CSI dokter

Straffen. Is het nu wel of niet zinvol? Geen eenvoudige discussie. De enige zekerheid die we hebben is dat een straf een vergelding is. Maar heeft het verder nut voor de maatschappij? En voor het individu?

PVV-politica Lilian Helder zet haar vraagtekens bij het onderzoek dat verricht is naar het vergelijken van taakstraf versus gevangenisstraf. Hoewel het betoog op zijn zachts gezegd niet goed uit de verf komt, ben ik het eens dat er aan de manier waarop de studies zijn uitgevoerd (retrospectief groepen vergelijken) heel wat valt aan te merken.

De meest ideale vorm om gevangenisstraf versus taakstraf te vergelijken is om at random mensen voor dezelfde misdaad een taak- of gevangenisstraf te geven. Maar dat stuit - terecht - op enorm veel ethische bezwaren.

Mijns inziens kunnen we aan retrospectieve onderzoeken waarop veel valt af te dingen, niet echt conclusies verbinden.

Wat overigens niet wegneemt dat de conclusies die nu getrokken, wel heel waar kunnen zijn.


Interessante leesmateriaal over het nut van straffen:

Werkt gevangenisstraf?

Taakstraf niet beter dan korte celstraf - NRC

Onderzoek naar recidive na taakstraf of vrijheidsstraf - tijdschrift voor criminologie

Interessant stuk uit conclusie van bovenstaand onderzoek

Onze resultaten zijn niet gebaseerd op een experiment met volledige random toewijzingvan werk- en gevangenisstraffen en daarom blijft voorzichtigheid geboden bij het interpreteren van de gevonden verschillen in termen van causaliteit.

‘Another penis bites the dust’ kopt een van de Engelstalige kranten in vakantieland Thailand. Een kop als velen in de Thaise krant, een kop met humor. De kop hoort bij een artikel dat verhaalt over een vrouw die haar ex-man van zijn penis ontdaan heeft met een mes, nadat zij door hem tot orale sex werd gedwongen. Een misdrijf (afsnijden van de penis) die in Thailand, naar ik begrijp uit de Thaise media, met enige regelmaat voorkomt.

Hoewel het Engels niet altijd is wat het zou moeten zijn, compenseert het gebruik van humor en allitererende koppen voldoende om het Thaise nieuws eenvoudig en aangenaam weg te lezen. Hier en daar verstoken van objectiviteit, dat wel. Regelmatig laten verslaggevers hun echte mening doorschemeren in het artikel. Het gebruik van aanhalingstekens om de lezer een indruk te geven wat de auteur er werkelijk van denkt, wordt dan ook niet geschuwd in de krant.

Misdaadverslaggeving in Thailand neemt een groot deel van de kranten in beslag: zo ongeveer de helft van alle artikelen. Weer de helft van al deze artikelen lijkt de alomtegenwoordige strijd tegen drugs te beslaan. Iedere ‘drugbust’ wordt groot uitgemeten in de krant. Verdachten komen volledig in beeld op de begeleidende foto, inclusief de in beslag genomen drugs en drugsparaphernalia. De boodschap is duidelijk: drugs zijn slecht, gevaarlijk, leiden tot iedere vorm van misdaad en dienen volledig de kop in gedrukt te worden.  Regelmatig vormt deze boodschap de slotzin van zo’n ‘drugsbust’ krantenartikel. Het enigszins verrassende nieuws dat ook met grote regelmaat de drugsopspoorders (rechercheurs) zelf, ondanks het krijgen van een levenslange celstraf, zich laten verleiden tot drugshandel, lijkt de Thai niet aan het denken zetten over de onuitroeibaarheid van drugshandel in hun land. Ook deze gevallen worden in volle glorie, met naam en toenaam en een foto, breed uitgemeten in de pers. Al waarna zij voor eeuwig worden weggestopt in de gevangenis.

Verbazingwekkend genoeg geven de kranten niet de indruk dat de Thai zich erg bekommeren om zaken waar wij ons in de Westerse wereld druk maken, zoals mensenhandel, (gedwongen) prostitutie, kindermisbruik . Heel af en toe komen de onderwerpen voorbij, maar in verhouding tot de verslaggeving omtrent drugs en drugsproblematiek wordt het slechts minimaal aangestipt.

Moord en doodslag komen regelmatig voor in Thailand, zowel bij de Thai als ook de vele toeristen die het land rijk is. De berichtgeving is totaal anders dan in Nederland. Ten eerste wordt ieder artikel begeleid met een foto van het plaats delict, inclusief lijk. Het lijk is wel wazig gemaakt (geblurd) maar de volledige plaats delict wordt aan de hele wereld getoond. Volledige namen van slachtoffers en verdachten worden genoemd. Ook een verslag van de verwondingen en beschadigingen aan het lichaam en de wijze waarop ze het hebben aangetroffen blijft niet achterwege. In Nederland is deze informatie alleen beschikbaar voor degenen die het plaats delict in het kader van hun werk bezochten (politie, recherche, forensisch arts).  Hoe een verhoor met een verdachte in Thailand verloopt, met het vrijgeven van al deze daderkennis, snap ik niet goed. Heel krantenlezend Thailand weet immers bijna alles wat de werkelijke dader weet.

Opvallend bij de berichtgeving is ook de voorbarigheid bij het trekken van conclusies door verslaggevers. Zo werd er enige dagen geleden bericht over een vrouw die dood in haar woning werd aangetroffen met bloed tussen haar benen. De kop verhaalde over een doodgebloede vrouw na een spontane abortus in haar eigen woning. Het onderzoek door een forensisch instituut moest nog verricht worden. Het idee dat er ook nog andere oorzaken konden zijn (geweld, andere medische redenen) leek niet in het artikel te worden meegenomen. De conclusie was al getrokken.

Al met al was een tijdje Engelstalige Thaise kranten lezen erg leuk en interessant. Het gaf een klein inkijkje in de manier waarop er tegen misdaad in Thailand wordt aangekeken en hoe ermee om wordt gegaan. Tot mijn verbazing komen er regelmatig mannelijke Westerse toeristen om in Thailand. Soms door drank of drugsmisbruik, maar meestal door zelfmoord of moord.



Meer informatie:

Lees over de zaak van de dode vrouw in de bosjes in Pattaya (foto hierboven) in de Daily Pattaya om een indruk te krijgen van Thaise berichtgeving omtrent moord & doodslag