er de Djinn mee wegjagen.

Zijn verhaal verklaart zijn overlast. “Ik kan het me goed voorstellen dat u helemaal gek van de Djinn wordt. Fijn dat u de Djinn zo weg kunt jagen.” De man knikt instemmend. Ik vraag of ik nog iets voor hem kan betekenen. Nee, dat niet, hij heeft op dit moment niets nodig. Wel zou hij willen dat de Djinn voor altijd weggaat. Ik leg uit dat ik het begrijp, maar dat ik ook geen goede middelen heb om zijn Djinn weg te jagen.

De politie leg ik de reden van zijn onophoudelijk gezang uit. We besluiten samen om de man in een cel ver van de andere ‘bemande’ cellen te plaatsen, zodat de rest gewoon rustig kan slapen zodra de nacht invalt. En de man door kan zingen om zijn boze geest te verjagen.

Ik vertrek en ben blij dat we het ‘probleem’ zo eenvoudig hebben kunnen oplossen.

Je zou maar continu door een Djinn geplaagd worden…..

Ik moet er niet aan denken.



Krantenartikel in Trouw over bezetenheid door Djinns


Artikel Nederlands Tijdschrift van Geneeskunde
over hallucinaties toegedicht aan Djinns

Voor wie nog nieuwsgierig is naar het interview dat laatst in de Vriendin is verschenen: ik heb nu een ingescande versie van het artikel en de foto (met dank aan Papa). Download de PDF en lees! Althans, bij interesse.

Noot: mijn haar krult niet, wij werken niet met bergen make up op ons gezicht. CSI in het echt is niet zo glamoreus als op de foto....

Nog niet heel lang terug heeft een vrouw de politie de stuipen op het lijf gejaagd. Een collega werd bij de vrouw geroepen om te schouwen. Levenloos in huis aangetroffen. Politie en recherche waren vlot ter plaatse en vroegen de forensisch arts om te komen schouwen.

Mijn collega zag echter – met een scherpe klinische blik – van een afstand dat de dood nog helemaal niet ingetreden was en maakte een uitreikend gebaar naar de vrouw, waarop zij spoedig reageerde. De rechercheurs vlogen – begrijpelijk – tegen het plafond.
 
Een heel serieus geval van ‘het zou je maar gebeuren’.

Schijndood intrigeert en beangstigt. Ik moet er zelf ook niet aan denken dat ik onverhoopt levend in een kist kom te liggen. Ik zou daarom ook graag een mobieltje in mijn kist willen krijgen. Of ik ondergronds bereik heb, weet ik eigenlijk niet. Ik hoop van wel.

Ik moet er ook niet aan denken dat ik iemand, althans op papier, dood verklaar die eigenlijk nog blijkt te leven. Bij een schijndode kun je geen pols voelen en geen ademhaling waarnemen, maar het blijft moeilijk om dan de dood met zekerheid vast te stellen. Daarom maken we in ons werk liever gebruik van de ‘zekere’ tekenen dat de dood is ingetreden: afkoeling van het lichaam, optreden van lijkstijfheid en (later) de start van ontbinding.

Wat als degene die ik schouw, opeens recht overeind komt zitten? Uit het verhaal van mijn collega blijkt het niet eens een volledig irreeele angst te zijn.

Ook de wetgever heeft rekening gehouden met het fenomeen schijndood. Bij wet is bepaald dat iedereen in Nederland pas na 36 uur begraven mag worden. Eerder dan dat kan, maar daar moet speciale toestemming voor gevraagd worden. De achtergrond van deze ‘wachttijd’ is dat de wetgever hoopt er zich zo van te vergewissen dat een eventuele schijndood binnen 36 uur aan het licht komt. Geen onlogische gedachte.

Ik kan alleen maar hopen dat ik nooit een schijndode tegenkom. Of dat ik hem herken als ik hem tegenkom.

En dat ik er zelf nooit een word…..



Achtergrondinformatie over schijndood

Voor bangerds net als ik: kist met mobiele telefoon

Afgelopen zaterdag liep radio-verslaggever Jan-Willem met mijn dienst mee om verslag te doen van mijn werkzaamheden. Al met al een leuke en gevarieerde dienst die - denk ik - wel leuk radiomateriaal heeft opgeleverd.

Binnenkort op de radio. Datum en tijdstip volgen nog.

Amateur-rechercheur in uw vrije tijd? Grijp uw kans en kijk of u de politie kunt helpen met lopende zaken. Politie zet op de site Politieonderzoeken.nl onopgelosten zaken op een rij en nodigt u uit om informatie of uw ideeen omtrent de zaak aan te leveren.