Met verbijstering aanschouw ik de wonden van de man bij wie ik geroepen ben. De politie in het centrum heeft me gevraagd te komen voor een ‘binnenloper’. Zo af en toe wandelen zorg- of hulpbehoeftigen het bureau binnen om hun hulpvraag kenbaar te maken.
Een half uur geleden kwam de heer R. onder het bloed binnen. “Ik heb gesneden. Kan iemand me helpen?” was zijn kalme – bijna koelbloedige verzoek – toen hij zicht fors bloedend bij de balie meldde. Een ziekenhuisbezoek was echter geen optie. “Ze zeuren daar de hele tijd over het snijden en daar zit ik niet op te wachten.” Hij was met geen stok naar de Eerste Hulp te slaan. Vandaar dat ik erbij werd gevraagd.
In de gauwigheid zie ik zo’n twintigtal snijwonden op beide armen en buik. Ik bestudeer ze en kijk welke er wel en niet diep zijn. De hoeveelheid littekens van oude snijwonden – honderden – is indrukwekkend. Ik maskeer mijn verbazing terwijl ik alle wonden bekijk.
“Een aantal moeten gehecht worden. Ik weet ook welke,” zegt de man me tijdens mijn onderzoek. Ik heb de hechtkoffer al klaar staan. Zeven snedes zal ik echt moeten hechten. De rest is te oppervlakkig en kan aan de lucht drogen of bijeen ‘geplakt’ worden.
Ik zet de steriele kit klaar. “Die gaasjes kun je het beste gebruiken,” zegt hij geroutineerd. Hij lijkt het beter te weten dan ik. Gezien de talloze littekens, verbaast het me niet. Ik ga aan de slag. Ik leg uit dat ik eerst verdoof voor ik aan de slag ga. Zijn gezicht vertrekt. “Ik houd niet van prikken met naalden.”
Al hechtend praat ik met de man. Een discussie over de zelfverwonding start ik niet. Automutilanten weten heel goed dat verwonden niet heel verstandig is. Verwonden is dan ook niet het doel. De pijn bij het verwonden ‘leidt af’ van een grotere pijn. Een psychische pijn die geenzins onder controle te krijgen is. Vaak worden ze er rustiger van.
“Helpt het snijden je?” “Ja, alleen ik word gek dat ik telkens gehecht moet worden. Ik probeer ermee te stoppen en heb bijna alle scherpe voorwerpen uit mijn huis weggegooid, maar in geval van nood gooi ik iets stuk en gebruik ik de scherven om te snijden.”
Na een stevige sessie hechten en verbinden pak ik mijn spullen bijeen. De heer R. is tevreden. De politie zal hem zo thuisbrengen.
Op de GGD voer ik mijn verrichting in ons systeem in. Ik kijk in de geschiedenis. Al veertien keer is een collega van me opgeroepen om deze man te hechten.
Tragisch…
Voor geinteresseerden hieronder een pdf-bestand van het recent in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde verschenen artikel over zelfbeschadiging.
Een half uur geleden kwam de heer R. onder het bloed binnen. “Ik heb gesneden. Kan iemand me helpen?” was zijn kalme – bijna koelbloedige verzoek – toen hij zicht fors bloedend bij de balie meldde. Een ziekenhuisbezoek was echter geen optie. “Ze zeuren daar de hele tijd over het snijden en daar zit ik niet op te wachten.” Hij was met geen stok naar de Eerste Hulp te slaan. Vandaar dat ik erbij werd gevraagd.
In de gauwigheid zie ik zo’n twintigtal snijwonden op beide armen en buik. Ik bestudeer ze en kijk welke er wel en niet diep zijn. De hoeveelheid littekens van oude snijwonden – honderden – is indrukwekkend. Ik maskeer mijn verbazing terwijl ik alle wonden bekijk.
“Een aantal moeten gehecht worden. Ik weet ook welke,” zegt de man me tijdens mijn onderzoek. Ik heb de hechtkoffer al klaar staan. Zeven snedes zal ik echt moeten hechten. De rest is te oppervlakkig en kan aan de lucht drogen of bijeen ‘geplakt’ worden.
Ik zet de steriele kit klaar. “Die gaasjes kun je het beste gebruiken,” zegt hij geroutineerd. Hij lijkt het beter te weten dan ik. Gezien de talloze littekens, verbaast het me niet. Ik ga aan de slag. Ik leg uit dat ik eerst verdoof voor ik aan de slag ga. Zijn gezicht vertrekt. “Ik houd niet van prikken met naalden.”
Al hechtend praat ik met de man. Een discussie over de zelfverwonding start ik niet. Automutilanten weten heel goed dat verwonden niet heel verstandig is. Verwonden is dan ook niet het doel. De pijn bij het verwonden ‘leidt af’ van een grotere pijn. Een psychische pijn die geenzins onder controle te krijgen is. Vaak worden ze er rustiger van.
“Helpt het snijden je?” “Ja, alleen ik word gek dat ik telkens gehecht moet worden. Ik probeer ermee te stoppen en heb bijna alle scherpe voorwerpen uit mijn huis weggegooid, maar in geval van nood gooi ik iets stuk en gebruik ik de scherven om te snijden.”
Na een stevige sessie hechten en verbinden pak ik mijn spullen bijeen. De heer R. is tevreden. De politie zal hem zo thuisbrengen.
Op de GGD voer ik mijn verrichting in ons systeem in. Ik kijk in de geschiedenis. Al veertien keer is een collega van me opgeroepen om deze man te hechten.
Tragisch…
Voor geinteresseerden hieronder een pdf-bestand van het recent in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde verschenen artikel over zelfbeschadiging.
| zelfbeschadigend_gedrag.pdf |
RSS-feed