Als de medicijnen niet in originele verpakking met apotheekstickers zit, wordt beoordeling wat dat witte, blauwe of rode pilletje nu daadwerkelijk is, een lastige klus. Een bloeddrukverlager of stiekem toch een XTC-pil? Het verschil is aan de buitenkant niet te zien. Wie onder mijn supervisie een XTC-pil verstrekt krijgt, heeft met mijn toestemming drugs gekregen. Toch niet helemaal iets waar ik nu al die jaren voor gestudeerd heb.
“Kom eens kijken doc, mag ik dit verstrekken aan de arrestant?” vroeg een arrestantenverzorger mij laatst toen ik op het politiebureau op een nieuwe melding aan het wachten was. Tot mijn verbazing kreeg ik een plastic ketchupfles in mijn handen geduwd. Eenmaal geopend bleek de fles tot de rand gevuld met veelkleurige capsules. Schijnbaar voor de dakloze arrestant een handige manier om al zijn HIV-remmers makkelijk bij zich te houden. Tot mijn genoegen zijn deze pillen vrij uniek en specifiek qua uiterlijk en was verstrekking geen probleem.
Soms loopt het echter anders. Een arrestant zette het bureau op zijn kop om zijn visolie capsules te krijgen. Hoognodig volgens hem. Niet zo heel hoognodig volgens ons. Naarmate de tijd verstreek, werd man toenemend obstinaat, tot het punt dat hij het nodig vond om zijn cel even goed te verbouwen.
Na een stevig gesprek kwam de aap uit de mouw: de ‘visolie’ capsules bevatten in werkelijkheid morfine en de man raakte in een totale afkicktoestand.
Arrestanten en hun medicijnen, het blijft goed opletten.
Voordat je het weet, geef je toestemming voor verstrekking en blijf je ze in hun oude verslaving voorzien….
Met alle gevolgen van dien.