Op ieder politiebureau in het centrum hangen ze. Lijstjes met pasfoto’s. De top 10 en top 50 van veelplegers uit de buurt. Alsof de Top 40 wordt aangekondigd. Maar dan met mensen.
Als ik op een bureau kom, kan ik het niet laten om er even naar te kijken. Toch vreemd, dat je bij de politie in het ‘toplijstje’ van veelplegers terecht komt. Een aantal gezichten herken ik als ik de lijsten bekijk. Veel van de veelplegers zijn dakloze verslaafden.
Na mijn bezoek aan een dronken arrestant, sta ik bij het ‘plot’. Op deze plek zit de leidinggevende van het bureau aan wie ik mijn bevindingen door moeten geven. Hij zit achter een boel schermen en op de achtergrond kwetteren de meldingen van de meldkamer voor de surveillerende dienstauto’s. Op het magneetbord achter hem hangt de top 40 van zijn district. Ik vertel hem mijn bevindingen naar aanleiding van mijn bezoek. De man is gewoon dronken. Verder niks raars aan de hand. Goed in de gaten houden en ieder uur wakker maken. Als hij wakker blijft worden na iedere ‘wekking’, is alles in orde.
Mijn ogen glijden in de richting van de top 40. Even kijken wie er op staat en of ik nog ‘bekenden’ zie. Tot mijn schrik staat de Pool W. erop. Met een kruis erdoorheen. En R.I.P. eronder. De man leeft niet meer.
Het verbaast me niet. Zo’n 7 maanden terug zag ik dhr W. meerdere malen per week op een politiebureau. Meestal in het cenrum, maar soms ook daarbuiten. Hij leek iedere keer dat ik hem zag nog dronkener dan de keer ervoor. Hij leek zich horizontaal van bureau naar bureau te verplaatsen. Een angstaanjagend beeld.
In de periodes dat hij vrij was, kan hij alleen maar bezig zijn geweest om zo veel mogelijk drank tot zich te nemen. Tot hij – voor zijn eigen veiligheid – weer op een bureau werd vast gezet. De laatste keer dat ik hem zag, kan ik me nog goed herinneren. Hij was bijna niet te wekken. Toen ik hem eindelijk wakker kreeg, waar zijn ogen helemaal bloeddoorlopen. Hoe lang nog voor dit mis gaat, schoot destijds door mijn hoofd.
Daarna raakte hij uit beeld. Ik kwam hem nergens meer tegen.
Aan het eind van mijn dienst zoek ik in ons systeem op wat er na die keer met hem gebeurd is. Ik zie dat mijn collega hem niet veel later heeft geschouwd. Dood in de grachten gevonden. Vermoedelijk – al plassend – dronken het water in gevallen. Helaas geen uitzondering in Amsterdam.
Bij alcoholisten die uit beeld verdwijnen heb ik altijd de hoop dat ze opgenomen zijn. Voor therapie in de Jellinek. Of – in geval van buitenlanders - terug naar huis..
Triest dat het zo gelopen is.
Niemand hoort herinnerd te worden als een kruis op een (top)lijst van veelplegers.
Als ik op een bureau kom, kan ik het niet laten om er even naar te kijken. Toch vreemd, dat je bij de politie in het ‘toplijstje’ van veelplegers terecht komt. Een aantal gezichten herken ik als ik de lijsten bekijk. Veel van de veelplegers zijn dakloze verslaafden.
Na mijn bezoek aan een dronken arrestant, sta ik bij het ‘plot’. Op deze plek zit de leidinggevende van het bureau aan wie ik mijn bevindingen door moeten geven. Hij zit achter een boel schermen en op de achtergrond kwetteren de meldingen van de meldkamer voor de surveillerende dienstauto’s. Op het magneetbord achter hem hangt de top 40 van zijn district. Ik vertel hem mijn bevindingen naar aanleiding van mijn bezoek. De man is gewoon dronken. Verder niks raars aan de hand. Goed in de gaten houden en ieder uur wakker maken. Als hij wakker blijft worden na iedere ‘wekking’, is alles in orde.
Mijn ogen glijden in de richting van de top 40. Even kijken wie er op staat en of ik nog ‘bekenden’ zie. Tot mijn schrik staat de Pool W. erop. Met een kruis erdoorheen. En R.I.P. eronder. De man leeft niet meer.
Het verbaast me niet. Zo’n 7 maanden terug zag ik dhr W. meerdere malen per week op een politiebureau. Meestal in het cenrum, maar soms ook daarbuiten. Hij leek iedere keer dat ik hem zag nog dronkener dan de keer ervoor. Hij leek zich horizontaal van bureau naar bureau te verplaatsen. Een angstaanjagend beeld.
In de periodes dat hij vrij was, kan hij alleen maar bezig zijn geweest om zo veel mogelijk drank tot zich te nemen. Tot hij – voor zijn eigen veiligheid – weer op een bureau werd vast gezet. De laatste keer dat ik hem zag, kan ik me nog goed herinneren. Hij was bijna niet te wekken. Toen ik hem eindelijk wakker kreeg, waar zijn ogen helemaal bloeddoorlopen. Hoe lang nog voor dit mis gaat, schoot destijds door mijn hoofd.
Daarna raakte hij uit beeld. Ik kwam hem nergens meer tegen.
Aan het eind van mijn dienst zoek ik in ons systeem op wat er na die keer met hem gebeurd is. Ik zie dat mijn collega hem niet veel later heeft geschouwd. Dood in de grachten gevonden. Vermoedelijk – al plassend – dronken het water in gevallen. Helaas geen uitzondering in Amsterdam.
Bij alcoholisten die uit beeld verdwijnen heb ik altijd de hoop dat ze opgenomen zijn. Voor therapie in de Jellinek. Of – in geval van buitenlanders - terug naar huis..
Triest dat het zo gelopen is.
Niemand hoort herinnerd te worden als een kruis op een (top)lijst van veelplegers.
RSS-feed