De begeleidster van de daklozenopvang heeft de meldkamer gebeld. Ze maakt zich zorgen om een van de daklozen. Volgens haar is hij plotseling doof. Hij is door de ambulance afgezet bij de opvang nadat hij onwel was geraakt. Ze vertrouwt de boel niet en zou graag willen dat ik langskom.
Ik rijd naar de lokatie in het centrum. Hoewel ik de bouwkeet wel duizend keer gepasseerd ben, is het me nooit opgevallen dat er een daklozenopvang gehuisvest is. De kunstzinnige – met mooie graffiti bespoten – keet trekt de aandacht niet. Misschien wel omdat de buitenkant zo kleurrijk en markant is. Dat er binnen iets gebeurt, gaat totaal aan je voorbij.
De begeleiders vragen de man om naar hun kantoortje te komen. Hij kan me inderdaad moeilijk verstaan. Hij weet niet precies meer hoe hij bij de opvang terecht gekomen is. Hij herinnert zich te zijn gevallen in de Bilderdijkstraat. Daarna is hij het een beetje kwijt.
Al vragend valt me op dat dhr een chique accent heeft. Dom is hij zeker ook niet. “Ja, dokter, vroeger was ik werkzaam in de farmaceutische industrie.” Dat verklaart een boel. Hoe hij aan lager wal geraakt is, wordt mij niet duidelijk.
Ik vraag de beste man om zijn schoenen uit te doen. Ik verricht een neurologisch onderzoek en wil zijn voetzoolreflexen testen. Tot mijn verbazing heeft hij geen tenen meer. Ze zijn er allemaal af. Hij ziet mij naar zijn tenen kijken.
“Mijn tenen zijn er afgevroren. Dat komt omdat ik altijd buiten slaap, ongeacht de temperatuur. De politie weet waar ik slaap en laat me lekker met rust. Ze weten dat ik meteen de boel in de gaten houd.”
Ik ben verbaasd dat hij altijd buiten slaapt. “Slaapt u dan echt nooit binnen in de opvang? U kunt toch gewoon een nachtje in opvang slapen, zoals hier?”
Hij schudt hevig zijn hoofd.
“Nee, ik ben niet zoals die gasten hier. Dat zijn ‘wannabe-daklozen’."
Ik wist niet dat er ook een hierarchie onder daklozen bestond…
Meer info over de lokatie (bouwkeet) het stoelenproject: www.stoelenproject.nl
Ik rijd naar de lokatie in het centrum. Hoewel ik de bouwkeet wel duizend keer gepasseerd ben, is het me nooit opgevallen dat er een daklozenopvang gehuisvest is. De kunstzinnige – met mooie graffiti bespoten – keet trekt de aandacht niet. Misschien wel omdat de buitenkant zo kleurrijk en markant is. Dat er binnen iets gebeurt, gaat totaal aan je voorbij.
De begeleiders vragen de man om naar hun kantoortje te komen. Hij kan me inderdaad moeilijk verstaan. Hij weet niet precies meer hoe hij bij de opvang terecht gekomen is. Hij herinnert zich te zijn gevallen in de Bilderdijkstraat. Daarna is hij het een beetje kwijt.
Al vragend valt me op dat dhr een chique accent heeft. Dom is hij zeker ook niet. “Ja, dokter, vroeger was ik werkzaam in de farmaceutische industrie.” Dat verklaart een boel. Hoe hij aan lager wal geraakt is, wordt mij niet duidelijk.
Ik vraag de beste man om zijn schoenen uit te doen. Ik verricht een neurologisch onderzoek en wil zijn voetzoolreflexen testen. Tot mijn verbazing heeft hij geen tenen meer. Ze zijn er allemaal af. Hij ziet mij naar zijn tenen kijken.
“Mijn tenen zijn er afgevroren. Dat komt omdat ik altijd buiten slaap, ongeacht de temperatuur. De politie weet waar ik slaap en laat me lekker met rust. Ze weten dat ik meteen de boel in de gaten houd.”
Ik ben verbaasd dat hij altijd buiten slaapt. “Slaapt u dan echt nooit binnen in de opvang? U kunt toch gewoon een nachtje in opvang slapen, zoals hier?”
Hij schudt hevig zijn hoofd.
“Nee, ik ben niet zoals die gasten hier. Dat zijn ‘wannabe-daklozen’."
Ik wist niet dat er ook een hierarchie onder daklozen bestond…
Meer info over de lokatie (bouwkeet) het stoelenproject: www.stoelenproject.nl
RSS-feed