GASTBLOG
Hoewel de Godwins niet van de lucht waren - en die feitelijk niet of nauwelijks onderbouwd werden - was het interview door Sven Kokkelman met mr A. M. Moszkowicz interessant. De hoofdstedelijke strafpleiter trok fel van leer tegen de Deken Mr G. Kemper (alias Lex Dura).
Hoewel een Deken intelligent en wellicht ook wel vilein genoeg zou kunnen zijn te refereren aan de teksten uit het boek van Moszkowicz, zie ik nog niet zo snel het opzettelijk abjecte en infame ervan.
Maar dat is niet de hoofdmoot van het interview. De hoofdmoot is tweeledig, allereerst de kwestie over het ontvangen van contante bedragen waarvan de betaling niet wordt gemeld aan de Deken. Daarnaast een corpus aan klachten die te maken hebben met de beroepsuitoefening en die te maken hebben met het niet halen van cursuspunten, het ontvangen van gelden waarvoor niet door Moszkowicz zelf gewerkt wordt en tot slot de deplorabele financiële situatie van zijn praktijk.
Het laatste punt werd in het geheel niet behandeld. Ik geef u maar mee dat in het licht van een conflict met de belastingdienst de financiële situatie boekhoudkundig ook zo gestuurd kan worden dat dit in dat conflict voordeliger is. Nee, dat is niet per se illegaal, dat kan geheel binnen de regelen der kunst vallen.
Dan de cursuspunten. Ik heb geen idee hoeveel tijd Moszkowicz kwijt is aan het chronisch zieke familielid, ik neem voetstoots aan dat dit veel is. Dat hij het daarnaast razend druk heeft met zijn kantoor, lijkt me ook evident. Toch wringt de schoen enigszins waar hij al deze bezigheden wel weet te combineren met verschijningen bij RTL Boulevard, en diverse andere media.
Beter zou het zijn te zeggen dat de Orde een schijnwerkelijkheid hanteert als het gaat om cursussen. In de tien jaar dat ik advocaat ben zijn alle door mij gevolgde cursussen tamelijk nutteloos gebleken. Vervelende lange ‘zitdagen’ waar soms voor eigen parochie wordt gepreekt, voorgelezen uit eigen werk of oorlogsverhalen opgedist die niks met je eigen praktijk te maken hebben.
Alleen Anker & Anker advocaten verzorgen leerzame en op de praktijk toegespitste cursussen. Verder zie je dat er een gigantisch cursus circus is ontstaan. Een circus waarin de kosten voor het verzorgen van een cursus in schril contrast staan met de gigantische prijzen per punt. Een circus dat in stand wordt gehouden door de verplichting van de orde om punten te halen. En ook steeds meer punten. In een paar jaar tijd van 14 naar 21 punten. En zonder de objectieve toegevoegde waarde van die cursussen voor de praktijk te hebben onderzocht. En men moet dan niet aankomen met die anonieme enquetes na afloop van iedere cursus, want die vult niemand serieus in.
Het was me wat waard geweest als Moszkowicz ook dit als principepunt aan de orde stelt. Opleidingspunten als facade voor de kwaliteitsborging.
Over de ontevreden cliënten kunnen we ook kort zijn. Het zijn er maar vijf op een carrière van 25 jaar cliënten bijstaan. Nauwelijks een relevante verhouding lijkt me. En dan denk ik ook dat de verwachtingen van sommige cliënten meer debet zijn aan de ontevredenheid dan de inspanningen geleverd door Moszkowicz of zijn kantoor. Wat is er mis wanneer er in teamverband door verschillende kantoorgenoten een zaak wordt bekeken.
Je vraagt je af of de klagende verwaarloosbare minderheid van cliënten van Moszkowicz niet teleurgesteld is dat hun betaling geen entreekaartje tot de Wondere Wereld van Bram is gebleken. Dat de roem niet een beetje van de glans achterliet, of positief werkte in hun zaak. Fantasie, ongefundeerde hoop en buiten Moszkowicz zelf gewekte verwachtingen zijn evenzeer geloofwaardige motieven voor de klachten. Maar runt Moszkowicz een juridische Efteling of biedt hij de beste juridische bijstand die hij te bieden heeft, met al zijn zittingservaring? Het lijkt me dat laatste. Iets dat Wilders trouwens kan beamen.
Dat de Deken de bekwaamheid van een advocaat afmeet aan cursuspunten, 5 klachten en zijn bereidheid/de mogelijkheid om de Deken ter wille te zijn zegt veel over de oogkleppen van de orde. De Deken vergaloppeerd zich als hij aangeeft dat Moszkowicz niet capabel is om als advocaat te dienen.
