"Kun je zo even komen kijken bij cel 4?” vraagt de verpleegkundige. “Die man heeft een aantal bulten in zijn nek en volgens mij een hydrokèle van zijn testikel.” Ik kom uit mijn werkruimte in het cellencomplex en loop mee naar de man in cel 4.
Hij komt uit Moldavie maar spreekt goed Nederlands. Ik voel aan de bulten in zijn hals nadat hij zijn shirt omhoog trekt. Verdorie, dit is goed mis! Ik schrik van wat ik voel. De bulten in de hals zijn keihard. De man is graatmager. “Hoeveel ben je afgelopen de laatste tijd?” vraag ik snel. Toch wel zo’n twintig kilo. “Voel je je erg moe de laatste periode?” Ja, ontzettend moe.
“Mag ik ook nog naar je testikel kijken?” Dat is geen probleem en hij trekt een deel van zijn boxershort omhoog. Ik zie een testikel met het formaat van een kinderhand en vrees dat ik de oorzaak van de bultenreeks gevonden heb: een testistumor met uitzaaiïngen in de lymfeklieren. En dat bij een man van begin dertig. Aangezien ik geen verdere onderzoeken op dit moment kan verrichten om mijn vermoeden te bevestigen, besluit ik om mijn nog onzekere diagnose even niet mee te delen.
“Ben je al eens naar een ziekenhuis geweest?” Het kon toch niet zijn dat deze bulten al die tijd onopgemerkt aan hem voorbij waren gegaan. Jawel, hij had al drie ziekenhuizen bezocht. Hij was driemaal weggestuurd. Waarom werd je dan niet geholpen? Geen verzekering. Pffffffffff, ongelooflijk. Ik had niet gedacht dat dat nog gebeurde in Nederland. Maar het tegendeel is het geval. Ik geef de man pijnstilling voor zijn pijnklachten in de liesstreek. Ik beloof hem aan de slag te gaan voor een adequate behandeling.
Een paar dagen later neem ik contact op met het Huis van Bewaring waar de man zich inmiddels bevindt. Aldaar is hij naar een chirurg gestuurd om de tumor weg te nemen. In de tussentijd heb ik contact gelegd met mijn oude opleidingsziekenhuis, die bereid is om hem onverzekerd alsnog te behandelen. Ondanks het feit dat zijn tumor uitgezaaid is, zijn de overlevingskansen na behandeling nog heel goed. Ik hoop op het beste.
Ik bel nog eens met het ziekenhuis. Zijn behandelaar laat me weten dat de behandeling volgende week aan zal vangen. Thuis laat ik mijn gedachten nog eens over deze patient glijden. Zijn aanhouding, die was voor iets onbenulligs, heeft hem mogelijk zijn genezing gebracht. In ieder geval zijn behandeling. Zonder die aanhouding, had ie nu waarschijnlijk niet meer geleefd. En was ie waarschijnlijk nog een paar keer bij een ziekenhuis weggestuurd…
Hij komt uit Moldavie maar spreekt goed Nederlands. Ik voel aan de bulten in zijn hals nadat hij zijn shirt omhoog trekt. Verdorie, dit is goed mis! Ik schrik van wat ik voel. De bulten in de hals zijn keihard. De man is graatmager. “Hoeveel ben je afgelopen de laatste tijd?” vraag ik snel. Toch wel zo’n twintig kilo. “Voel je je erg moe de laatste periode?” Ja, ontzettend moe.
“Mag ik ook nog naar je testikel kijken?” Dat is geen probleem en hij trekt een deel van zijn boxershort omhoog. Ik zie een testikel met het formaat van een kinderhand en vrees dat ik de oorzaak van de bultenreeks gevonden heb: een testistumor met uitzaaiïngen in de lymfeklieren. En dat bij een man van begin dertig. Aangezien ik geen verdere onderzoeken op dit moment kan verrichten om mijn vermoeden te bevestigen, besluit ik om mijn nog onzekere diagnose even niet mee te delen.
“Ben je al eens naar een ziekenhuis geweest?” Het kon toch niet zijn dat deze bulten al die tijd onopgemerkt aan hem voorbij waren gegaan. Jawel, hij had al drie ziekenhuizen bezocht. Hij was driemaal weggestuurd. Waarom werd je dan niet geholpen? Geen verzekering. Pffffffffff, ongelooflijk. Ik had niet gedacht dat dat nog gebeurde in Nederland. Maar het tegendeel is het geval. Ik geef de man pijnstilling voor zijn pijnklachten in de liesstreek. Ik beloof hem aan de slag te gaan voor een adequate behandeling.
Een paar dagen later neem ik contact op met het Huis van Bewaring waar de man zich inmiddels bevindt. Aldaar is hij naar een chirurg gestuurd om de tumor weg te nemen. In de tussentijd heb ik contact gelegd met mijn oude opleidingsziekenhuis, die bereid is om hem onverzekerd alsnog te behandelen. Ondanks het feit dat zijn tumor uitgezaaid is, zijn de overlevingskansen na behandeling nog heel goed. Ik hoop op het beste.
Ik bel nog eens met het ziekenhuis. Zijn behandelaar laat me weten dat de behandeling volgende week aan zal vangen. Thuis laat ik mijn gedachten nog eens over deze patient glijden. Zijn aanhouding, die was voor iets onbenulligs, heeft hem mogelijk zijn genezing gebracht. In ieder geval zijn behandeling. Zonder die aanhouding, had ie nu waarschijnlijk niet meer geleefd. En was ie waarschijnlijk nog een paar keer bij een ziekenhuis weggestuurd…
RSS-feed