“Onze gedetineerde heeft in de isoleercel een aantal schroefjes uit de muur gedraaid en zegt dat hij ze op heeft gegeten. We kunnen inderdaad geen schroeven meer vinden in de isoleercel. Wat nu te doen?”
Een bijzonder begin van een van mijn diensten. Overleg met de gastroenteroloog levert mij de oplossing. Ik mag hem insturen voor een rontgenfoto en zo nodig gaat hij de boel er met een scoop uitvissen. Mijn dank is groot, zoiets lijkt mij met kleine schroefjes geen eenvoudige klus.
“Kun je komen kijken naar de dealer die we net aangehouden hebben? Tijdens de aanhouding heeft hij wat bolletjes ingeslikt. Waarschijnlijk coke.”
Na wat haastig uitzoekwerk heb ik de dodelijke orale dosis van cocaine gevonden. Die blijkt relatief laag te zijn. Als een speer rijd ik richting het bureau, ondertussen bellend met een specialist die hopelijk meer ervaring met orale overdosis heeft dan ik. Dit blijkt echter niet het geval. Erger nog, ik blijk meer ervaring, kennis en kunde op dit vlak te hebben dan ik had verwacht. Gelukkig ben ik al bijna op het bureau aangekomen om de situatie zelf in te schatten.
De dealer, zojuist van de Wallen afgetrokken, zit er rustig bij. Bij onderzoek geen tekenen van een overdosis coke. Mijn vragen wimpelt hij af. “Ik wil weg hier, wanneer mag ik weg?” Ik leg hem uit dat ik daar niet over ga, aangezien ik niet bij de politie werk. “Wat heb je nu geslikt? Ik heb begrepen dat je straatwaar hebt ingenomen." "Ah, dat was nepdope. Mag ik nu naar huis?” De agent vertelt dat hij nog echt eventjes moet blijven. Ik loop opgelucht weg.
Waar mensen toe in staat zijn in gevangenschap is absoluut verbazingwekkend. Het onmogelijke wordt mogelijk. Mensen blijken eindeloos creatief te zijn als je ze insluit. Ondanks alle maatregelen die preventief worden getroffen weten mensen zich alsnog te verwonden. Dekens die met geen mogelijkheid uiteen te trekken zijn, worden in tweeen gescheurd. Schroeven uit de muur gedraaid. Kit tussen het raampje en de cel uitgepulkt en ingeslikt. Plastic bestek en tandenborstels omgebouwd tot wapens of gebruikt als zelfverwondingsmedium. Drenkelingenpakken blijken opeens te fungeren als strop. Handenalcohol blijkt opeens een lekker drankje te zijn.
Het handboek ‘standaardproblemen bij gedetineerden’ moet nog geschreven worden. Gezien de uitzonderlijkheid van de situaties waar ik tegen aanloop, ben ik (vanuit mijn basisopleiding) niet opgeleid hoe en wat precies te doen. Gelukkig kom je met logisch denken, de juiste hulp en advies inroepen al een heel eind.
Toch loop ik nog steeds tegen situaties waarvan ik dacht dat het niet mogelijk zou zijn. Dat het het vermogen van mensen te buiten gaat.
Het tegendeel is waar.
Het onmogelijke is mogelijk.
Een bijzonder begin van een van mijn diensten. Overleg met de gastroenteroloog levert mij de oplossing. Ik mag hem insturen voor een rontgenfoto en zo nodig gaat hij de boel er met een scoop uitvissen. Mijn dank is groot, zoiets lijkt mij met kleine schroefjes geen eenvoudige klus.
“Kun je komen kijken naar de dealer die we net aangehouden hebben? Tijdens de aanhouding heeft hij wat bolletjes ingeslikt. Waarschijnlijk coke.”
Na wat haastig uitzoekwerk heb ik de dodelijke orale dosis van cocaine gevonden. Die blijkt relatief laag te zijn. Als een speer rijd ik richting het bureau, ondertussen bellend met een specialist die hopelijk meer ervaring met orale overdosis heeft dan ik. Dit blijkt echter niet het geval. Erger nog, ik blijk meer ervaring, kennis en kunde op dit vlak te hebben dan ik had verwacht. Gelukkig ben ik al bijna op het bureau aangekomen om de situatie zelf in te schatten.
De dealer, zojuist van de Wallen afgetrokken, zit er rustig bij. Bij onderzoek geen tekenen van een overdosis coke. Mijn vragen wimpelt hij af. “Ik wil weg hier, wanneer mag ik weg?” Ik leg hem uit dat ik daar niet over ga, aangezien ik niet bij de politie werk. “Wat heb je nu geslikt? Ik heb begrepen dat je straatwaar hebt ingenomen." "Ah, dat was nepdope. Mag ik nu naar huis?” De agent vertelt dat hij nog echt eventjes moet blijven. Ik loop opgelucht weg.
Waar mensen toe in staat zijn in gevangenschap is absoluut verbazingwekkend. Het onmogelijke wordt mogelijk. Mensen blijken eindeloos creatief te zijn als je ze insluit. Ondanks alle maatregelen die preventief worden getroffen weten mensen zich alsnog te verwonden. Dekens die met geen mogelijkheid uiteen te trekken zijn, worden in tweeen gescheurd. Schroeven uit de muur gedraaid. Kit tussen het raampje en de cel uitgepulkt en ingeslikt. Plastic bestek en tandenborstels omgebouwd tot wapens of gebruikt als zelfverwondingsmedium. Drenkelingenpakken blijken opeens te fungeren als strop. Handenalcohol blijkt opeens een lekker drankje te zijn.
Het handboek ‘standaardproblemen bij gedetineerden’ moet nog geschreven worden. Gezien de uitzonderlijkheid van de situaties waar ik tegen aanloop, ben ik (vanuit mijn basisopleiding) niet opgeleid hoe en wat precies te doen. Gelukkig kom je met logisch denken, de juiste hulp en advies inroepen al een heel eind.
Toch loop ik nog steeds tegen situaties waarvan ik dacht dat het niet mogelijk zou zijn. Dat het het vermogen van mensen te buiten gaat.
Het tegendeel is waar.
Het onmogelijke is mogelijk.
RSS-feed