Na het bezoeken van een dronkaard hang ik nog wat rond op het bureau in Purmerend. “Nog een koffietje, doc?” Waarom ook niet…. De nachtdienst gaat op deze manier toch net wat sneller voorbij.
Na enige tijd komt er een melding binnen. Een opstootje in een club. Twee agenten springen op om snel naar het stadscentrum te rijden. “Zin om mee te rijden, doc?”
Nog voor ik het weet zit ik achterin een wagen met loeiende sirenes. Met een noodvaart rijden we naar de club waar het incident zich heeft voorgevallen. Waar ik nou precies heenrijd, weet ik niet eens. Ik lette niet op toen de melding binnenkwam. “Er is een gewonde bij, doc.”
De brede beveiligers maken plaatsen voor ons - door iedereen in de rij weg te dirigeren - zodat we snel naar binnen kunnen. Rechts in de hoek ligt een meisje op de grond met een theedoek op haar hoofd. Er ligt een enorme plas bloed om haar heen. Ik snel haar toe. Ze blijkt goed aanspreekbaar, bij bewustzijn, normale pols, kortom, geen aanwijzingen voor een shock of levensbedreigende toestand. Als ik de theedoek weghaal spuit er een straal bloed in mijn gezicht. Blijkbaar is er ergens een slagadertje geraakt.
Ik herken het letsel meteen. Een glasverwonding. Passend bij een glas dat in het gezicht gedrukt is. Ik druk de wond goed dicht. De ambulance is al onderweg en meer kan ik op dit moment niet doen. De bloeding, en de jongedame, in de gaten houden.
De politie praat inmiddels met de beveiligers en heeft een verdachte aangehouden. De beveiligers hadden dit meisje alvast voor de politie ‘veilig gesteld’.
De ambulancebroeders nemen de zorg over. Ik draag mijn bevindingen over en laat de broeders hun gang gaan. Ze nemen haar mee. In het ziekenhuis zal ze gehecht moeten worden.
Met de politie en de verdachte rijd ik mee terug naar het bureau. De dame is opvallend rustig en gaat zonder enig probleem mee in de auto.
Na fouillering en inboeking begint de jongedame te praten. Ze snapt dat ze meegenomen is maar vertelt dat de zaken toch anders liggen dan ze in eerste instantie lijken. Nu ik beter naar haar kijk zie ik dat haar gezicht onder de krassen zitten.
“Dat glas heb ik niet in het gezicht van dat meisje uitgedrukt. We kregen ruzie omdat ze openlijk mijn vriend, terwijl ik er naast stond, probeerde te versieren. Toen ik er wat van zei, werd ze enorm boos en viel mij aan. Ze haalde met haar lange nagels naar mijn gezicht uit. Ik probeerde haar weg te duwen. Dat lukte, maar vervolgens pakte ze een glas en probeerde mij te slaan. Ik weerde af met mijn arm en het glas kwam in haar eigen gezicht terecht.”
Ze toont haar arm. De wond op haar arm en de wonden in het gezicht passen bij haar verhaal.
Desalniettemin zit ze voorlopig nog vast.
Later druppelen getuigen van het incident op het bureau binnen. Iedereen bevestigt het verhaal van de verdachte.
Dag in, dag uit houden arrestanten pleidooien over hun onschuld, hun onterechte vrijheidsberoving en het onrecht dat ze aangedaan wordt. Ook tegenover mij. Bijna altijd denk ik ‘ja hoor, tuurlijk, de duizendste onschuldige arrestant’ die ik zie….
Maar soms spreekt een verdachte gewoon de waarheid.
Geinspireerd door de zaak Ina Post en vele andere gerechtelijke dwalingen
Vrijspraak voor Ina Post - Nos nieuwsbericht
Waarheidsvinding - website van voormalig rechercheur Gosewehr en psycholoog Timmerman
BLOG Pauline Veen Eenvandaag - Is Henk Haalboom de volgende rechterlijke dwaling? @paulineveen
Na enige tijd komt er een melding binnen. Een opstootje in een club. Twee agenten springen op om snel naar het stadscentrum te rijden. “Zin om mee te rijden, doc?”
Nog voor ik het weet zit ik achterin een wagen met loeiende sirenes. Met een noodvaart rijden we naar de club waar het incident zich heeft voorgevallen. Waar ik nou precies heenrijd, weet ik niet eens. Ik lette niet op toen de melding binnenkwam. “Er is een gewonde bij, doc.”
De brede beveiligers maken plaatsen voor ons - door iedereen in de rij weg te dirigeren - zodat we snel naar binnen kunnen. Rechts in de hoek ligt een meisje op de grond met een theedoek op haar hoofd. Er ligt een enorme plas bloed om haar heen. Ik snel haar toe. Ze blijkt goed aanspreekbaar, bij bewustzijn, normale pols, kortom, geen aanwijzingen voor een shock of levensbedreigende toestand. Als ik de theedoek weghaal spuit er een straal bloed in mijn gezicht. Blijkbaar is er ergens een slagadertje geraakt.
Ik herken het letsel meteen. Een glasverwonding. Passend bij een glas dat in het gezicht gedrukt is. Ik druk de wond goed dicht. De ambulance is al onderweg en meer kan ik op dit moment niet doen. De bloeding, en de jongedame, in de gaten houden.
De politie praat inmiddels met de beveiligers en heeft een verdachte aangehouden. De beveiligers hadden dit meisje alvast voor de politie ‘veilig gesteld’.
De ambulancebroeders nemen de zorg over. Ik draag mijn bevindingen over en laat de broeders hun gang gaan. Ze nemen haar mee. In het ziekenhuis zal ze gehecht moeten worden.
Met de politie en de verdachte rijd ik mee terug naar het bureau. De dame is opvallend rustig en gaat zonder enig probleem mee in de auto.
Na fouillering en inboeking begint de jongedame te praten. Ze snapt dat ze meegenomen is maar vertelt dat de zaken toch anders liggen dan ze in eerste instantie lijken. Nu ik beter naar haar kijk zie ik dat haar gezicht onder de krassen zitten.
“Dat glas heb ik niet in het gezicht van dat meisje uitgedrukt. We kregen ruzie omdat ze openlijk mijn vriend, terwijl ik er naast stond, probeerde te versieren. Toen ik er wat van zei, werd ze enorm boos en viel mij aan. Ze haalde met haar lange nagels naar mijn gezicht uit. Ik probeerde haar weg te duwen. Dat lukte, maar vervolgens pakte ze een glas en probeerde mij te slaan. Ik weerde af met mijn arm en het glas kwam in haar eigen gezicht terecht.”
Ze toont haar arm. De wond op haar arm en de wonden in het gezicht passen bij haar verhaal.
Desalniettemin zit ze voorlopig nog vast.
Later druppelen getuigen van het incident op het bureau binnen. Iedereen bevestigt het verhaal van de verdachte.
Dag in, dag uit houden arrestanten pleidooien over hun onschuld, hun onterechte vrijheidsberoving en het onrecht dat ze aangedaan wordt. Ook tegenover mij. Bijna altijd denk ik ‘ja hoor, tuurlijk, de duizendste onschuldige arrestant’ die ik zie….
Maar soms spreekt een verdachte gewoon de waarheid.
Geinspireerd door de zaak Ina Post en vele andere gerechtelijke dwalingen
Vrijspraak voor Ina Post - Nos nieuwsbericht
Waarheidsvinding - website van voormalig rechercheur Gosewehr en psycholoog Timmerman
BLOG Pauline Veen Eenvandaag - Is Henk Haalboom de volgende rechterlijke dwaling? @paulineveen
RSS-feed