CSI dokter

“Die Canta reed bijna achteruit, zo traag ging ie.” In de cel zit een brede, gespierde man. Type 7-dagen-in-de-week-in-de-sportschool. Ik kom bloed afnemen. In het kader van de Wegen- en Verkeerswet. De agent die hem aanhield, verdenkt hem van drugsgebruik. Van blowen.

De man oogt nuchter. Spreekt normaal, geen dubbele tong. “Een blowtje? Nee dat heb ik niet gerookt vandaag. Ja af en toe doe ik dat wel, maar vandaag effe niet.” Dat fietsers hem en masse inhaalden en hij bijna een gracht inreed, daar heeft hij geen specifieke verklaring voor. “Mijn hoofd was er gewoon effe niet bij, weet je. Kan gebeuren, toch?”

Ik vraag of hij gezond is. “Wat denk jij meissie, kijk eens naar mij. Ik sport me suf. Ben zo gezond als je ze ken krijgen hier in Mokum.” Als ik vraag of hij medicijnen gebruik, reageert hij ontkennend. “Welnee, pillen daar moet ik helemaal niks van hebben. Wel doe ik af en toe een anabolenkuurtje. Goed spul, joh. Kijk eens!” Hij toont zijn imposante, gespierde bovenarm. Mijn bovenbeen past er op zijn minst in.

Ook op mijn drugsvraag reageert hij ontkennend. “Ik heb niets op meis. Ik doe af en toe een blowtje om te slapen, maar da’s maar heel af en toe. En heel soms een valiumpie. Dat slaapt ook zaaaaaaaalig. Ik kon gister niet slapen en heb er een paar gepakt. Ik sliep als een baby.”

Tijdens de bloedafname kletsen we door. Weet ie wel dat anabolen niet zo heel gezond zijn op de lange termijn. “Dat valt best mee, meid, gewoon veel pauzes tussendoor nemen.” Na een kort ‘anabolen-zijn-best-wel-gevaarlijk-praatje’ geef ik het op. Ik vraag hoe de ‘kuurtjes’ gaan, hoe ze worden ingenomen, welke middelen hij neemt en welke effecten hij bemerkt. Hij blijkt ook last te hebben van bijwerkingen. “Ja, mijn ballen zijn wel wat kleiner geworden. Maar misschien zijn het gewoon mijn bovenbenen, waarbij ze in het niet vallen. Wat een knoeperds zijn dat geworden!”

Waar kom je nu eigenlijk aan een voorraadje anabolen? Dichter bij huis dan ik dacht. “Oh ik ken een doc uit een ziekenhuis, daar kan ik zo thuis langsrijden om mijn injecties te halen.” Als ik de naam hoor, schrik ik. Dat is geen onbekende dokter in dokterskringen. Met een toch wel wat andere reputatie.

Na de bloedafname mag de Canta-rijder naar huis. Zonder Canta uiteraard. Die mag hij na 24 uur op komen halen, als hij weer fatsoenlijk kan rijden.

Als ik naar mijn dienstauto loop, val ik zelf bijna de gracht in. Met mijn hoofd zit ik nog bij de anabolendokter.

De anabolendokter en de – vermoedelijk door te veel valiums – bijna achteruit rijdende Canta-man.

Wie hoort er nu meer in het strafrecht thuis?

Meer informatie

Anabolenpoli VU medisch centrum - voormalig of huidig gebruiker van anabolen? Ga langs bij de anabolenpoli en laat je gezondheid controleren

Hoe overleef je op straat? Waar slaap je? Waar vind je je dope? Hoe hossel je? Wie is vriend en wie vijand?

Loop mee met een voormalig dakloze om de schaduwkant van onze hoofdstad te ontdekken.

Interesse? Voor slechts 10 euro loop je mee! Klik hierrrrrrr

Als ik de cel binnenloop valt me op dat ‘mijn’ hongerstaker er nog opvallend fris bij zit. Volgens protocol krijgt hij dagelijks bezoek van een arts en een verpleegkundige. Vandaag is het aan mij om hem te bezoeken.

Geen ingevallen ogen, geen droge ogen, geen droge mond. De bloeddruk blijkt normaal en de pols is vitaal en krachtig. Voor een honger- en dorststaker zit hij er goed bij op zijn derde dag.

