“Kun je naar de grachten komen? We hebben een man dood in zijn huis aangetroffen.” De bovenbuurman had al een tijd niets meer van de heer B gehoord of gezien en heeft uit bezorgdheid de politie gealarmeerd. Politie en recherche staan al binnen in het kleine, pittoreske grachtenwoninkje. Nu ik me bij hen voeg, is de woning echt vol.
De woning is ingericht met donkerkleurige eiken meubelen. Het is er vrij netjes en geordend. Het arme oude baasje ligt op zijn buik naast zijn bed. Wakker wordt hij niet meer. “Wat denk je doc? Natuurlijk overleden?” De rechercheur rolt – al vragend – rustig zijn sjekkie.
Ik weet het nog niet. Aan de man is bij schouw niets bijzonders te vinden. Tijd voor een zoektocht door het huis naar medicijnen. Meestal levert het opentrekken van laatjes, kastjes op strategische plekken al snel de benodigde informatie op. Na een rondje badkamer, keuken, slaapkamer sta ik nog steeds met lege handen. Gebruikt hij dan – met zijn 83 jaar – helemaal niks?
Opnieuw naar de badkamer. Nog een keer alle kastjes open. Geen resultaat. Als ik me omdraai zie ik een dichtgesnoerd tasje aan de deur hangen. Geen logische plek voor medicatie, maar je weet het maar nooit. Eenmaal geopend lach ik hard van binnen. Een tas vol met gedragen strings! In alle kleuren van de regenboog.
De verdere zoektocht levert geen medicijnen op. Ik geef na onderzoek een natuurlijk overlijden af en maak de rokende rechercheur blij met een A-verklaring. Via een smal kronkelend trappetje daal ik af naar de Amsterdamse gracht. Lopend naar mijn auto kan ik alleen maar lachen. Gelukkig had die oude snoeperd nog wel lol in zijn laatste levensdagen!
De woning is ingericht met donkerkleurige eiken meubelen. Het is er vrij netjes en geordend. Het arme oude baasje ligt op zijn buik naast zijn bed. Wakker wordt hij niet meer. “Wat denk je doc? Natuurlijk overleden?” De rechercheur rolt – al vragend – rustig zijn sjekkie.
Ik weet het nog niet. Aan de man is bij schouw niets bijzonders te vinden. Tijd voor een zoektocht door het huis naar medicijnen. Meestal levert het opentrekken van laatjes, kastjes op strategische plekken al snel de benodigde informatie op. Na een rondje badkamer, keuken, slaapkamer sta ik nog steeds met lege handen. Gebruikt hij dan – met zijn 83 jaar – helemaal niks?
Opnieuw naar de badkamer. Nog een keer alle kastjes open. Geen resultaat. Als ik me omdraai zie ik een dichtgesnoerd tasje aan de deur hangen. Geen logische plek voor medicatie, maar je weet het maar nooit. Eenmaal geopend lach ik hard van binnen. Een tas vol met gedragen strings! In alle kleuren van de regenboog.
De verdere zoektocht levert geen medicijnen op. Ik geef na onderzoek een natuurlijk overlijden af en maak de rokende rechercheur blij met een A-verklaring. Via een smal kronkelend trappetje daal ik af naar de Amsterdamse gracht. Lopend naar mijn auto kan ik alleen maar lachen. Gelukkig had die oude snoeperd nog wel lol in zijn laatste levensdagen!
RSS-feed