Dat was lekker naief van me. Inmiddels weet ik beter. Door schade en schande heb ik bijgeleerd. Door veel te luisteren naar zij die naar de politie komen. En aangifte komen doen. Ik zie vaak dames en heren die zich achter de tralies bevinden. Maar daar houdt het niet op. Met grote regelmaat word ik bij slachtoffers gevraagd. Slachtoffers van (seksueel) geweld, bedreiging, gijzeling vormen een vast onderdeel van mijn ‘patientenpopulatie’.
De verhalen die aangevers aan de politie vertellen stroken met de verhalen die ze mij vertellen. Een verteld verhaal kan natuurlijk niet continu wisselen. Zo kom ik aanraking met de omschrijvingen van de belevenissen van de aangevers. En die willen nogal eens wonderlijk zijn. Nou is het niet aan mij om over die verhalen te oordelen. Ik hoor ze aan en neem ze voor dat moment aan als waarheid. En laat mijn eventuele twijfels niet blijken. Ik kom namelijk niet langs om over de verhalen te oordelen. Ik kom als hulpverlener, letselbeschrijver of sporenzoeker.
Nou komen de wonderlijke verhalen bij alle soorten aangevers wel voor. Maar één groep aangevers springt er mijns inziens wel uit: de aangevers bij de zedenpolitie. Tot mijn grote verbazing. Zeden is toch wel de laatste plek waar ik rammelende verhalen zou verwachten. Een valse aangifte doen op het vlak van zeden, dat doet toch NIEMAND?
Weer naief.
Inmiddels weet ik wel beter. Als ik grofweg een indeling maak, kom ik uit op twee groepen aangiftes bij zeden: aangiftes met een zeer hoog waarheidsgehalte en aangiftes met een dubieus waarheidsgehalte. Let op, ik beweer niet dat de laatste groep bestaat uit damen en heren (want ja, ook mannen doen soms aangifte van zedenzaken) die alles bij elkaar liegen. Maar er is wel een aanzienlijke groep bij wie het verhaal – op zijn zachtst gezegd – rammelt.
In eerste instantie een grote teleurstelling voor me toen ik in aanraking kwam met de zedenpolitie. Inmiddels ben ik er wel een beetje aan gewend. Neemt niet weg dat ik er niet blij van word.
Hoe kan dit nou? Rammelende verhalen bij zedenaangiftes?
Ik hoor het je afvragen. Ik heb het me ook veel afgevraagd.
Het antwoord op deze vraag is uiteenlopend. Behoudens de schrijnende zaken die absoluut waar zijn en vaak vrij heftig (aangevallen en misbruikt door vreemden, vaak in de openbare ruimte) zijn er veel zaken waar en nog meer speelt dan puur misbruik. Als er al misbruik geweest is. Maar daar kan ik niet over oordelen. Het zou me echter niet verbazen dat er niet altijd sprake van misbruik is.
Zoals ik al zei ga ik niet oordelen over wat er wel of niet in een zedenzaak gebeurd is die aan mij ‘gepresenteerd’ wordt. Wel valt mij op dat ik regelmatig van de politie te horen krijg dat het verhaal achteraf toch heel anders in elkaar zat, dan ons in eerste instantie verteld is. Vaak zijn zulke aangiftes ingegeven door angst of wraak. Vrouwen die een minnaar hebben, die opeens door hun man ‘gesnapt’ worden en het verhaal een hele andere draai geven. Jonge meisjes die veel te laat thuis komen en grote angsten hebben voor de represailles van hun ouders. Meisjes die geacht worden maagd tot het huwelijk te blijven en een slippertje maken. Meiden die spijt krijgen van promiscue gedrag. Moeders die een wraakactie (meestal gericht op hun ex-man) via de zedenpolitie willen beslechten.
Nogmaals, ik oordeel niet over de inhoud van de zedenzaken waar ik bij geroepen word. Ook kan ik niet oordelen wat er nu wel en niet gebeurd is. Regelmatig rammelen de aangiftes en blijken zaken achteraf heel anders te liggen.
Maar wat er dan daadwerkelijk gebeurd is, dat weet ook ik niet.
Het enige wat ik weet, is dat een verhaal vaak anders ligt dan dat het aan mij gepresenteerd wordt. Dat niet iedereen even eerlijk is. Dat er vaak meerdere belangen spelen in zedenzaken.
Gelukkig ben ik geen rechter in dit soort zaken.
Want ze zijn verdomde complex.
Casuistiek rammelende zedenzaken
BLOG 'Ik ben gegangbanged'
BLOG 'Stempel' van @kaatster over valse aangifte