Zoals vaak het geval is, betreft het illegale man die vastgezet is na het niet kunnen tonen van een geldig ID. Na zich eerst hevig verzet te hebben middels hoofdbonken tegen de betonnen celwand is hij overgegaan op een andere strategie: de honger- en dorststaking. Zoals gebruikelijk wil ik uitleg geven wat de gevolgen zijn van de staking, hem hulp bieden en vragen of ik wat voor hem betekenen kan. Maar na mijn reeks standaardonderzoekjes gaat hij op bed liggen en trekt hij het dekentje tot over zijn kruin. Ondanks meermalen aandringen, weigert hij mij te spreken.

Ik vertrek en noteer mijn bevindingen.

“Zou hij nou echt helemaal niks drinken?” vraagt een jeugdige arrestantenbewaarder me nieuwsgierig vanuit de deurpost van mijn ‘medisch kantoortje’ .

“Tja, de man zegt van niet, maar met mijn medische kennis van vandaag en wat ik vind, lijkt het met onmogelijk dat ie helemaal geen druppel tot zich genomen heeft.”

De bewaarder loopt lachend weg. “Misschien snoept ie stiekem toch van het WC-fonteintje,” hoor ik hem nog zeggen.

Ik loop naar de frontbalie en klets wat na met de leidinggevende. Die maakt zich vooralsnog geen zorgen. “Meestal geven ze het binnen een paar dagen weer op, die trekt wel weer bij.” Gezien zijn medische staat maak ik mij ook geen zorgen.

Als ik vertrek richting mijn auto, word ik snel teruggeroepen. “Kijk nou doc, kom snel kijken.”

De man zit in een cel met camerabewaking. 

Hij drinkt gretig uit het fonteintje.

Niemand die hem ziet.



Geinspireerd door Mladic die met hongerstaking dreigt

“Mogelijk hebben we een cokeslikker in de cel.” Een bolletjesslikker, vraag ik. “Nee, straatbolletjes.” De mededeling van de agent stelt me enigzins gerust. Bolletjesslikkers die grote hoeveelheden drugs, veelal cocaine transporteren, zijn wandelende tijdbommen. Het slikken van straatwaar kan ook gevaarlijk zijn, maar hoeft niet zo gevaarlijk af te lopen als een geknapte (transport)bol.

Op het bureau word ik meteen naar een cel achterin gedirigeerd. Een Frans jong stel zit tezamen in de cel. “Voor wie kom ik nou,” vraag ik. “Ja, daar zijn we ook niet helemaal aan uit.” In mijn beste Frans poog ik wat wijzer te worden. Beide ontkennen drugsbezit. Beide ontkennen drugsgebruik. Ik controleer de pols, de bloeddruk, kijk in de ogen voor pupilverwijding. Beiden zouden wel wat cocaine in hun jonge, vege lijven kunnen hebben op basis van mijn bevindingen. Al pratend word ik echter niet veel wijzer.

Ik richt me tot de agent, die achter me staat, om te vragen hoe de vork nu in de steel zit. Hij zegt dat zijn collega’s bij aanhouding de jongeman zijn kleine plastic zakjes met wit waar, in bolvorm, aan haar hebben zien geven. Niet veel later bracht zij de hand naar haar mond. Mogelijkerwijs heeft ze het bewijs ingeslikt. Iets wat ik wel vaker in de praktijk tegenkom. ‘Niets in het handje, niets aan het handje’ lijkt het devies van een opgepakte gebruiker. Uiteraard in de hoop om niet voor drugsbezit opgepakt te worden. Levensgevaarlijk.

Gezien mijn bevindingen en het verhaal van de politie ben ik genoodzaakt het stel ter observatie in te sturen. Een groot academisch ziekenhuis in de nabije omgeving is bereid om ze ‘in de gaten’ te houden. Ik bel de meldkamer en verzoek de komst van een ambulance. Al snel staan de ambulancebroeders aan mijn zijde, met hun imponerende fluorescerende pakken en grote zwarte kisten. Het stel gaat op brancards mee. Vooral de jongedame kijkt mij nogal verbouwereerd aan. Ik probeer nog uit te leggen dat het voor hun eigen bestwil is.

Eenmaal thuis kan het verhaal mijn gedachten maar niet loslaten. Navraag doen is echter nog te vroeg. De volgende dag bel ik het ziekenhuis om naar de afloop te vragen. Zij lagen op de Eerste Hulp op brancards, zij aan zij. Na vierentwintig uur bleek ieder gevaar geweken. En mochten zij huiswaarts keren.

