CSI dokter

CSI dokter doet even aan schandalige zelfpromotie. Ze staat deze maand namelijk in de Sante (vijf vrouwen uit de zorg) en in de Viva 400.

De Sante is de uitgave van de maand november. De Viva 400 is vandaag in de schappen te vinden...



Als CSI dokter tijd overheeft, gaat ze een poging doen de boel door een scanner te trekken. Tot die tijd is het gluren in de schappen van de tijdschriften.

UPDATE: lieve papa heeft ze voor CSI dokter ingescand!

Aangekomen bij de cel zie ik een kreunende, zwetende, zieke vrouw op de grond van de cel liggen. Een illegale Afrikaanse. Ze is echt ziek. Hondsberoerd. Water loopt van haar gezicht. Als ik haar hoofd voel, voelt ze warm. Ze blijkt forse koorts te hebben.


“What’s wrong?”
Ze wijst naar haar vagina.
“Blood. And much pain. Please doctor, help me, please.”
“Are you pregnant?”

Even valt het stil.

“I was. But not anymore. Locum helped me. I do not want this baby. What can I do? What can I give. I live on the streets. No passport. No food. Nothing”

Tranen stromen over haar wangen.

“How did he help you?”

Weer een stilte.

“Don’t really know. He said he did small surgery in vagina.”
“I am going to call the hospital. I think you have an infection after your abortion. In the uterus.”

Ik bel met de arts gynaecologie en vertel het verhaal. Ze mag meteen komen met een ambulance. Ik blijf bij haar wachten tot ze wordt opgehaald. Ze blijft kreunen en kronkelt over de grond.

Binnen tien minuten staat de ambulance voor het politiebureau.

Terwijl ik haar richting ambulance begeleid, ben ik met mijn hoofd even terug in Afrika, waar ik ooit een klinische stage liep. Week in, week uit kwamen er doodzieke vrouwen naar het ziekenhuis. Met infecties na illegaal uitgevoerde abortussen. De een nog zieker dan de ander. Een enkeling moest het met de dood bekopen.


Abortus. Je kunt er voor of tegen zijn.

Maar het gebeurt toch.

En daar waar, verboden, gebeurt het illegaal.

Met alle, levensgevaarlijke, gevolgen van dien.

 

Geinspireerd door/reactie op de open brief van Mariska de Haas gericht aan VVD-kamerlid Jeanine Hennis aangaande abortus

Aanvullende reactie blogs:
Luna had de keuze - www.maanisch.com
@electricluca

Abortus - Esther Donkers
@estherdo

De dood zit in een klein hoekje. Dag in, dag uit balanceer je als arts op het randje. Schat ik het juist in? Zie ik niks over het hoofd? Maak ik geen (dodelijke) fout? Dat betekent altijd scherp zijn. Niets vergeten. Alles goed controleren. Dubbel controleren.

Meerdere malen per week loop ik een methadonronde. Op de cellencomplexen – de plek waar arrestanten verblijven tot ze voor de rechter voorgeleid worden – zitten dagelijks tientallen arrestanten. Een deel ervan is verslaafd aan heroine. Om de afkickverschijnselen van het niet kunnen snuiven of roken van heroine tegen te gaan, verstrekken GGD dokters dagelijks methadon aan de verslaafden. De methadon geeft geen kick, zoals heroine, maar is een vervangende stof die ervoor zorgt dat de arrestanten niet in afkick gaan. En die afkick is geen sinecure: ze worden hondsberoerd en laten op den duur alles uit alle lichaamsopeningen lopen.

Om dit te voorkomen gaat er dagelijks een arts langs om methadon te verstrekken. Aan zij die verslaafd zijn. Of beweren verslaafd te zijn. Er is namelijk geen algemene ‘junkendatabase’ van Amsterdamse verslaafden. Ik kan dus niet van iedereen die beweert heroine te gebruiken, controleren of het echt zo is. En geloof me, er zijn dus mensen die daar om liegen. Inmiddels heb ik meer dan genoeg ervaring om op basis van het verhaal van de vermoedelijk verslaafde, plus mijn bevindingen bij het lichamelijk onderzoek een inschatting te maken of ik te maken heb met een echt afkickende junk. Daarnaast geven we ‘onbekende verslaafden’ die we de eerste keer zien, en wel afkicken, maar een minimale hoeveelheid methadon. Zo kunnen we die ene nepjunk nooit een overdosis geven.

En om die laatste regel ben ik erg blij. Want ik ben er mooi een keer ingetuind.

