CSI dokter

Het eind van het jaar is voor velen een moment om op het jaar terug te kijken. Jaaroverzichten van het nieuws. Hoogtepunten. Hoe liep het jaar. Hoe liep jouw jaar.

Ik heb dat eigenlijk nooit echt begrepen. Althans, nooit de behoefte of het gevoel gehad om terug te blikken. Hoezo ligt dat zo onlosmakelijk verbonden met een maand. De laatste maand van het jaar. Een moment in onze zelf gekozen (Westerse) tijdsindeling.

Ook dit jaar zal ik niet terugblikken. De terugblik is er namelijk altijd. Evenals de dankbaarheid voor alles. Dat hoeft voor mij niet aan kerst of oud en nieuw te worden verbonden.

Het hele jaar door realiseer ik me dat ik ontzettend veel geluk heb en veel mensen in mijn leven dankbaar ben. Mijn voorouders, die zich van boerenknechten tot middenstanders opwerkten. Mijn ouders, die geloofden in een nog betere toekomst  voor mij dan die van henzelf.  Zij die mij stimuleerden om te worden wie ik nu ben. Zonder de knechten uit mijn bloedlijn, zonder mijn opa en oma die verder wilden komen dan bedienden in een kroeg, zonder mijn ouders die alles uit de kast gehaald hebben om mij te krijgen waar ik nu ben. Gelukkig niet onder dwang, enkel onder positieve stimulatie.

Ik realiseer me dat ik zonder al die mensen nooit op het punt had gestaan waar ik nu sta. En daarom verdienen zij net zoveel credits als ik. Zonder hen, had ik hier niet gestaan. En als ik honder jaar eerder was gekomen, had ik gewoon pech gehad. Of was ik verbrand als een heks. Een te eigenwijze heks.

CSI dokter realiseert zich dat deze ontboezeming niet op een geheel origineel moment in het jaar komt. Het gevoel is  echter continu aanwezig.

De feestdagen naderen.

Steeds meer mensen in Nederland hebben even vrij.

Even tijd om stil te staan.

Te genieten.

Even terug te kijken.

Ten eerste wens ik jullie allen al het goeds voor het volgende jaar!

Voor mij was het bloggen, als starter in een reeds 'langdurig' bestaande blogosfeer, een interessant en leuk experiment. Inmiddels ben ik negen maanden verder.

De verhalen zijn nog steeds niet op. Ik ben nog steeds niet op.

Ik zie het wel zitten om in 2011 een jaar door te bloggen.

Jullie ook?

‘Doodstraf HERINVOEREN.’

‘Internet verbieden.’

‘Dit soort sicko’s wil ik niet in Nederland.’


Zo even een greep uit de reacties die kwamen na het uitkomen van het nieuws dat Robert M. was gearresteerd i.v.m. een grootschalige zedenzaak. Met kindjes. Hele kleine kindjes.

Voordat ik verkeerd opgevat word, het volgende. Ook ik vind gedwongen seks, en al helemaal met kinderen, absoluut walgelijk. Niet goedkeurenswaardig. Nooit.

De reacties op websites van kranten, op blogs, op twitter in de afgelopen dagen waren echter niet mis. Executeren, castreren, een uurtje volkswoede op de verdachte loslaten op het Leidseplein, alle ellende die je kunt verzinnen, heb ik voorbij zien komen als een door het publiek geopperde straf. Of misschien wel beter gezegd: ‘oplossing’ voor het probleem.

In de afgelopen dagen heb ik mij afgevraagd wat nu de oorzaak is van deze enorme woede. Behalve het voor de hand liggende antwoord ‘je moet met je poten van kinderen afblijven’. Dat is helemaal waar. Maar speelt er misschien niet meer als discussierend, typend en reagurend Nederland zo los gaat?

Wat mij soms verweten wordt, is dat ik daders als personen toon. Als mensen van vlees en bloed. Dat ik soms ontzettend kan lachen met mensen die verschrikkelijke daden hebben begaan. Dat ze soms zielig zijn. Pijn lijden.

Hoe durf je zo’n slechterik zo te laten zien? Zo, als mens?

Robert M. vertegenwoordigt een idee dat moeilijk te verkroppen is. Dat je kinderen nooit honderd procent veilig zijn. Dat je, wat je ook als goede, oplettende, verantwoordelijke ouder doet, er toch een engerd is die zich aan je kind kan vergrijpen. En dat wij machteloos moeten toezien dat dit gewoon gebeuren kan. Ook in Nederland.

