“We hebben een zwangere zitten, kun je even langskomen?” hoor ik aan de andere kant van de lijn. De – tevens verslaafde – zwangere zou in haar zij een stomp hebben gehad. Ze maakt zich zorgen om haar kindje.
Het valt me mee dat er ditmaal een echte reden is voor mijn komst. Voor iedere zwangere vrouw word ik gebeld. Ook die zonder klachten. Ook die heel vroeg in de zwangerschap. Ons standaardrepliek: zwangerschap is GEEN ziekte. Het is een natuurlijk proces. Dat wordt regelmatig vergeten.
De vrouw wijst me aan waar zij een stomp heeft gehad. Gelukkig zit ze nog heel vroeg in de zwangerschap, zo omstreeks tien weken. De baarmoeder staat bij lange na nog niet zo hoog in de (onder)buik. De buik is bij onderzoek in orde. Er is geen bloedverlies en geen krampende pijn. Overleg met de gynaecoloog levert een afwachtend beleid op. Zowel hij als ik schatten de kans op een spontane abortus zeer laag tot gering.
Ik baal alleen dat mijn zwangerschapstesten op zijn. Iedere zwangere controleer ik standaard op de daadwerkelijke aanwezigheid van de zwangerschap. In een meerderheid van de gevallen blijken de dames dan niet zwanger te zijn. Of gebrek aan kennis of een hoop op invrijheidstelling dit verschijnsel nu veroorzaakt, kan ik niet zeggen. Op basis van mijn ervaring zou ik zeggen een combinatie van beiden. Sommige meiden denken echt zwanger te worden van de lucht, slimme dames denken mij slim af te zijn en hopen op een enkeltje ziekenhuis.
Na het overleg met de gynaecoloog verstrek ik paracetamol aan de zwangere. Ze had gevraagd om iets tegen de pijn. Ik stel haar gerust en leg uit dat het gevaar voor haar ongeborene gering is. Ze lijkt iets geruster.
Aan het eind van mijn dienst voer ik mijn verrichting in ons systeem in. De zwangere blijkt geen onbekende van de politie te zijn. In het afgelopen jaar zijn we zo’n tien maal bij mevrouw geroepen.
En iedere keer bleek ze zwanger te zijn.
Met een zwangerschapsduur van tien a twaalf weken.
Nu baal ik alleen maar nog meer dat mijn testen op waren…
Extra:
Momenteel draait in de bioscoop een Franse film over een verslaafde zwangere - Le Refuge
Het valt me mee dat er ditmaal een echte reden is voor mijn komst. Voor iedere zwangere vrouw word ik gebeld. Ook die zonder klachten. Ook die heel vroeg in de zwangerschap. Ons standaardrepliek: zwangerschap is GEEN ziekte. Het is een natuurlijk proces. Dat wordt regelmatig vergeten.
De vrouw wijst me aan waar zij een stomp heeft gehad. Gelukkig zit ze nog heel vroeg in de zwangerschap, zo omstreeks tien weken. De baarmoeder staat bij lange na nog niet zo hoog in de (onder)buik. De buik is bij onderzoek in orde. Er is geen bloedverlies en geen krampende pijn. Overleg met de gynaecoloog levert een afwachtend beleid op. Zowel hij als ik schatten de kans op een spontane abortus zeer laag tot gering.
Ik baal alleen dat mijn zwangerschapstesten op zijn. Iedere zwangere controleer ik standaard op de daadwerkelijke aanwezigheid van de zwangerschap. In een meerderheid van de gevallen blijken de dames dan niet zwanger te zijn. Of gebrek aan kennis of een hoop op invrijheidstelling dit verschijnsel nu veroorzaakt, kan ik niet zeggen. Op basis van mijn ervaring zou ik zeggen een combinatie van beiden. Sommige meiden denken echt zwanger te worden van de lucht, slimme dames denken mij slim af te zijn en hopen op een enkeltje ziekenhuis.
Na het overleg met de gynaecoloog verstrek ik paracetamol aan de zwangere. Ze had gevraagd om iets tegen de pijn. Ik stel haar gerust en leg uit dat het gevaar voor haar ongeborene gering is. Ze lijkt iets geruster.
Aan het eind van mijn dienst voer ik mijn verrichting in ons systeem in. De zwangere blijkt geen onbekende van de politie te zijn. In het afgelopen jaar zijn we zo’n tien maal bij mevrouw geroepen.
En iedere keer bleek ze zwanger te zijn.
Met een zwangerschapsduur van tien a twaalf weken.
Nu baal ik alleen maar nog meer dat mijn testen op waren…
Extra:
Momenteel draait in de bioscoop een Franse film over een verslaafde zwangere - Le Refuge
RSS-feed