En dan de geheimhoudingsplicht-kwestie. De Deken heeft geen geheimhoudingsplicht. Alles wat aan hem wordt gegeven kan hij zonder repercussie in de openbaarheid brengen. Als Moszkowicz braaf alle gegevens van alle betalingen aan de Deken geeft kan de Officier van Justitie, met de hem ter beschikking staande wettelijke opsporingsmiddelen die gegevens zonder hinder opvragen. En dan zal mr. Kemper de laatste zijn om - zonder wettelijke geheimhoudingsplicht of het daaraan verbonden verschoningsrecht - die gegevens van cliënten te beschermen. In Buitenhof gaf de Deken blijk van de warme banden met OM en Politie. Ja bij de Deken zijn je gegevens wel veilig.
Dat Moszkowicz weinig op heeft met het verplichte lidmaatschap van de Orde is een bekend gegeven. En geef hem eens ongelijk. Jaar na jaar wordt het vrije beroep, de laatste verdedigingslinie van de rechtstaat, onvrijer gemaakt. Vele advocaten zijn al geringeloord door de Raad voor Rechtsbijstand, met een pakket aan eisen waarbij de bureaucratie toeneemt per dag, en moeten daarnaast ook de algemene richtlijnen van de Orde volgen.
Dat Moszkowicz dus al jaren botst met diezelfde Orde (met de ene Deken wat meer dan de andere) is ook wel bekend, maar dat deze Deken in zijn aanval zich zo richt op de persoon van Moszkowicz, er op gebrand lijkt om hem - hoe geserreerd ook - persoonlijk de das om te doen, is ‘uncalled for’.
Dat het een vete is blijkt wel uit het feit dat zelfs de advocaat van Moszkowicz verweten werd een rare beroepsopvatting te hebben toen hij aangaf geen kennis te hebben willen nemen van de cliënt informatie in het dossier omdat deze onder de geheimhoudingsplicht van Moszkowicz viel. Waaruit moge blijken dat deze Deken überhaupt kaas heeft gegeten van de rol van advocaat in het strafrecht? Nou niet uit zijn houding in deze procedure!
Wordt vervolgd.
Sander Verheul - Strafrechtadvocaat en blogger
Lees ook 'Zwart geld bij topadvocaten onvermijdelijk' van advocate Marielle van Essen
Hoewel de Godwins niet van de lucht waren - en die feitelijk niet of nauwelijks onderbouwd werden - was het interview door Sven Kokkelman met mr A. M. Moszkowicz interessant. De hoofdstedelijke strafpleiter trok fel van leer tegen de Deken Mr G. Kemper (alias Lex Dura).
Hoewel een Deken intelligent en wellicht ook wel vilein genoeg zou kunnen zijn te refereren aan de teksten uit het boek van Moszkowicz, zie ik nog niet zo snel het opzettelijk abjecte en infame ervan.
Maar dat is niet de hoofdmoot van het interview. De hoofdmoot is tweeledig, allereerst de kwestie over het ontvangen van contante bedragen waarvan de betaling niet wordt gemeld aan de Deken. Daarnaast een corpus aan klachten die te maken hebben met de beroepsuitoefening en die te maken hebben met het niet halen van cursuspunten, het ontvangen van gelden waarvoor niet door Moszkowicz zelf gewerkt wordt en tot slot de deplorabele financiële situatie van zijn praktijk.
Het laatste punt werd in het geheel niet behandeld. Ik geef u maar mee dat in het licht van een conflict met de belastingdienst de financiële situatie boekhoudkundig ook zo gestuurd kan worden dat dit in dat conflict voordeliger is. Nee, dat is niet per se illegaal, dat kan geheel binnen de regelen der kunst vallen.
Dan de cursuspunten. Ik heb geen idee hoeveel tijd Moszkowicz kwijt is aan het chronisch zieke familielid, ik neem voetstoots aan dat dit veel is. Dat hij het daarnaast razend druk heeft met zijn kantoor, lijkt me ook evident. Toch wringt de schoen enigszins waar hij al deze bezigheden wel weet te combineren met verschijningen bij RTL Boulevard, en diverse andere media.
Beter zou het zijn te zeggen dat de Orde een schijnwerkelijkheid hanteert als het gaat om cursussen. In de tien jaar dat ik advocaat ben zijn alle door mij gevolgde cursussen tamelijk nutteloos gebleken. Vervelende lange ‘zitdagen’ waar soms voor eigen parochie wordt gepreekt, voorgelezen uit eigen werk of oorlogsverhalen opgedist die niks met je eigen praktijk te maken hebben.
