Het was de eerste keer dat ik een afscheidsbrief zag, buiten mijn werk om. Een korte brief. Korter dan de meesten die ik tegenkom. Een brief waarvan de familie doelbewust koos om hem af te drukken. Waarna hij op social media rondzong.
Inmiddels heb ik talloze brieven voorbij zien komen. Soms tref ik geen brief aan maar wel stapels notities. Veelal stapels onbegrijpelijke tekstbreien. Een weergave van een dolend brein.
Soms kun je werkelijk niet om de brief heen. Ik kwam eens in een huis waar er minstens twintig brieven op muren en deuren geplakt waren. Keer op keer dezelfde afscheidsbrief. Waar ik ook liep. Waar ik ook ging. In een verder volledig kaal huis.
Ook trof ik eens een brief aan bij een hoogbejaarde man, die zich van het leven beroofde. Hij leek al langer zijn geest deels verloren te hebben, maar weigerde hulp. Zijn ziekte dreef hem tot ondraaglijke waanzin.
Ik zal de laatste zin nooit vergeten.
“Ik ben helemaal niet gek.”
Suicide Notes: Een reeks echte afscheidsbrieven verzameld door een psychiater
Zelfmoordgedachten? Lees Zelfmoord bestaat niet