We kijken liever weg van hetgeen wij niet wensen te zien. Ik zie het veel op internet. Een commentaar op je blog die je onwelgevallig is. Zo gedelete. Een persoon die op Twitter iets zegt wat jou niet aanstaat? Hup, op de block. Het NOS zendt beelden uit van een dood kind? Verontwaardigd mail je de hoofdredacteur van het NOS dat je zoiets nooit en te nimmer meer wilt zien. Sites met teksten of beelden die je niet aanstaan, klik je meteen weg.

Met een executie van Robert M., of een enkeltje naar de donkerste krochten van een kerker, hoeven wij niet meer geconfronteerd te worden met onze grote angst. Dat onze kinderen niet altijd veilig zijn. Wat we ook doen. 


Maar daar lossen we het probleem niet mee op. 


Het enige wat we ermee doen, is er niet meer mee om hoeven gaan.


Maar door weg te kijken, is nog nooit een probleem in onze maatschappij verdwenen…..


CSI dokter heeft de oplossing voor dit probleem ook niet. Maar het opjagen, het totaal uitsluiten van pedo's in onze samenleving lijkt haar ook niet DE oplossing. Evenals internet de schuld geven van de misdragingen van deze mensen.

CSI dokter delete geen reacties op haar blog en blockt niemand op twitter. Ze blijft lachen met boeven. Ook met de echte slechteriken. Dat betekent echter niet dat zij hun daden goedkeurt.

LINKS

BLOG Wij willen kinderporno - Chris Klomp

NRC Next - Pedofielen uit de kast

In mijn zoektocht naar een recent verschenen artikel over NFI collega Botter (in de Nieuwe RevU) stuitte ik op een interessante documentaire over het werk van forensisch artsen.

Want wat doen die nou precies?

Daan Botter werkte 11 jaar bij de GGD Amsterdam en is nu werkzaam voor het NFI. Wat zijn werk inhoudt, laat hij zien in onderstaande documentaire:

DOCU profiel Daan Botter, forensisch arts

Of op DOCDEPOT

Een buitenlandse jongeman wacht mij op bij de Zedenpolitie. Een uitzonderlijk tafereel want 9 van de 10 keer word ik er voor een vrouw bij geroepen. Dat neemt overigens niet weg dat seksueel misbruik van mannen veel meer voorkomt, dan je zou denken. Maar dat is een andere zaak.

Youssef is met zijn moeder naar de politie gekomen. Hij vertelt verkracht te zijn. Door een man. Hij heeft zo’n last van achteren, dat hij niet eens op een stoel kan zitten.

Maar hoe kwam het zover?

Youssef loopt met mij mee naar de zedenkamer. Of beter gezegd, schuifelt. De jongen kan niet eens normaal meer lopen, hij sloft met zijn voeten over de vloer om vooruit te komen.

Als ik achter mijn tafel zit, blijft Youssef staan. Zitten doet te veel pijn. Zijn moeder is meegelopen en kijkt bezorgd toe.

“Vertel eens wat er gebeurd is.”

“Ik kwam de moskee uit en zag een man staan. De man, van middelbare leeftijd, sprak mij aan en vroeg me om hulp. Hij was moeilijk ter been en vroeg mij om te helpen om wat spullen in zijn Canta te laden. Ik wilde hem hier uiteraard wel bij helpen en liep mee.”

“En toen?”

“Voordat ik het wist, kreeg ik een klap van achteren op mijn hoofd. Ik raakte buiten bewustzijn. Hij heeft me meegenomen, maar ik wist niet waar hij me naartoe nam. Toen we ergens stilstonden, kwam ik weer bij. Ik merkte dat hij mijn broek naar beneden had getrokken. Hij nam me van achteren. Toen raakte ik weer mijn bewustzijn kwijt.”

De jongeman zou in de Kwakel uit de Canta zijn gegooid. Hij meldde zich echter op het bureau in Amstelveen.

“Hoe kwam je van de Kwakel in Amstelveen?”

“Daar ben ik naartoe gelopen. Half uurtje en ik was er.”

Een snelle rekensom maak ik in mijn hoofd. Zijn wandeltempo (schuifelen) beschouwend, lijkt mij die afstand in een half uur afleggen, zo goed als onmogelijk. Tien kilometer haal je schuifelend niet in dertig minuten. Wijselijk houd ik mijn mond.