Alleen Anker & Anker advocaten verzorgen leerzame en op de praktijk toegespitste cursussen. Verder zie je dat er een gigantisch cursus circus is ontstaan. Een circus waarin de kosten voor het verzorgen van een cursus in schril contrast staan met de gigantische prijzen per punt. Een circus dat in stand wordt gehouden door de verplichting van de orde om punten te halen. En ook steeds meer punten. In een paar jaar tijd van 14 naar 21 punten. En zonder de objectieve toegevoegde waarde van die cursussen voor de praktijk te hebben onderzocht. En men moet dan niet aankomen met die anonieme enquetes na afloop van iedere cursus, want die vult niemand serieus in.
Het was me wat waard geweest als Moszkowicz ook dit als principepunt aan de orde stelt. Opleidingspunten als facade voor de kwaliteitsborging.
Over de ontevreden cliënten kunnen we ook kort zijn. Het zijn er maar vijf op een carrière van 25 jaar cliënten bijstaan. Nauwelijks een relevante verhouding lijkt me. En dan denk ik ook dat de verwachtingen van sommige cliënten meer debet zijn aan de ontevredenheid dan de inspanningen geleverd door Moszkowicz of zijn kantoor. Wat is er mis wanneer er in teamverband door verschillende kantoorgenoten een zaak wordt bekeken.
Je vraagt je af of de klagende verwaarloosbare minderheid van cliënten van Moszkowicz niet teleurgesteld is dat hun betaling geen entreekaartje tot de Wondere Wereld van Bram is gebleken. Dat de roem niet een beetje van de glans achterliet, of positief werkte in hun zaak. Fantasie, ongefundeerde hoop en buiten Moszkowicz zelf gewekte verwachtingen zijn evenzeer geloofwaardige motieven voor de klachten. Maar runt Moszkowicz een juridische Efteling of biedt hij de beste juridische bijstand die hij te bieden heeft, met al zijn zittingservaring? Het lijkt me dat laatste. Iets dat Wilders trouwens kan beamen.
Dat de Deken de bekwaamheid van een advocaat afmeet aan cursuspunten, 5 klachten en zijn bereidheid/de mogelijkheid om de Deken ter wille te zijn zegt veel over de oogkleppen van de orde. De Deken vergaloppeerd zich als hij aangeeft dat Moszkowicz niet capabel is om als advocaat te dienen.
En dan de geheimhoudingsplicht-kwestie. De Deken heeft geen geheimhoudingsplicht. Alles wat aan hem wordt gegeven kan hij zonder repercussie in de openbaarheid brengen. Als Moszkowicz braaf alle gegevens van alle betalingen aan de Deken geeft kan de Officier van Justitie, met de hem ter beschikking staande wettelijke opsporingsmiddelen die gegevens zonder hinder opvragen. En dan zal mr. Kemper de laatste zijn om - zonder wettelijke geheimhoudingsplicht of het daaraan verbonden verschoningsrecht - die gegevens van cliënten te beschermen. In Buitenhof gaf de Deken blijk van de warme banden met OM en Politie. Ja bij de Deken zijn je gegevens wel veilig.
Dat Moszkowicz weinig op heeft met het verplichte lidmaatschap van de Orde is een bekend gegeven. En geef hem eens ongelijk. Jaar na jaar wordt het vrije beroep, de laatste verdedigingslinie van de rechtstaat, onvrijer gemaakt. Vele advocaten zijn al geringeloord door de Raad voor Rechtsbijstand, met een pakket aan eisen waarbij de bureaucratie toeneemt per dag, en moeten daarnaast ook de algemene richtlijnen van de Orde volgen.
Dat Moszkowicz dus al jaren botst met diezelfde Orde (met de ene Deken wat meer dan de andere) is ook wel bekend, maar dat deze Deken in zijn aanval zich zo richt op de persoon van Moszkowicz, er op gebrand lijkt om hem - hoe geserreerd ook - persoonlijk de das om te doen, is ‘uncalled for’.
Dat het een vete is blijkt wel uit het feit dat zelfs de advocaat van Moszkowicz verweten werd een rare beroepsopvatting te hebben toen hij aangaf geen kennis te hebben willen nemen van de cliënt informatie in het dossier omdat deze onder de geheimhoudingsplicht van Moszkowicz viel. Waaruit moge blijken dat deze Deken überhaupt kaas heeft gegeten van de rol van advocaat in het strafrecht? Nou niet uit zijn houding in deze procedure!
Wordt vervolgd.
Sander Verheul - Strafrechtadvocaat en blogger
Lees ook 'Zwart geld bij topadvocaten onvermijdelijk' van advocate Marielle van Essen
RSS-feed