De oude grijsaard kijkt beduusd voor zich uit. Met zijn 70 jaren is hij niet de standaard hulpbehoevende die ik op een politiebureau zie. Als ik binnenkom in de aangiftekamer kijkt hij vragend op met zijn grijsblauwe ogen. Hij is het allemaal een beetje kwijt.
De politie stond opeens naast zijn bed, vertelt hij me. Daar schrok hij nogal van. Hij kan zich alleen nog herinneren dat hij daarvoor jong vrouwelijk gezelschap had. Ze praatten en dronken samen wat. Het laatste drankje was wel erg bitter. Prompt viel hij in een diepe slaap.
De dame vertrok met zijn huisraad. Ze liet zich met een taxi wegvoeren van het huis van de oude man. Wegens de onraad die de taxichauffeur rook, trok hij na het afzetten van de jonge dame aan de bel bij de politie. Een hele inboedel met een klant mee verplaatsen vond hij toch niet helemaal gebruikelijk.
De politie ging na de melding naar het huis waar de vrouw was ingestapt. Er werd niet geopend, maar de politie wist de deur snel te forceren. De man lag in een zeer diepe slaap. Na lang schudden kwam hij weer een beetje bij. De politie nam hem mee naar het bureau voor uitleg van het gebeurde en voor eventuele aangifte.
Een van de agenten vraagt me of we bloed of urine kunnen verzamelen in de hoop dat er iets in gevonden wordt. Ik zoek na wat het beste is. Urine blijkt het in dit geval te zijn. Ik verzamel de urine en seal het zodat de politie het bewijsmateriaal naar het NFI kan sturen.
Inmiddels heeft de politie de identiteit van de vrouw achterhaald: een bekende die al vaker mannen heeft beroofd nadat ze wat GHB in hun drankje had gegoten. Ze is er ook al eens voor veroordeeld. Desalniettemin gaat ze na haar vrijlating gewoon verder volgens haar oude patroon.
Een paar weken later ben ik weer op hetzelfde bureau. Ik vraag of er nog wat in de urine is gevonden. “Ja, weer GHB,” vertelt een rechercheur me. “We hebben mazzel dat we er snel bij waren, dat GHB krijgen we bijna nooit te pakken.” Hij heeft inderdaad gelijk. GHB verdwijnt razendsnel uit je lijf. Aantonen is daardoor heel lastig. “Hij is er nog goed vanaf gekomen. Eentje van haar vorige zaak wist niet meer uit zijn GHB-coma te geraken.”
Arme man. De eenzame grijsaard vond het leven alleen ongezellig. Dat bewoog hem ertoe om met regelmaat vrouwen van lichte zeden langs te laten komen. Voor een praatje, voor wat gezelschap. In ruil voor wat geld en goederen.
Zijn laatste bezoekster nam daar geen genoegen mee.
En dat kostte hem bijna zijn leven….
De politie stond opeens naast zijn bed, vertelt hij me. Daar schrok hij nogal van. Hij kan zich alleen nog herinneren dat hij daarvoor jong vrouwelijk gezelschap had. Ze praatten en dronken samen wat. Het laatste drankje was wel erg bitter. Prompt viel hij in een diepe slaap.
De dame vertrok met zijn huisraad. Ze liet zich met een taxi wegvoeren van het huis van de oude man. Wegens de onraad die de taxichauffeur rook, trok hij na het afzetten van de jonge dame aan de bel bij de politie. Een hele inboedel met een klant mee verplaatsen vond hij toch niet helemaal gebruikelijk.
De politie ging na de melding naar het huis waar de vrouw was ingestapt. Er werd niet geopend, maar de politie wist de deur snel te forceren. De man lag in een zeer diepe slaap. Na lang schudden kwam hij weer een beetje bij. De politie nam hem mee naar het bureau voor uitleg van het gebeurde en voor eventuele aangifte.
Een van de agenten vraagt me of we bloed of urine kunnen verzamelen in de hoop dat er iets in gevonden wordt. Ik zoek na wat het beste is. Urine blijkt het in dit geval te zijn. Ik verzamel de urine en seal het zodat de politie het bewijsmateriaal naar het NFI kan sturen.
Inmiddels heeft de politie de identiteit van de vrouw achterhaald: een bekende die al vaker mannen heeft beroofd nadat ze wat GHB in hun drankje had gegoten. Ze is er ook al eens voor veroordeeld. Desalniettemin gaat ze na haar vrijlating gewoon verder volgens haar oude patroon.
Een paar weken later ben ik weer op hetzelfde bureau. Ik vraag of er nog wat in de urine is gevonden. “Ja, weer GHB,” vertelt een rechercheur me. “We hebben mazzel dat we er snel bij waren, dat GHB krijgen we bijna nooit te pakken.” Hij heeft inderdaad gelijk. GHB verdwijnt razendsnel uit je lijf. Aantonen is daardoor heel lastig. “Hij is er nog goed vanaf gekomen. Eentje van haar vorige zaak wist niet meer uit zijn GHB-coma te geraken.”
Arme man. De eenzame grijsaard vond het leven alleen ongezellig. Dat bewoog hem ertoe om met regelmaat vrouwen van lichte zeden langs te laten komen. Voor een praatje, voor wat gezelschap. In ruil voor wat geld en goederen.
Zijn laatste bezoekster nam daar geen genoegen mee.
En dat kostte hem bijna zijn leven….
RSS-feed