Vandaag ontving ik een mail met een terechte vraag: hoe zit het nu met de privacy van de mensen over wie je schrijft. Je patienten, de overledenen en ieder ander waar je over schrijft.
Die mensen hebben immers ook recht op hun privacy. Helemaal waar. En daar heb ik ook aan gedacht. En daar blijf ik aan denken.
Vooralsnog heb ik niet toegelicht hoe ik probeer die privacy te waarborgen. Ten eerste doe ik dit werk nu al meer dan twee jaar. Ik heb bewust besloten om een tijd te wachten voordat ik mijn ervaringen op zou gaan schrijven. De reden dat ik hiervoor heb gekozen is omdat de tand des tijds dan al een klein beetje van het werk zou doen: met het verstrijken van de tijd slijt de actualiteit van de verhalen. En hopelijk daarmee ook de herkenbaarheid.
Verder verander ik leeftijden, nationaliteiten en – als het lukt – geslachten van wie ik gezien heb. Ook daarmee hoop ik herkenbaarheid te reduceren. Daarnaast is een deel van de mensen die ik zie tijdelijk in Nederland, voor een bezoekje aan onze hoofdstad. Zij zullen zich, tenzij zij de Nederlandse taal beheersen, niet snel herkennen.
Als laatste strategie in het verminderen van de herkenbaarheid kan ik het samenbreien van mijn belevenissen noemen. Veel van mijn verhalen zijn inmiddels samensmeltingen van wat ik meegemaakt heb. Het komt dicht in de buurt van mijn belevenis, maar ging niet exact zo in werkelijkheid. Ook kleine details waarin een persoon zich zou kunnen herkennen, zoals lokatie van verwondingen, pas ik aan.
Al met al hoop ik de herkenbaarheid zo veel mogelijk gereduceerd te hebben. Ik hoop dat niemand zich herkent. Mocht dit wel zo zijn, dan verwijder ik het stuk meteen.
Niet over mijn werk schrijven, om deze reden, lijkt mij zonde. Ik probeer een kijkje te geven in de bijzondere wereld van gezondheid en justitie en ik wil de menselijke kant van arrestanten naar voren laten komen. En de menselijke kant van politie, het politiewerk en mijn werk.
Vandaar mijn besluit om op deze wijze over mijn werk te schrijven.
Ik hoop – en denk – dat ik er goed mee doe.
Die mensen hebben immers ook recht op hun privacy. Helemaal waar. En daar heb ik ook aan gedacht. En daar blijf ik aan denken.
Vooralsnog heb ik niet toegelicht hoe ik probeer die privacy te waarborgen. Ten eerste doe ik dit werk nu al meer dan twee jaar. Ik heb bewust besloten om een tijd te wachten voordat ik mijn ervaringen op zou gaan schrijven. De reden dat ik hiervoor heb gekozen is omdat de tand des tijds dan al een klein beetje van het werk zou doen: met het verstrijken van de tijd slijt de actualiteit van de verhalen. En hopelijk daarmee ook de herkenbaarheid.
Verder verander ik leeftijden, nationaliteiten en – als het lukt – geslachten van wie ik gezien heb. Ook daarmee hoop ik herkenbaarheid te reduceren. Daarnaast is een deel van de mensen die ik zie tijdelijk in Nederland, voor een bezoekje aan onze hoofdstad. Zij zullen zich, tenzij zij de Nederlandse taal beheersen, niet snel herkennen.
Als laatste strategie in het verminderen van de herkenbaarheid kan ik het samenbreien van mijn belevenissen noemen. Veel van mijn verhalen zijn inmiddels samensmeltingen van wat ik meegemaakt heb. Het komt dicht in de buurt van mijn belevenis, maar ging niet exact zo in werkelijkheid. Ook kleine details waarin een persoon zich zou kunnen herkennen, zoals lokatie van verwondingen, pas ik aan.
Al met al hoop ik de herkenbaarheid zo veel mogelijk gereduceerd te hebben. Ik hoop dat niemand zich herkent. Mocht dit wel zo zijn, dan verwijder ik het stuk meteen.
Niet over mijn werk schrijven, om deze reden, lijkt mij zonde. Ik probeer een kijkje te geven in de bijzondere wereld van gezondheid en justitie en ik wil de menselijke kant van arrestanten naar voren laten komen. En de menselijke kant van politie, het politiewerk en mijn werk.
Vandaar mijn besluit om op deze wijze over mijn werk te schrijven.
Ik hoop – en denk – dat ik er goed mee doe.
RSS-feed