Na het zedenonderzoek vertrekt de jongen uit de ruimte. Bij lichamelijk onderzoek valt me op dat ik geen enkele bult op het hoofd van Youssef kan ontwaren. Dat zou ik toch – gezien zijn verhaal – op zijn minste moeten vinden.

Moeder praat nog even met ons na. “Wat een pech heeft Youssef toch, hij heeft ook al zoveel schulden!
 
Moeder verlaat de kamer.

De zedenrechercheur kijkt mij betekenisvol aan.

Er is zeker wat misgegaan met Youssef. En ik denk dat er ook wat tegen zijn zin gebeurd is. Maar van zijn verhaal klopt niks.

Ik heb een donkerbruin vermoeden dat Youssef lichamelijke diensten aanbood, in ruil voor geld. 

En helaas gaat het soms mis, met die jongens…








Voor meer informatie over homoprostitutie lees:

Homoprostitutie leidt vaak tot ernstige problemen van @vkmenno 

 

Telefoon vanuit de daklozenopvang. “Het gaat niet zo goed met Charan. Hij is zo ver heen, ik krijg hem bijna niet meer wakker.” Aldus de begeleidster van het Leger des Heils.

De dag dat een dakloze zelf om mijn komst verzoekt, moet ik nog meemaken. Altijd is het de – terecht bezorgde – begeleiding die mij vraagt te komen. Inmiddels weet ik dat ik niet lichtvaardig met deze verzoeken om moet gaan. Daklozen, veelal ook verslaafden, zijn structurele zorgmijders. Als ik erbij wordt geroepen is het vaak goed mis. Zelfs bij een vaag en onbeduidend klachtenpatroon.

Ik snel mij naar de plaats van bestemming, diep verstopt in een klein achteraf-straatje in het centrum van Amsterdam. De begeleidster heeft de map van Charan, een Hindoestaanse vijftiger, al voor me klaar liggen. De voorgeschiedenis, is zoals altijd bij daklozen in opvang, indrukwekkend. Al dertig jaar woonachtig in Nederland. Helaas de Nederlandse taal amper machtig. Decennia lang verslaafd aan drank. Zodanig dat zijn lever het bijna begeeft.

Keer op keer dreigt het mis te gaan met Charan. Ondanks zijn toenemen leverfalen blijft hij naar de fles grijpen. En keer op keer, tot twaalf maal toe, helpt het ziekenhuis hem er weer bovenop. 

Charan lijkt, als ik hem onderzoek, niet meer helemaal op de wereld te zijn waar ik me bevind. Contact is lastig. Hij begrijpt me een beetje, maar lijkt dingen te zien die er niet zijn. Ik zie hem plukken. Al snel valt het kwartje: een delier!

Gezien zijn voorgeschiedenis is de kans groot dat zijn leverfalen weer verergerd is. Bij navraag blijkt hij gister ontzettend veel gedronken te hebben. Een levensbedreigende situatie. Ik bel zijn vaste ziekenhuis en krijg de dienstdoende arts.

Charan is weer ontregeld. Ik vermoed een verhoogd ammoniak door zijn leverfalen. Hij is ook duidelijk delirant. Kan hij komen? …… Even blijft het stil aan de andere kant van de lijn…. “Ik overleg even met mijn baas,” zegt de jonge arts mij toe. Ik wacht. Niet veel later – na wat geroezemoes op de achtergrond – hoor ik haar weer: “Kun je niet een hoge dosis lactulose geven om het ammoniak te verlagen?” Nee, dat kan niet. Dat krijgt ie al. Weer blijft het even stil.

Het wordt me duidelijk dat het vaste ziekenhuis van Charan niet meer zo om Charan zit te springen. Ik kies voor de harde confrontatie-methode. “Als Charan hier in de opvang blijft liggen is hij binnen een dag dood.” Weer even is het stil. Overleg met de specialist. “Laat maar komen,” zegt de jonge arts.

Ik regel een ambulance en wacht bij Charan tot hij opgehaald wordt door de broeders. Ik leg uit dat ze hem in het ziekenhuis reeds verwachten.

Ook al zaten zij niet op hem te wachten.

Maar je kunt niet twaalf maal iemand oplappen om hem dan ongezien dood te laten gaan….