Om twee uur ‘s nachts word ik wakker gebeld. Ik heb nachtdienst. “Ja, we hebben een man meegenomen wegens huiselijk geweld maar hij zegt een hartkastje te hebben en we hebben een hele trolley met accu’s mee moeten nemen. Volgens mij kan hij zo niet in de cel blijven,” vertelt de agent me. “Kom je?”
Ik ga mijn bed uit en trek – enigzins slaapdronken – mijn kleren aan. Snel een verse koffie uit esspressomachine. Na een kwartiertje kan ik er tegen aan. Ik rijd naar het bureau, dat niet eens zo heel ver van mijn huis verwijderd is.
“Koffietje, dokter?” wordt mij al bij binnenkomst toegeroepen. “Nee, bedankt, heb er net eentje op.” Ik loop mee naar de cel. De 40-jarige man laat me zijn apparatuur zien. Onder iedere oksel zit een accu. In holsters. Accu-holsters. De draden van de accu’s lopen naar zijn buik. Rechtsonder zijn ribbenboog gaat een draad zijn lichaam in. “Die draad gaat naar mijn LVAD. Die ondersteunt mijn hart. Als de accu’s leeg zijn, klopt mijn hart niet meer.”
Dat klinkt niet heel bemoedigend. Maar de vraag is altijd of het echt waar is. Ik werp een blik op de meegenomen trolley. De trolley reikt tot aan mijn middel en zit vol met accu’s. Het ziet er niet flauw uit.
Ik controleer of het verhaal van de man wel klopt. Ik ben geen hartchirurg dus moet even wat nazoekwerk doen. Op internet ben ik er al snel achter dat de LVAD inderdaad een apparaat is dat de hart ondersteunt. En dat je hart zonder dat ding niet klopt. De man moet gewoon ieder moment over zijn accu’s kunnen beschikken. In de cel kan dat niet.
“Die man kan hier niet blijven,” vertel ik aan de agent. Hij had ook al het vermoeden. Iemand die na het leeglopen van zijn accu theoretisch dood kan neervallen is best eng. Daar zit niemand op te wachten.
De agent gaat rondbellen. Een man die net een robbertje met zijn vrouw gevochten heeft, kan natuurlijk niet weer thuis afgezet worden. Gelukkig kan hij bij zijn broer terecht.
De man wordt – met LVAD en accu-trolley – in een dienstauto ‘geladen’. Dienders van de nachtdienst brengen hem thuis. Althans bijna thuis. Bij-zijn-broer-thuis.
Ik ga ook richting huis. Terug naar mijn bedje.
In de auto denk ik nog aan de man met zijn opmerkelijke hartapparaat. Zonder stroom zou hij dood neervallen. Continu twee accu’s onder zijn armen. Het is niet mis.
Toch was hij nog wel in staat om met zijn vrouw te vechten..
Ik ga mijn bed uit en trek – enigzins slaapdronken – mijn kleren aan. Snel een verse koffie uit esspressomachine. Na een kwartiertje kan ik er tegen aan. Ik rijd naar het bureau, dat niet eens zo heel ver van mijn huis verwijderd is.
“Koffietje, dokter?” wordt mij al bij binnenkomst toegeroepen. “Nee, bedankt, heb er net eentje op.” Ik loop mee naar de cel. De 40-jarige man laat me zijn apparatuur zien. Onder iedere oksel zit een accu. In holsters. Accu-holsters. De draden van de accu’s lopen naar zijn buik. Rechtsonder zijn ribbenboog gaat een draad zijn lichaam in. “Die draad gaat naar mijn LVAD. Die ondersteunt mijn hart. Als de accu’s leeg zijn, klopt mijn hart niet meer.”
Dat klinkt niet heel bemoedigend. Maar de vraag is altijd of het echt waar is. Ik werp een blik op de meegenomen trolley. De trolley reikt tot aan mijn middel en zit vol met accu’s. Het ziet er niet flauw uit.
Ik controleer of het verhaal van de man wel klopt. Ik ben geen hartchirurg dus moet even wat nazoekwerk doen. Op internet ben ik er al snel achter dat de LVAD inderdaad een apparaat is dat de hart ondersteunt. En dat je hart zonder dat ding niet klopt. De man moet gewoon ieder moment over zijn accu’s kunnen beschikken. In de cel kan dat niet.
“Die man kan hier niet blijven,” vertel ik aan de agent. Hij had ook al het vermoeden. Iemand die na het leeglopen van zijn accu theoretisch dood kan neervallen is best eng. Daar zit niemand op te wachten.
De agent gaat rondbellen. Een man die net een robbertje met zijn vrouw gevochten heeft, kan natuurlijk niet weer thuis afgezet worden. Gelukkig kan hij bij zijn broer terecht.
De man wordt – met LVAD en accu-trolley – in een dienstauto ‘geladen’. Dienders van de nachtdienst brengen hem thuis. Althans bijna thuis. Bij-zijn-broer-thuis.
Ik ga ook richting huis. Terug naar mijn bedje.
In de auto denk ik nog aan de man met zijn opmerkelijke hartapparaat. Zonder stroom zou hij dood neervallen. Continu twee accu’s onder zijn armen. Het is niet mis.
Toch was hij nog wel in staat om met zijn vrouw te vechten..
RSS-feed