Ik ben blij te horen dat het goed afgelopen is en wil ophangen.

“Het was wel aandoenlijk hoor,” zegt de Eerste Hulp-arts tegen me. “Ze hielden onophoudelijk elkaars hand vast, bungelend in het midden, in groeve tussen hun bedden.”

Ik zie het helemaal voor me. Hand in hand.

Ik moet glimlachen.

‘Coke van jou’


Geinspireerd door de lopende rechtszaak tegen Marco Kroon

Extra informatie:

Omroep Brabant - Franse deskundige haalt onderzoek NFI onderuit

Cocaine in borstharen - vier vragen aan forensisch arts Ok van der Plas (GGD Breda)


NOOT bovengenoemd verhaal is fictie en niet zo in werkelijkheid gebeurd

CSI dokter heeft weer les gehad. Ditmaal over alle soorten drugs en hun effecten. Van partydrug tot heroine. Interessant en zeer leerzaam. De presentatie werd gelardeerd met een aantal boeiende filmpjes. De volgende over cocaine snuiven van een WC-bril wil ik jullie niet onthouden.

Interview met CSI dokter


Vind je het niet eng? Om zo aan die dode mensen te zitten? Ze aan te raken.

Eigenlijk niet nee.


Maar doet dat dan niks met je?

Nee, het lijkt net een film. Films zijn niet echt. Fictie. Zoals een film eindigt met een zwart doek. Mijn doek wordt zwart zodra ik wegloop.


Maar hoe zit dat dan met De Dood? Die zie je toch?

Om heel eerlijk te zijn niet. Ik zie een lege huls. De mens is niet meer. Een schaduw van wie hij of zij ooit was. Keer op keer zie ik het op de paspoortfoto’s die ik ter identificatie moet bekijken. De huls en het eens mooie, levende lichaam zijn geen vergelijk. Kortom, de dood is al vertrokken. Ik zie alleen wat de dood achtergelaten heeft.

 
Heb je De Dood dan ooit gezien?

Ja, een keer in mijn leven. Bij een levende patient. Ik zag de dood in haar ogen. Het was angstaanjagend. De Dood keek me recht in de ogen. Niet heel veel later had ze het leven gelaten.


Wat ga je doen met De Dood?

Helemaal niets. Eens gezien en nooit meer. Het was wat mij betreft een eenmalige ontmoeting. Als je De Dood gezien hebt, weet je een ding zeker: ik wil haar niet meer recht in de ogen kijken.

Ik word er doodsbenauwd van.

75 jaar en slecht ter been. In een Amsterdamse cel.  Een oude vrouw. Niet echt de standaard verdachte die mag overnachten bij de politie.

Gezien haar matige gezondheid, vele pillen en slechte mobiliteit word ik erbij gevraagd.  Gelukkig is ze al in een ruime cel geplaatst. Als ik haar zie, schaam ik me plaatsvervangend. De vrouw kan amper lopen. Zonder rollator komt ze nog geen meter vooruit. Met vragende ogen kijkt ze me aan.

Ik vraag haar wat haar exacte gebreken zijn. “Slechte vaten,” vertelt ze met een krakerige stem. Daar zijn ook al haar pillen voor. De vaten in de benen zijn bijna volledig dichtgeslibd. Lopen is bijna niet meer mogelijk.

Wat me opvalt is dat ze – naar gelang de situatie – ontzettend kalm is. Zo’n berusting die je vaak alleen nog bij oude mensen ziet. Ze is niet graag hier, maar laat het over haar heen komen. Een houding die ik zelden tegenkom.

“Die plantjes ook. Die jongen ook met zijn plantjes.” Ik kijk haar verbaasd aan. Waar heeft ze het nu weer over? Terwijl ik met de arrestantenverzorger meeloop, hoor ik haar in de verte nog doormummelen over plantjes.

Pas later op de gang hoor ik dat er bij de oude dame op zolder een complete wietplantage is leeggetrokken. “Had deze mevrouw een plantage op zolder?”

“Ja, maar waarschijnlijk was die van haar kleinzoon.”

De kleinzoon is in geen velden of wegen te bekennen. Zijn oma zit echter vast. In een politiecel. Voor een wietplantage die ze onmogelijk zelf kan hebben onderhouden.

“Hoezo zit zij dan hier?”

“Weet ik ook niet. Zij is hier door de politie aangeleverd. Wij zorgen alleen voor haar gedurende de tijd van haar verblijf. We gaan niet over de inhoud van de zaak.”