Op mijn zoveelste methadonronde zag ik een man die op mijn lijst met verslaafden stond. Ja, hij was echt aan het afkicken. Hij noemde een aantal stereotype afkickverschijnselen op (wisselend warm en koud, kippevel, buikpijn), maar meldde ook wat klachten die niet bij afkicken pasten. Bij onderzoek leek hij inderdaad niet lekker. Bij navraag wat hij exact gebruikte, noemde hij i.p.v. een dagelijkse heroinedosis een wekelijkse dosis op.

Vreemd…… Junks praten altijd in termen van zoveel gram bruin (heroine) of wit (cocaine) per dag. Een junk pratend in weekdoseringen had ik nog nooit gezien.

Ik liet me echter niet uit het lood slaan. Een beetje een afwijkend verhaal, maar een man die beweert verslaafd te zijn en nu afkickt, die moet ik toch echt helpen. “OK, ik begin met een lage dosering, meneer, dat is standaard, uit veiligheidsoverwegingen.” De man sputterde niet tegen. Tot mijn verbazing, zei hij dat ook best wel met minder tabletten de dag door zou komen. Vier, drie, nee, doe maar twee.

Ik druk er twee in zijn handen uit de strips. Ik zal nooit tegensputteren als een verslaafde minder wil. Het gebeurt niet vaak, maar soms willen ze zelf omlaag.

“Hey doc, dit spul is toch niet gevaarlijk he?” vraagt hij me na ze te hebben weggewerkt. Ik kijk hem vragend en verbaasd aan. “Ja, ik wilde gewoon even rustig worden, helpt dit daarvoor?”

Ik word boos. Terwijl we de deur dichtgooien roep ik hem toe dat een overdosis van dit spul levensgevaarlijk is.

Gelukkig heb ik hem – wegens de vele ingebouwde veiligheidsmaatregelen – geen overdosis gegeven.

En als ie rustig had willen worden, had ie dat gewoon aan kunnen kaarten. Daar doen we namelijk ook gewoon wat aan. Maar de boel belazeren ten koste van je eigen leven…..

Levensgevaarlijk.

Had ik maar naar mijn gevoel geluisterd.

Mijn gevoel zei namelijk ‘hier klopt iets niet’.


Toelichting:


De verstrekte dosering is niet gevaarlijk voor gezonde mensen/mensen die niet verslaafd zijn. Wegens de standaard ingebouwde veiligheidsmarges krijgen arrestanten de eerste keer een dosering verstrekt die nooit levensbedreigend kan zijn. Deze man is nooit bedreigd geweest in zijn gezondheid wegens deze maatregel. Hij bleek echter niet verslaafd en had de medicatie niet moeten krijgen. Het effect van de dosering zal vermoedelijk wat loomheid en sufheid zijn geweest in deze dosering.
 

 

Na het bezoeken van een dronkaard hang ik nog wat rond op het bureau in Purmerend. “Nog een koffietje, doc?” Waarom ook niet…. De nachtdienst gaat op deze manier toch net wat sneller voorbij.
 
Na enige tijd komt er een melding binnen. Een opstootje in een club. Twee agenten springen op om snel naar het stadscentrum te rijden. “Zin om mee te rijden, doc?”

Nog voor ik het weet zit ik achterin een wagen met loeiende sirenes. Met een noodvaart rijden we naar de club waar het incident zich heeft voorgevallen. Waar ik nou precies heenrijd, weet ik niet eens. Ik lette niet op toen de melding binnenkwam. “Er is een gewonde bij, doc.” 

De brede beveiligers maken plaatsen voor ons - door iedereen in de rij weg te dirigeren -  zodat we snel naar binnen kunnen. Rechts in de hoek ligt een meisje op de grond met een theedoek op haar hoofd. Er ligt een enorme plas bloed om haar heen. Ik snel haar toe. Ze blijkt goed aanspreekbaar, bij bewustzijn, normale pols, kortom, geen aanwijzingen voor een shock of levensbedreigende toestand. Als ik de theedoek weghaal spuit er een straal bloed in mijn gezicht. Blijkbaar is er ergens een slagadertje geraakt.

Ik herken het letsel meteen. Een glasverwonding. Passend bij een glas dat in het gezicht gedrukt is. Ik druk de wond goed dicht. De ambulance is al onderweg en meer kan ik op dit moment niet doen. De bloeding, en de jongedame, in de gaten houden. 

De politie praat inmiddels met de beveiligers en heeft een verdachte aangehouden. De beveiligers hadden dit meisje alvast voor de politie ‘veilig gesteld’.

De ambulancebroeders nemen de zorg over. Ik draag mijn bevindingen over en laat de broeders hun gang gaan. Ze nemen haar mee. In het ziekenhuis zal ze gehecht moeten worden.

