Het liep echter anders. Op een lange vlucht, starend naar een sneeuwbeeld waarop een film te zien zou moeten zijn, slaat de verveling al snel in. Na wat aangeboden versnaperingen, frisdrank en uiteindelijk echte dank besloot ik mijn aangeboden baileys aan te vullen met die uit mijn flacon. Om er daarna nog een paar in te schenken. Manlief ook een paar, en de flacon was op een gegeven moment leeg.
De avond brak aan en ik dommelde heerlijk in. Pas tegen de tijd dat de daling inzette, werd ik weer wakker. Ik was in mijn nopjes met mijn goed gekozen plek. Vooraan bij de nooduitgang. Dat betekent vijf centimeter extra beenruimte en die kan ik goed gebruiken. Opeens zie ik vanuit mijn ooghoek een nors kijkende stewardess. De daling gaat beginnen en ik moet mijn berg spullen van de lege stoel naast mij weghalen. Op de twee stoelen rechts van mij zit niemand. Als ik slaapdronken haar opdracht probeer uit te voeren, valt haar oog op mijn flacon baileys. Of die leeg is.
Ja die is leeg. Helaas. "Er mag bij de nooduitgang niet gedronken worden. Weg van deze rij stoelen. Ga maar naar de stoelen twee rijen hierachter." Ik ben totaal verbaasd. Zelfs slaapdronken realiseer ik me dat dit werkelijk nergens over gaat. De drank is de avond ervoor genuttigd. De drank werd ook door de stewardessen zelf aan ons aangereikt. Ik word weggejaagd alsof een of andere vieze alcoholist. Shaming me for drinking.
Ik raap mijn spullen bijeen en ga verderop zitten. Ik snap er niks van. Heb ik die stewardessen soms - onwetend - op de kast gejaagd?
Boos bedenk ik me allerlei revanche-scenario's voor Air Berlin. En voor de stewardess.
Ik stap uit. Ik ben op mijn vakantiebestemming.
Opeens begrijp beter hoe al die alcoholisten in de stad zich moeten voelen….
CSI DOKTER IS ER TWEE WEEKJES TUSSENUIT! TOT OVER TWEE WEKEN!