Ik breng de medische zaken voor de vrouw op orde. De leidinggevende van het cellencomplex zegt toe de vrouw extra in de gaten te houden. Niemand lijkt het echt lekker te zitten, een overnachting van zo’n oude dame, op een plek als deze.

Op weg naar huis denk ik nog aan de oude vrouw.

Reeds levend in een fysieke kooi. Nu in een ‘echte’ gevangenis.

En waarvoor? Voor het huisvesten van een (familie) boef?






Geinspireerd door de wietoorlog die de laatste tijd in Brabant woedt

VIDEO drugsoorlog in Zuidoost Brabant (Eenvandaag)
Potfather: wietpas is een jodenster - artikel over gevolgen repressie softdrugsteelt en interview met de potfather van Nederland (Spits)

“Kun je snel komen? Die mevrouw zit hier te trillen als een rietje. Ze valt bijna van haar stoel af van het rillen.” De agente aan de lijn klinkt erg bezorgd. Ik stap in mijn auto en ben binnen een kwartier op het bureau van bestemming.

“Ze heeft bijna 24 uur in de kou buiten gezeten. Ze was opgesloten in de binnentuin van haar appartementencomplex.” Een bezorgde buur had de politie gebeld toen hij rond middernacht de vrouw, ineengefrommeld in een hoekje zag zitten.

De Marokkaanse vrouw zit inderdaad te schudden op haar stoel. Ze heeft het heel koud. Als ik haar huid voel, voelt ze warm aan. Dat zie ik wel vaker, bij daklozen die in de vrieskou buiten door blijven lopen. Haar lichaamstemperatuur is gelukkig niet extreem laag. Net iets onder de 36 graden. Een gunstig teken.

De politie heeft al getracht mevrouw wat op te laten warmen middels warme dranken en meerdere dekens. Het lijkt enig effect te sorteren, hoewel mevrouw nog steeds stevig zit te schudden.

“Kunt u ook even naar haar verwondingen kijken?” verzoekt de agente mij. Ze zit hier voor huiselijk geweld. Ze wordt regelmatig door haar man geslagen. Ook sluit hij haar op in huis. Ze mag nooit het huis uit. Daarom was ze via het badkamerraam gevlucht. Ze wilde weg uit die gevangenis.

Haar vluchtroute leidde echter naar de (gesloten) binnentuin van het appartementencomplex. Aldaar kon ze niet verder. Terug durfde ze ook niet, wat zou er wel niet gebeuren als ze terug in huis kwam?

Als de vrouw haar hoofddoek afdoet en zich deels ontkleedt zie ik meerdere blauwe plekken. Sommige vrij nieuw, andere van oudere datum. Ik leg ze vast in het kader van de aangifte.

“Komt alles goed?” vraagt ze me, al schuddend en angstig kijkend. Ik leg haar uit dat haar lichaamstemperatuur niet extreem gedaald is en dat ze met de warme dranken en vele dekens uiteindelijk weer op normale temperatuur zal komen. “Danku mevrouw,” zegt ze al knikkend terwijl ze me een handkus geeft. Ze kijkt alweer een stuk vrolijker.

De politie gaat verder met de aangifte voor huiselijk geweld. Vermoedelijk zal een tijdelijk huisverbod worden opgelegd. Dit houdt in dat de geweldpleger gedurende een bepaalde periode niet in eigen huis mag komen. Tevens wordt er hulpverlening voor het echtpaar ingeschakeld.

“Helpt dat nou?” vraag ik, terwijl ik langzaam richting de deur loop.

De eerste resultaten zijn vooralsnog goed, blijkt uit evaluaties van de invoering van het tijdelijk huisverbod.

Ik hoop het van harte.

Want leven in een gevangenis, thuis of niet-thuis, lijkt me werkelijk verschrikkelijk.




Geinspireerd op het voornemen van het kabinet om een boerkaverbod in te voeren. CSI dokter is ook geen voorstander van boerka’s. Maar ze denkt ook dat het verbieden van een boerka de behoefte om een boerka te dragen niet zal doen afnemen. Hooguit verbannen we deze vrouwen dan naar hun huis, waar ze dan volledig aan gekluisterd zullen zijn als ze op straat in de boeien worden geslagen. En dan leven ze niet alleen in een kooi van kleding, maar ook nog in een thuisgevangenis.