Ik loop de cel in om een jonge man te onderzoeken. De begin-twintiger is gigantisch onderuit gegaan met zijn scooter. Hij zit onder de schaafwonden. Ze zitten zelfs op zijn buik en het vocht druppelt er langzaam uit. De verwondingen zijn niet mis.
Wat er precies gebeurd is, is mij niet geheel duidelijk. Wel heeft de politie me verteld dat er een achtervolging was geweest en dat mijn patiënt een schietgrage gozer is.
Ik bekijk zijn verwondingen en onderzoek hem. Hij is rustig en vriendelijk tegen me. Je zou niet zeggen dat hij zich nog maar net van een wapen bediende. Opeens heeft de arrestentenverzorger, die achter me staat, iets anders te doen. “Ben zo terug", hoor ik hem nog roepen terwijl hij wegloopt en de zware metalen deur achter mij sluit.
Ik kijk verbaasd om. ‘Ben zo terug??’
Inmiddels sta ik alleen in de cel met de voormalig gewapende jongeman. Ook hij kijkt verbaasd. Ik voel me niet bedreigd of geïntimideerd. Hij maakt ook geen enkele aanstalten om ook maar iets te gaan doen.
“Zo, dat ze jou zomaar met mij hier achterlaten.,” zegt hij. “En dat je dat durft.” Zijn opmerkingen zijn treffend.
Gelukkig klonk er alleen maar verbazing in door.
Na een minuut komt de arrestantenverzorger weer terug. Hij heeft duidelijk nog niet veel kaas van dit werk gegeten.
Ik ga de cel uit.
Na de eerste schrik, kan ik er weer om lachen.
Zelfs de ‘boef’ vond het raar dat ik alleen met hem in de cel werd gelaten….
Wat er precies gebeurd is, is mij niet geheel duidelijk. Wel heeft de politie me verteld dat er een achtervolging was geweest en dat mijn patiënt een schietgrage gozer is.
Ik bekijk zijn verwondingen en onderzoek hem. Hij is rustig en vriendelijk tegen me. Je zou niet zeggen dat hij zich nog maar net van een wapen bediende. Opeens heeft de arrestentenverzorger, die achter me staat, iets anders te doen. “Ben zo terug", hoor ik hem nog roepen terwijl hij wegloopt en de zware metalen deur achter mij sluit.
Ik kijk verbaasd om. ‘Ben zo terug??’
Inmiddels sta ik alleen in de cel met de voormalig gewapende jongeman. Ook hij kijkt verbaasd. Ik voel me niet bedreigd of geïntimideerd. Hij maakt ook geen enkele aanstalten om ook maar iets te gaan doen.
“Zo, dat ze jou zomaar met mij hier achterlaten.,” zegt hij. “En dat je dat durft.” Zijn opmerkingen zijn treffend.
Gelukkig klonk er alleen maar verbazing in door.
Na een minuut komt de arrestantenverzorger weer terug. Hij heeft duidelijk nog niet veel kaas van dit werk gegeten.
Ik ga de cel uit.
Na de eerste schrik, kan ik er weer om lachen.
Zelfs de ‘boef’ vond het raar dat ik alleen met hem in de cel werd gelaten….
RSS-feed