Met de politie en de verdachte rijd ik mee terug naar het bureau. De dame is opvallend rustig en gaat zonder enig probleem mee in de auto.

Na fouillering en inboeking begint de jongedame te praten. Ze snapt dat ze meegenomen is maar vertelt dat de zaken toch anders liggen dan ze in eerste instantie lijken. Nu ik beter naar haar kijk zie ik dat haar gezicht onder de krassen zitten.

“Dat glas heb ik niet in het gezicht van dat meisje uitgedrukt. We kregen ruzie omdat ze openlijk mijn vriend, terwijl ik er naast stond, probeerde te versieren. Toen ik er wat van zei, werd ze enorm boos en viel mij aan. Ze haalde met haar lange nagels naar mijn gezicht uit. Ik probeerde haar weg te duwen. Dat lukte, maar vervolgens pakte ze een glas en probeerde mij te slaan. Ik weerde af met mijn arm en het glas kwam in haar eigen gezicht terecht.”

Ze toont haar arm. De wond op haar arm en de wonden in het gezicht passen bij haar verhaal.

Desalniettemin zit ze voorlopig nog vast.

Later druppelen getuigen van het incident op het bureau binnen. Iedereen bevestigt het verhaal van de verdachte.

Dag in, dag uit houden arrestanten pleidooien over hun onschuld, hun onterechte vrijheidsberoving en het onrecht dat ze aangedaan wordt. Ook tegenover mij. Bijna altijd denk ik ‘ja hoor, tuurlijk, de duizendste onschuldige arrestant’ die ik zie….

Maar soms spreekt een verdachte gewoon de waarheid.






Geinspireerd door de zaak Ina Post en vele andere gerechtelijke dwalingen

Vrijspraak voor Ina Post - Nos nieuwsbericht

Waarheidsvinding - website van voormalig rechercheur Gosewehr en psycholoog Timmerman

BLOG Pauline Veen Eenvandaag - Is Henk Haalboom de volgende rechterlijke dwaling? @paulineveen

“What could I do? He let me sleep in his house for a week…” vertelt de Spaanse  me bij de zedenpolitie. Na een week logeren heeft haar gastheer toenadering gezocht. In zijn bed. Waar ze samen in lagen. Zij sliep naakt in zijn tweepersoonsbed, dat deed ze thuis immers ook. Toen hij toenaderde, heeft ze hem niet geweigerd. Achteraf is ze van mening dat ze dit niet wou. Ook al zei ze het op het moment zelf niet.

“How did you end up with this man?” vragen zowel de zedenpolitie als ik. “I was here for a romantic weekend with my boyfriend. We were supposed to leave on Sunday. But we had a big fight. I did not want to travel back home with him anymore. So I stayed. I hung out in a bar at the red light district. I drank a lot, smoked a joint and met a nice man. He took me home. I could stay at his place.” Vervolgens bleef ze een week bij haar gastheer. De ruzie met haar vriend was nog niet bekoeld. Ze wilde hem eens goed in de zenuwen laten zitten en besloot om nog even niet naar Spanje en haar vriend terug te keren.

Al die tijd was haar gastheer netjes geweest. Ze mocht in zijn bed slapen, in zijn huis verblijven, uit zijn koelkast eten. Heel veel geld voor een hotel of eten buiten de deur had ze niet. Het leek haar een goede oplossing. Ze voelde zich op haar gemak en sliep net zoals thuis. Naakt.

Afgelopen nacht leek de gastheer echter meer in het bezoek te zien dan de Spaanse had verwacht. Onder de dekens zochten zijn handen naar haar lichaam. Ze liet de handen over haar lichaam glijden. Hij zocht toenadering. De toenadering stond ze toe. Het liep uit op seks.

De volgende dag, de dag van aangifte, bekroop een naar gevoel haar. Dit was toch eigenlijk niet de bedoeling geweest. “You know, I have a boyfriend and I love him. I did not know what to do. The man was really nice to me. Could I refuse him?”

Na de toelichting van het verhaal neem ik een zedenset af voor sporenonderzoek. Indien zij haar aangifte doorzet, zal deze naar het NFI voor analyse gezonden worden.

Na het verstrekken van de morning-afterpil en het verwijzen naar de SOA-poli, vertrek ik.

Zedenzaken…. 

Ze lijken nooit eenvoudig te zijn.



Mede geinspireerd door de onjuiste titel van een nieuwsartikel op Joop.nl - Breezer seks bestaat niet 

Extra informatie:

GGD Amsterdam - Jongeren doen niet makkelijk over ruilseks

GGD Amsterdam - rapport ruilseks onder jongeren