First responder. Een mooie Engelse dure naam. Voor zij die als eerste ter plaatse zijn. Ik schijn daar ook onder te vallen. Hoewel de ‘eer’ meer toekomt aan huisartsen, politie, brandweer en ambulancebroeders.
Als een van de eerste ter plaatse zijn, betekent ook al het ‘nieuws’ weten voor het nieuws is. Een vreemde gewaarwording. Een brand, een uit de hand gelopen ruzie, een zelfdoding of in het extreemste geval een moord. De politie was erbij. De brandweer was erbij. De ambulance kwam. Ik was erbij.
De rest van de wereld wordt pas later deelgenoot van wat wij als eerste ‘mogen’ zien. Soms de dag erop, soms twee dagen later en af en toe komt er geen enkel nieuwsbericht van het door ons meegemaakte voorbij.
Vooral dat laatste is vreemd. Zeker bij extreme zaken. Hoe kan het geruisloos voorbij gaan dat iemand zichzelf in de openbare ruimte in brand steekt? En nee, niet in een weiland waar niemand het zag. Wie bericht er over de talloze naamloze anonieme stadsbewoners die op een dag hun huis niet meer uit komen? Niemand, op de stadsdichter na.
Bij het nieuws zijn voor het nieuws nieuws is. Ik blijf het raar vinden. Dagen later teruglezen wat voor jou al is geweest. Tegelijk een enorm privilege. Helaas ook moeilijk te delen met anderen.
Wat nu wel en niet nieuwswaardig is, zal ik waarschijnlijk wel nooit bevatten. Of misschien wel nieuwswaardig, maar toch zijn weg naar de media niet weet te vinden.
Het media-mysteria zal ik nooit oplossen.
Wel was ik blij laatst te ontdekken dat een kleine groep die buiten (het media?) schot blijft, zijn laatste eer toch nog per digitaal medium krijgt…
Van de stadsdichter.
Stadsdichter Amsterdam - website van de stadsdichter van Amsterdam - die laat zien dat het vak van stadsdichter veel meer inhoudt dan het schrijven van een 'eenvoudig gedicht'
Als een van de eerste ter plaatse zijn, betekent ook al het ‘nieuws’ weten voor het nieuws is. Een vreemde gewaarwording. Een brand, een uit de hand gelopen ruzie, een zelfdoding of in het extreemste geval een moord. De politie was erbij. De brandweer was erbij. De ambulance kwam. Ik was erbij.
De rest van de wereld wordt pas later deelgenoot van wat wij als eerste ‘mogen’ zien. Soms de dag erop, soms twee dagen later en af en toe komt er geen enkel nieuwsbericht van het door ons meegemaakte voorbij.
Vooral dat laatste is vreemd. Zeker bij extreme zaken. Hoe kan het geruisloos voorbij gaan dat iemand zichzelf in de openbare ruimte in brand steekt? En nee, niet in een weiland waar niemand het zag. Wie bericht er over de talloze naamloze anonieme stadsbewoners die op een dag hun huis niet meer uit komen? Niemand, op de stadsdichter na.
Bij het nieuws zijn voor het nieuws nieuws is. Ik blijf het raar vinden. Dagen later teruglezen wat voor jou al is geweest. Tegelijk een enorm privilege. Helaas ook moeilijk te delen met anderen.
Wat nu wel en niet nieuwswaardig is, zal ik waarschijnlijk wel nooit bevatten. Of misschien wel nieuwswaardig, maar toch zijn weg naar de media niet weet te vinden.
Het media-mysteria zal ik nooit oplossen.
Wel was ik blij laatst te ontdekken dat een kleine groep die buiten (het media?) schot blijft, zijn laatste eer toch nog per digitaal medium krijgt…
Van de stadsdichter.
Stadsdichter Amsterdam - website van de stadsdichter van Amsterdam - die laat zien dat het vak van stadsdichter veel meer inhoudt dan het schrijven van een 'eenvoudig gedicht'
RSS-feed